Alle berichten van admin

Bericht 29

  • Datum: zaterdag 25 juni 2016
  • Traject : Calcata – camping Smeralda – Rome
  • Afstand : 20 km fietsen en de rest (50 km) met bus en trein
  • Weer : zonnig en weer erg warm
  • Parcours: een kort pittig stukje fietsen, daarna bus en trein naar Rome

Als ik dit schrijf zijn we in een andere wereld beland : metropool Rome!
We zitten in een – zoals hier gebruikelijk zeer luidruchtig – café met bier, pizza en op het reusachtige scherm de voetbalwedstrijd Portugal – Kroatië. De Trevi-fontein ligt om de hoek.
De aanloop was ongeveer als volgt:

Om een uur of tien verlaten we onze ‘filmset’ Calcate door de sleutel van dit verder onbemande pand in een kastje achter te laten. Er scharrelen al toeristen rond in dit door veel kunstenaars bewoond stadje. We kopen ons ontbijt bij elkaar in de eerstvolgende plaats. De kassajuffrouw heeft geen zin in klandizie. De mobiele telefoon vraagt haar volle aandacht. Dat zien we trouwens vaker.

Met weer wat stijgen en dalen fietsen we de ongeveer 15 resterende kilometers naar een groot meer, waar de camping Esmeralda ligt. Daar, op zo’n 50 kilometer voor Rome heeft de firma Soetens een servicepunt, waar je de fietsen kunt inleveren voor retourtransport naar Nederland. Bij de ingang van de camping lezen we : ‘Italiaanse sfeer en Nederlandse kwaliteit’. De Italiaanse sfeer toont zich vooral door de bekende straatjesopstelling van de caravans, dicht op elkaar. Nederlandse kwaliteit ervaren wij door een directe en doelgerichte ontvangst door Nederlandse beheerders. We worden prettig geholpen en geïnformeerd. We ontmantelen de fietsen en stoppen de meeste bagage in een grote doos, vullen papieren en labels in en krijgen een reisadvies richting Rome via bus en trein. Henk wil koffie drinken, maar dat vindt de zeer kordate campingdame niet goed. ‘Daar droog je van uit! ‘, dus worden het twee grote Peroni’s. Plechtig en als afsluiting van de tocht gieten we voor de camera de bidons leeg, want ……… HET ZIT EROP!

Eerst dus met de bus en aansluitend met een trein naar Rome. Vervolgens met de metro naar station ‘Colosseum’. Daar begint onze andere wereld, want boven de grond komend staan we meteen pal voor dit beroemde monument en storten we ons in een enorme mensenmassa.
Ik had een kamer geboekt in Hotel ‘Le petit Real’ aan de Via Cavour 58. Om dat te vinden en er binnen te komen, dat viel even niet mee. We worden zelfs overvallen door gevoelens van argwaan, want als we voor nummer 58 staan, dan wijst niets op een hotel. Twintig bellen met kleine naambordjes, waaronder gelukkig wel ‘petit Real’. Henk belt aan en, jawel, de deur klikt open. Binnen treffen we een bord dat ons naar de vierde verdieping verwijst. Daar aangekomen staan we voor een naamloze deur, waar ons aanbellen niets oplevert. Ook een telefoontje naar dit hotel levert niets op. Gelukkig komt na 5 minuten een hotelgast door de deur naar buiten. Hij vertelt ons dat dit hotel daags na 15 uur onbemand is. Hij vraagt of we geen mail hebben gehad om zelf het hotel via een code binnen te komen. Die is ons ontgaan, zo blijkt, want overdag zijn we meestal zonder WiFi en we doen niet aan ‘mobiele data’. Maar na een check voor de nog steeds dichte voordeur – waar de WiFi het wel doet – wordt ons de code geopenbaard en kunnen we met een zucht van verlichting onze intrede doen.
Prima kamer, fantastische ‘regendouche’ en een zelf-service eetvertrek met koffie-automaat. De beheerder kunnen we de schuld niet geven, want hij heeft ons gemaild en ook nog ge-appt. We zullen hem morgen bij het ontbijt begroeten.
’s Avonds doen we een eerste indruk op van deze indrukwekkende stad. Hoogtepunt van deze intro is de Trevi-fontein, waar een enorme mensenmassa zich heeft verzameld. Daarna naar het eerder genoemde restaurant voor eten in combinatie met voetbal. Morgen verder.

