• datum: donderdag 31 augustus
• Traject: Treffurt – Meiningen – Themar
• Afstand: 150 km (wv 80 per trein)
• weer: bewolkt, 20 graden, deels regen, 7

Het weer is omgeslagen. Een blik omhoog levert een wat dreigende en bewolkte hemel.
Ik ontbijt bij de plaatselijke Rewe en vervolg mijn reis via een mooi traject, opnieuw langs de Werra. De links en rechts oprijzende heuvels zijn hier voor een groot deel bebost. Vandaag ervaar ik weer hoe belangrijk de aanwezigheid van een blauwe lucht met zon de landschapsbeleving in positieve zin versterkt. Nu dus even niet. In tegendeel. Als ik goed en wel op weg ben voel ik regendruppels. En kort voor Eisenach begint het te plenzen. Dat brengt mij ertoe om een weldoordachte creativiteit in mijn reisplan in te bouwen: Ik ga een stukje met de trein!
Die doordachtheid heb ik afgelopen juli al voorbereid, want toen al heb ik het gemak ervaren van het reizen van ‘Bahn mit Fahrradmitname’.
Deze traktatie, die ik mij gun, verloopt voorbeeldig: Tegen twaalven rol ik in de regen het hoofdstation van Eisenach binnen en een kwartier later begint mijn treintraject naar Meiningen. De fiets mag bij de Süd-Thüringenbahn gratis mee. En als ik een uurtje later uitstap in Meiningen is het weliswaar bewolkt, maar droog!
Dit alles betekent dat ik een bezoek aan Eisenach oversla. Een stad die zeer de moeite waard is vanwege de verbondenheid met Luther (Wartburg) en de grote J.S.Bach, die er geboren is.
Maar wij waren hier afgelopen zomer. En liefhebbers verwijs ik naar het Internet.
De fiets-puriteinen (ik ken ze) zullen teleurgesteld zijn in mijn keuze voor de trein. Maar ik bevrijd me gemakkelijk van schuldgevoelens. Hulpvaardige ‘Gedanken’ verschaffen mij de argumenten:

Je moet genieten en zo’n treinritje is ook leuk
In de regen wordt het fietsen meer ‘werken’
Ik heb dit traject afgelopen zomer ook al grotendeels gefietst.
Het persé fietsen is geen heilig moeten, want
In Praag wacht mij geen aflaat of ander pelgrimscertificaat
Ik wil wat reserve opbouwen voor een bezoek aan Bayreuth

Mij dunkt genoeg argumenten en ‘voor elck wat wils’. Ikzelf heb aan eentje al genoeg.

Met 70 kilometer fietsen en ongeveer 80 kilometer trein scoor ik vandaag op een relaxte manier 150 kilometer en bespaar me flink wat regen.
Onderweg doe ik mijn best om sporen van het DDR-verleden te signaleren en te fotograferen. Wie de film ‘Goodbye Lenin’ kent, kan zich misschien deze selectieve belangstelling voorstellen. Het resultaat zijn beelden van achterstand, nostalgie, aandoenlijkheid of noodzaak, zoals destijds de volkstuintjes voor vers fruit en groente. Sommige beelden zijn ‘mooi van lelijkheid’.
Uiteraard is dit beeld dus eenzijdig. Kijken met andere ogen levert veel gemakkelijker sporen van vooruitgang, restauratie etc.

Te vroeg arriveer ik in Themar, want het pension opent pas de deuren om half vijf. Tot mijn verbazing is er geen buitenterras om even de tijd te doden. Dus maar even een bankje.
Op de aangekondigde tijd betreed ik een oubollig hotel-café-restaurant waar ik voor 35 Euro een kamer met ontbijt krijg. Het lijkt allemaal wat duf en uitgestorven, maar als ik na een douche de gelagkamer binnenkom is die verrassend levendig! De meeste tafels zijn bezet, maar uitsluitend door luidruchtige mannen op leeftijd. Zoiets als een Engelse pub. Grappig is steeds de binnenkomst van een nieuwe stamgast: hij gaat alle tafels bijlangs en klopt als begroeting met z’n knokkels op de tafel.
Ik maak er mijn verslag en eet een ‘gutbürgeliche’ hap. Een kleine tegenvaller is dat dit onderkomen geen WiFi heeft. Dus dit bericht verschijnt vermoedelijk met vertraging. Mijn Ipad heeft z’n beperkingen.