Foto’s
De bidons kunnen geleegd worden

image
Trevi-fontein

image

Bericht 28

  • Datum: vrijdag 24 juni 2016
  • Traject : San Gemini – Calcata
  • Afstand : 55 km
  • Weer : zonnig, warm, boven het asfalt meer dan 35 graden
  • Parcours: veel hellingen; in onze beleving de zwaarste dag.
  • Plaatsen: Narni, Otricoli, Civita Castellane

Zo tegen het einde van de reis begint de alertheid kennelijk af te nemen. Of is het de wet van Murphy? Niet te hopen natuurlijk, maar in Narni – na een leuke afdaling uit San Gemini – ontdek ik in mijn achterzak de sleutel van het hotel. Gewapend met drie nieuwe leesbrillen, een blauwe, een grijze en een bruine, begeven we ons naar het postkantoor in Narni. Daar worden we slachtoffer van een bureaucratisch gebeuren, dat ons ongeveer een half uur kost. Het draait allemaal om een stevige enveloppe, waarin we de sleutel willen terugsturen. Maar er wordt op computers gekeken, ik moet mijn paspoort tonen, vul een formulier in en verder willen ze beslist een adres van ons in Italië van waaruit deze zending moet komen. Ik zoek een willekeurig hotel uit mijn reisgids en doe alsof we daar de komende nacht gaan verblijven. Dat zou anders lopen, maar dat zo meteen.
We vervolgen onze tocht door Umbrië met vandaag veel hellingen. Dat betekent veel fietsuren, maar niet veel kilometers. Bovendien is het vandaag extreem warm. Henk wordt bijna bevangen.
Onderweg bel ik het hotel in San Gemini om de retourzending van de kamersleutel aan te kondigen. Duizend ‘grazies’ worden mijn deel. Ze hadden de sleutel al gemist.
We werken ons naar het spectaculair tegen een rotswand gelegen Calcata. Bij binnenkomst schiet ik een hippie-achtige figuur aan en vraag naar een overnachtingsmogelijkheid. Ik krijg natuurlijk veel Italiaans terug, maar kan eruit opmaken dat er een mogelijkheid is. Hij stuurt ons vooruit naar het stokoude en zeer authentiek Middeleeuws aandoend stadje en zegt ons in of bij de ‘Bar’ te wachten. Hij komt ons na en we drinken eerst samen bier. Het lijkt een beetje zijn ‘way of life’: toeristen opvangen en ze wat behulpzaam zijn in ruil voor…..bier bijvoorbeeld.
Na 20 minuten verschijnt er een vrouw, die ons meeneemt naar een soort van appartementje in één van de stokoude pandjes. Je zou hier in Calcata een prachtige fotowedstrijd kunnen organiseren, want het wemelt van de portaaltjes, trapjes, doorkijkjes en steegjes. Zo puur hebben we het nog niet meegemaakt. Ze maakt de bedden op en de fietsen komen in de ‘woonkamer’. Naar een ontbijt durven we nog te vragen, maar vragen naar WiFi zou misplaatst zijn. Gelukkig treffen we op het intieme terrasje van ons restaurant snel internet, naast natuurlijk een lekkere hap.

Foto’s
Azuri-blauw natuurlijk, maar ook een grijze en een bruine

image

op de bisschopstroon in Calcata

image

Bericht 27

  • Datum: donderdag 23 juni 2016
  • Traject : Assisi – San Gemini
  • Afstand : 75 km
  • Weer : zonnig, warm, boven de 30 graden
  • Parcours : eerst dalen, daarna vrij vlak en dan pittige hellingen.

Ons hotel in Assisi was matig. Er scharrelen een paar oude mannen rond in de bediening, waardoor het iets krijgt van een werkverschaffingroject voor bejaarden. De Café Americano smaakt er de eerste ochtend bij het ontbijt afschuwelijk. De tweede keer ga ik voor thee, want die kun je zelf kiezen. Als ik mijn koffie-beleving meld bij het afrekenen, krijg ik te horen dat ik ook beter Cappucino bij het ontbijt had kunnen nemen, ‘want daar gebruiken we andere koffie voor’. Oftewel, ik kwam er dus een beetje op de koffie.
We dalen af uit Assisi en komen in een breed en vlak dal: Valle Umbra. Als we wat verder fietsen toont zich het echte Umbrië: heuvels met daar tegenaan gedrapeerde akkers met granen, druiven en mais. En verder de typerende cypressen, zonnebloemen en boerenhuizen. Af en toe authentieke stadjes, zoals het door zijn gebogen straatjes Middeleeuws aandoende Bevagna. Als je er hier en daar even wat verwijdert, kun je er gemakkelijk historische films opnemen.
Vandaag bega ik een blunder: ik verlies mijn bril. Als ik deze film terugdraai, is het hoogstwaar-
schijnlijk als volgt gegaan: bij een tussenstopje doe ik de helm af en leg de bril even op één van de fietstassen. Omdat ik zonder bril (in de verte) steeds beter ga zien, mis ik de bril niet onmiddellijk bij het weer wegrijden. De rest is te raden. Na een kilometer realiseer ik me dat ik zonder bril fiets.
We doen een zorgvuldige replay van de laatste kilometer en speuren de bermen zorgvuldig af. Ik rij zonder bagage 5 kilometer terug, want misschien is het me een stopje ervoor al overkomen. Alles tevergeefs. Dus als jullie me binnenkort met een andere bril zien, dan kan de reden bekend zijn.
Ik ga uitkijken naar een ‘Hema-leesbril’, want zonder leesbril of leesgedeelte kan ik niet.

Rond 6 uur komen we aan in San Gemini, ook al weer zo’n oud en stoer stadje met huizen in overwegend grijsgetinte natuursteen. We boeken in bij Alberge Duomo, waar onze fietsen in de bilbliotheek worden geparkeerd. Als de dame van de receptie ons opneemt, besluit ze spontaan de geboekte ‘economy-room’ te upgraden naar een comfortroom. Ze denkt namelijk dat de ‘economy’ veel te klein voor ons is. Dat voorstel nemen we graag aan en het pakt goed uit.

Foto’s:

  1. We laten Assisi achter ons
  2. Landschap Umbrië

 

P6230616 P6230617

Bericht 26

  • Datum: woensdag 22 juni 2016
  • Traject : Geen; dagje Assisi
  • Afstand : wandelen
  • Weer : zonnig, warm
  • Parcours: n.v.t.

In memoriam Wim

Ik zit hier in de crypte van de kerk waar zich het graf bevindt van Franciscus van Assisi, de man die voor velen een voorbeeld en inspirator is geweest. Een passende plek voor mij om stil te staan bij het overlijden van Wim. Ik zal immers donderdag niet bij zijn uitvaart aanwezig zijn. Didi zal mij vertegenwoordigen en de soos zal de kist dragen.

Wim was voor mij aanvankelijk collega, maar werd gaandeweg steeds meer een vriend. Hij was niet de man van een overdaad aan woorden. Maar als hij les gaf, dan kwam hij geen woorden tekort. Op school was hij mijn buurman. Wim in lokaal 39, ik in 38. Vaak dacht ik dat het lokaal naast mij leeg was, maar een daverend lachsalvo was het bewijs dat hij aan het werk was en dat de leerlingen – waaronder misschien Auke – aan zijn lippen hingen. Eén keer kon ik hem subtiel complimenteren. Hij had er in pure wanhoop een praatzieke gym-2-leerling uitgestuurd en ik schijn in de pauze gezegd te hebben: ‘hè Willem, het doet me goed dat zelfs jou ook zoiets overkomt’.
Wim kon op schrift erg raak, maar ook humoristisch formuleren. Dat bewees hij o.m. als scriba, maar ook door het schrijven van cabaretteksten, waarbij hij de liedjes meestal schreef op basis van een psalmmelodie.
Hij was ook een man van details. Met het geduld van een monnik hield hij zich bezig met het ontcijferen of verbeteren van teksten voor een plaatselijk museum. Een klus die hij destijds ook verrichtte voor de Dillenburg, de plek waar een andere Willem werd geboren.
Als Wim katholiek zou zijn geweest, dan had de orde der Franciscanen hem vast en zeker aangesproken. Franciscus was immers de man van de eenvoud, ook een eigenschap die ik verbind met Wim.
Toen ik hem de laatste keer sprak over zijn naderend einde was hij open en realistisch. We hoefden er niet omheen te draaien. Over het ‘hierna’ was hij niet stellig of dogmatisch. ‘Ik ga in vertrouwen en laat me graag verrassen’. Ik zou willen zeggen: ‘zo hoop ik ook ooit te gaan’. Elk op hun eigen manier voorbeeldige mannen, Franciscus en Wim.

Henk en ik hebben deze woensdag uitgebreid Assisi verkend. Een prachtige en compacte stad.
Maar wie daar verder kennis van wil nemen verwijs ik vandaag naar het Internet.
Morgen gaan we weer fietsen richting Rome.

image

Bericht 25

  • Datum: dinsdag 21 juni 2016
  • Traject : Città di Castello – Assisi
  • Afstand : 80 km
  • Weer : zonnig, lekker warm
  • Parcours : eerst wat glooiend, deels langs de Tiber, later heuvelig, via Umbertine

We proeven de sfeer van een ontwakende stad o.a. door te ontbijten in een plaatselijk café waar veel inloop is: praatje, krant, kopje koffie. Er is ook markt met veel groente, fruit en vis. En natuurlijk is er de reiniging van de straten en worden de terrassen weer gebruiksklaar gemaakt.
We zitten wat royaler in de tijd en vertrekken pas rond 11 uur uit Città di Castello. Het appartement was ruim en naar onze maatstaven riant.
Het profiel van de route toont wat we vandaag meemaken: eerst nagenoeg vlak, beetje glooiend, maar in het tweede gedeelte wat meer hellingen. Roel toont zich een stijger en Henk een daler. Dat maakt dat we toch vaak weer ongeveer gelijk uitkomen. We volgen in het begin de Tiber en daar past dus ook niet veel hoogteverschil bij.
In Umbertide doen we lunch-bood schappen bij een klassieke kruidenier, die ‘met de hand’ 150 gram salami voor ons snijdt. Als ik me even achter de toonbank waag om de broodsoorten te kunnen zien, word ik meteen terecht gewezen, zo van ‘kom niet in mijn domein’.
Onderweg bij een combi van een wijnkasteel en kerk spreken we een pelgrim, die in twee maanden van Milaan naar Sicilië loopt. Hij is in afwachting van een pastoor, want hij hoopt hier te kunnen overnachten. Tot onze grote verbazing en verrassing duikt plotseling deze geestelijke op uit het niets. In zijn ene hand een grote fles bier en in zijn andere een fles rode wijn. Die biedt hij ons aan als een gebaar van gastvrijheid! Verder nodigt hij ons uit om de kerk te gaan bekijken. Dat doen we ‘als tegenprestatie’ natuurlijk graag. De prachtige akoestiek verleidt Henk tot het zingen van een Ave Maria. Ook heeft deze kerk een indrukwekkend mooie crypte met zuilen à la Cordoba.
Als we de Tiber verlaten wordt het parcours pittiger, maar ter compensatie wordt het landschap ook mooier. Meer Umbrië, zeg maar: vaker cypressen, olijfboomgaarden en parassoldennen.
Rond 5 uur arriveren we bij Assisi, de stad van Franciscus en tevens partnergemeente van Betlehem, San Francisco en Santiago de Compostela. We worden verwelkomd met klokgelui. Om dit pelgrimsoord te bereiken moeten we nog even stevig op de pedalen. Om 6 uur kwartieren we in bij hotel Rocca, waar we twee nachten hopen te blijven, zodat we woensdag Assisi kunnen bezichtigen.

Foto’s
De kruidenier

image
Binnenkomst Assisi

image

Bericht 24

  • Datum: maandag 20 juni 2016
  • Traject : Novafeltria – Città di Castello
  • Afstand : 80 km
  • Weer : een regendag, zwaar bewolkt, weinig wind, ruim 20 graden
  • Parcours : pittig parcours, een pas over de Apennijnen, maar ook een mooie afdaling naar Sancepolcro

Vandaag een dag met een donkere rand. Ik krijg van Didi het al te verwachten telefoontje, dat een goede vriend, tevens oud-collega gisteravond is overleden. Hij was de nestor van wat wij ‘de soos’ noemen, een groep bevriende docenten geschiedenis, aardrijkskunde en economie.
Uit piëteit vandaag geen uitgebreid verslag.

image

Bericht 23

  • Datum: zondag 19 juni 2016
  • Traject : Ravenna – Novafeltria
  • Afstand : 95 km
  • Weer : eerst zonnig, later bewolkt en een klein spatje regen
  • Parcours : eerst vlak, langs de Adriatische kust, verderop aanloop van de Apenijnen.

Na een ontbijt met alleen zoetigheid verlaten we Ravenna en doen eerst Classe aan. Dat is het restant van een inmiddels volledig verzande Romeinse havenstad. De plaats heeft een beroemde kerk : de St. Apollinare met binnen prachtige mozaïeken. De kerk is gewijd aan de eerste bisschop van Ravenna, van wie het hoofd is beland in Remagen. Ik schreef daar eerder over en had beloofd om het na te trekken. In elk geval hoor ik hier het verhaal opnieuw. In z’n graf kijken leek me een mission impossible.
We fietsen een stuk langs de Adriatische kust, zonder veel van de zee te zien. Het strand plus een flinke aangrenzende strook is het domein van allerlei strandpaviljoens. De weg loopt parallel aan de kust, maar 500 meter landinwaarts. We prikken een paar keer door naar de zee, o.a. voor de koffie. Het hele badplaatsgebeuren doet denken aan Miami Beach. Brede, rechte straten met parassoldennen en veel art deco-gebouwen in snoepjeskleuren.
Voorbij Cesenatico verlaten we het kustgebied en begint het voorzichtig wat te heuvelen. Dat levert wel meteen een mooier landschapsbeeld. We doen wat boodschappen bij een supermarkt en op zo’n plek treffen we regelmatig bij de uitgang een negroïde persoon, die om geld vraagt of behulpzaam wil zijn bij het naar de auto brengen van de boodschappen. Wij geven hem geld en vragen om op de fietsen te letten.
In de loop van de middag wordt het weer dreigend, maar het blijft bij wat spetters. Tegen vijfen rollen we binnen in Novafeltria en nemen intrek in Hotel Magda.

Foto’s
Uitzicht hotel

image
FIAT Abarth

image

Bericht 22

  • Datum: zaterdag 18 juni 2016
  • Traject : Ferrara – Ravenna
  • Afstand : 95 km
  • Weer : strak blauw, weinig wind en vaak mee, 27 graden. Perfect!
  • Parcours : vervolg van de Povlakte via Portomaggiore

Via de lift van het hostel worden we weer met wielen en benen op de grond gezet en verlaten we het fietsvriendelijke Ferrara. Al snel komen we weer in ons intussen bekend landschap: vlak, akkerland, af en toe lange rechte trajecten, waterlopen, kortom, net Nederland. Ook hier zijn droogmakerijen, dijken en gemalen. De dorpen die we passeren zijn uiteraard wel typisch Italiaans. Als we in Bandon boodschappen doen voor onze lunch, krijgen we van de winkeldame een zoet lekkernij cadeau.
Het herinnert me aan vroeger, toen kruidenier Vos ook altijd iets lekkers bij de via een boekje bestelde boodschappen deed.
In de buurt van Anita komen we bij een van de vele meren in het deltagebied van de Po. Op de dijk stoppen we bij een paar vogelaars die met een enorm telekanon van 500 mm foto’s maken van een grote kolonie flamingo’s, die hier permanent verblijven. Daarna nemen we – ook typisch Nederlands – een pontje naar San Alberto. Kort daarna arriveren we in Ravenna. Met behulp van een bij het station gehaalde plattegrond rijden we zonder moeite naar het gereserveerde B&B-adres. Achter een nietszeggende gevel duikt weer een volledig en zelfs sjiek uitgerust slaapadres op. Keuken, meubilair, sanitair, alles ademt klasse en kwaliteit. Na een hostel ook wel weer een prettige ervaring.
Even later lopen we door het bijzonder levendige en monumentale centrum van Ravenna, de stad ( 138.000 inw.) die beroemd is om zijn prachtige mozaïeken in een aantal kerken.

Foto’s
Wachten bij de pont

image
Nee, niet elke dag pizza of pasta

image

Bericht 21

  • Datum: vrijdag 17 juni 2016
  • Traject : Montagnana – Ferrara
  • Afstand : 80 km
  • Weer : strak blauw, vrij veel wind, warm, 27 graden
  • Parcours : vlakke rit door de Povlakte, soms langs de Adige, op het laatst langs de Po

Het Bed & Bike – adres was uitstekend. Het wordt gerund door een vrouw die zelf ook fanatiek fietser is en dan kun je merken. We betalen voor twee personen plus een prima ontbijt 50 Euro.
Daarna trekken we weer ons pak aan en vervolgen onze route door de Povlakte. Granen, mais, fruit en soms ook druiven bepalen het beeld. Regelmatig zien we ook verlaten spookhuizen en -boerderijen. Na grote overstromingen in de jaren ’50 hielden veel mensen het hier voor gezien.
In de plaatsen die we passeren staat nogal eens een smalle, opvallend hoge toren. Vooral die van Lendinara springt letterlijk uit het landschap omhoog en het schijnt één van de hoogste torens van Noord-Italië te zijn. We verrijden ons iets, maar dat is geen ramp, want we koersen aan op de Po.
En als we die éénmaal te pakken hebben, volgen we een fietspad over de Zuidelijke oever naar Ferrara. Het doet Henk denken aan fietsen over de dijk bij Wilsum. Vertrouwd idee.
Op de Po zie je geen scheepvaart, want de rivier wordt geplaagd door veel zandbanken. De belangrijkste functie van de rivier – zo vermoed ik – is afwatering en irrigatie.
Aangekomen in Ferrara regelen we via de VVV een overnachting in een Student’s Hostel. Voordat we daar heen gaan, kijken we eerst in een café de tweede helft van de voetbalwedstrijd Italië-Zweden. Het café staat in de 89e minuut kortstondig op z’n kop als Italië een prachtig doelpunt scoort.
Aansluitend gaan we naar het hostel, waar de fietsen in de lift mee gaan naar kamer 206. Een vertrouwd nummer, want jarenlang had ik op het Hondsrugcollege lokaal 206, waar ik les gaf in een vak dat mij nog dagelijks omringt : aardrijkskunde.

Foto’s
Fietsgebak

image
Een kamer voor vier

image

Bericht 20

  • Datum: donderdag 16 juni 2016
  • Traject : Verona – Montagnana
  • Afstand : 62 km
  • Weer : licht bewolkt en zon, veel wind, 24 graden
  • Parcours : vlak ‘Nederlands’ landschap, deels langs de Adige

Gisteravond werd het laat. Henk kwam met een lichte vertraging aan op een verder erg rustige luchthaven. Daarna met de shuttle-bus naar het station van Verona en lopend naar huis. Inkwartieren, biertje op het terras bij de Arena en daarna thuis een lange balconscène met een Merlot en uitzicht op een levendig en zwoel Verona. Voor Henk bijna een cultuurschok. Waar ik 18 dagen over deed, overbrugde hij in anderhalf uur.

Daarna opladen voor morgen. Wij in bed en de apparaten aan het net: telefoons, IPad, camera, IPod en de Mio-navigatie. Gelukkig heb ik mijn contactdoos weer meegenomen.

We starten vanmorgen later dan voor mij gebruikelijk. Geen probleem want onze gezamenlijke openingsrit is niet lang. We nemen afscheid van Adriano en zo rond 11 uur slalommen we nog even door het centrum van Verona en daarna beginnen we aan een vlakke rit richting Montagnana.
Het landschap doet Nederlands aan. Deels gaat het over een dijk langs de Adige met om ons heen het akkerland van de Povlakte, waar o.m. de granen worden verbouwd voor de vele pastavarianten die dit land biedt. Maar we zien ook mais en tot onze verbazing wordt de maïsteelt hier en daar gecombineerd met hennep. Het waait hard en – zoals zo vaak – hebben we de wind meer tegen dan mee. Maar de Santos en de B1 van Henk zijn in hun element. De B1 van Henk, geprepareerd door Harco, verplaatst zich prinselijk door het landschap. Alleen staat mijn lofzang op de landschappelijke schoonheid van Italië vandaag even op een laag volume
Rond 4 uur komen we aan in bij de gave, carrré-vormige vestingstad Montagnana. Dat is weer een plaatje. Zelden zo’n overzichtelijk ommuurde stad gezien, compleet met twee in de muur verwerkte kastelen en een mooie centraal gelegen piazza met een hele ‘stoere’ kerk. Dat alles maakt weer veel goed.
We nemen intrek bij een sympathiek bed & bike- adres, dat nog maar kort als zodanig draait. Maar het ziet er allemaal pico bello uit. Elk een eigen kamer en verder een keuken en woonkamer voor gezamenlijk gebruik. Het gastenboek is gevuld door allerlei blijde en tevreden klanten.
Na verfrissingen storten we ons in het namiddagleven van Montagnana.

Foto’s
Vertrek uit Verona

image
De huiswijn voor r.a.bos stond al klaar

image