Terzijde
Ook deze dag was de Werra weer bepalend voor mijn route. Ik sla nog even een ‘zijweg’ in. Voor liefhebbers. Je kunt het ook gerust overslaan.
Het begrip ‘Werra’ heeft voor mij persoonlijk namelijk ook nog een geheel andere en nogal nostalgische lading: die van een fotocamera. Dat zit zo:
De fotografie is een liefhebberij die ik al vanaf mijn tienerjaren koester. En wat heb ik tijdens mijn werkzame leven als docent aardrijkskunde niet enorm geprofiteerd van de vele gemaakte dia’s waarmee ik de lessen aantrekkelijker kon maken.
Het rijtje camera’s dat ik achtereenvolgens had ziet er als volgt uit: Agfa Iso, Werra, Pentax, Canon Eos, Panasonic-Lumix, NikonD70, Olympus en verder de camera’s ingebouwd in de IPhone. De aanschaf van een Agfa-Click en een Clack heb ik net kunnen vermijden.
De aanschaf van die Werra heeft ‘meine Gedanken’ destijds heel wat uren beziggehouden. Ik zie me nog staan voor de etalageruiten van de firma Krüger in Assen. Na lang sparen en aardbeien plukken kon ik het wonderapparraat aanschaffen. De camera kwam ‘aus Jena’ en had een origineel objectief van de beroemde firma Zeiss uit Thüringen. Bijzonder was de beschermkap van het objectief, die je eraf kon draaien, waarna je hem in omgekeerde positie voorop de lensring kon vastdraaien als zonnekap. Die stoere ‘verlenging’ sprak erg tot mijn jeugdige verbeelding.
Fotograferen deed je natuurlijk analoog, dus vaak na wikken en wegen. De filmpjes bevatten 12, 20 of 36 foto’s, in mijn begin zwart-wit, maar later kleur en ook dia-filmpjes. Na de Werra (ik heb hem nog!) kwamen de spiegelreflexen en de compactcamera’s voor ‘erbij’.
De overgang naar digitale fotografie kwam voor mij met de aanschaf van de Nikon. Volgens kenners nog net een fractie beter dan de Canon. Alsof je van een Zündapp overstapte naar een Kreidler of de Aldi inruilde voor de Lidl.
En nu? Geloof het of niet, maar ik ben voor het eerst op reis zonder echte camera! Ik ben bezweken voor het gemak van mijn ‘alles-kunner’: de IPhone-6. Het is een fotocamera, een filmcamera, een zaklantaarn, een wekker, een rekenmachine, een jukebox, een agenda en nog veel meer. Oh ja, je kunt er ook mee bellen.
Het is – op geld na – het belangrijkste dat ik bij me heb. Ik moet er niet aan denken dat ik dit, na mijn Werra nieuwe wonderapparraat kwijt zou raken. Mijn ‘Gedanken’ zouden hun vrijheid verliezen.

De groeten: 

Sporen uit het DDR-verleden:  

• Datum: woensdag 30 augustus
• traject: Oedelsheim – Hann.Münden – Eschwege – Treffurt
• Afstand: 105 km.
• weer: zon, droog, 25 graden en meer wind (tegen), cijfer 9

Na een jeugdherberg en een paar hotels is mij een pension goed bevallen. Het is wat persoonlijker, de fiets gaat gewoon in de garage en toch heb je ook veel privacy. En uiteraard is het ‘preisgünstiger’. Bij het sjieke plaatselijk hotel van Oedelsheim at ik een Jägerschnitzel met champignons en frieten, een Salatteller, een grote bier, koffie en een fooi, samen voor 20 Euro. In Emmen is dat lang zoeken.

Ik vervolg mijn tocht langs de Weser. Die naam krijgt deze rivier vanaf Hann.Münden, waar de Werra en de Fulda samenkomen. Of een juweel een parel overtreft weet ik eerlijk gezegd, maar Hann.M. Is een plaatje! Jan, noteer deze stad in je vakantieplanner. Het is een prachtig uitgangspunt voor mensen die caravan en fietsen willen combineren. Moeiteloos kun je drie mooie fietsdagen samenstellen door stroomop en -afwaarts de Werra, de Fulda en de Weser te verkennen. En dat je die rivieren dus heen-en-weer verkent is geen enkel probleem, want – en dat zijn we gewend – je ziet het allemaal steeds ‘met andere ogen’. En bovendien heb je nooit de hele dag tegenwind.

Ondanks het feit dat ik de Werra volg, zijn er toch af en toe kleine en gelukkig korte klimmetjes, omdat je niet steeds pal langs de rivier rijdt. Er zijn zelfs hellinkjes die herinneringen oproepen aan de bijna onmogelijk tegenop te fietsen Keutenberg. Het landschap wordt gedomineerd door glooiende akkerpercelen, deels kaal, maar meestal begroeid met mais. Hoe hebben we ons toch ooit zonder dit gewas weten te redden. Met gras?

Vanaf Wahlhausen krijgt de route een extra dimensie, want af en toe wissel ik van oever (Werra) en dat betekent steeds een verandering van deelstaat. Heen en weer tussen Hessen en Thüringen. En Thüringen is voormalige DDR. Dat zie je meteen aan de wat soberder of soms vervallen huizen. Op een gegeven moment rij ik op een fietspad dat is aangelegd op de voormalige, meestal aangeharkte strook, waarover destijds de grenspolitie patrouilleerde. Diverse borden en merktekens markeren het voormalige ‘IJzeren Gordijn’, dat in 1989 werd opgeheven. Heel bijzonder allemaal. (Vooral als ik het vergelijk met de grens bij Zwartemeer)                                    Na 105 kilometer eindigt mijn dag in een pension te Treffurt.

Toegift:

Thüringen is het ‘land’ van grootheden uit de Duitse cultuurgeschiedenis: Luther, Bach, Goethe en Schiller zijn bekende namen. Zowel Luther als (later) Goethe hebben veel geschreven over het begrip ‘vrijheid’. Zo leerde meneer Ten Hoor ons op de middelbare school:

Die Gedanken sind frei
wer kann sie erraten
Sie fliehen vorbei
wie nächtlige Schatten
Kein Mensch kann sie wissen
kein Jäger erschiessen
Es bleibet dabei
Die Gedanken sind frei

Wij zongen het  onbekommerd. Logisch toch? Je denkt toch wat je maar wilt? Of zou Goethe in een tijd geleefd hebben, waarin dit niet vanzelfsprekend was. Godsdienst (Luther) dictatuur, armoede of andere dingen kunnen je denken een element van dwangmatigheid of van ‘gevangenschap’ verschaffen. En dat bewust of onbewust. Hoe vaak doen we niet ons best om iemand ‘op andere gedachten te brengen’.                        Ik kom hier allemaal op vanwege een incidentje dat mij overkwam. Na één van de voorgaande nachten heb ik kennelijk een voedingskabeltje in het hotel achtergelaten, dat ik nodig heb voor drie apparaten. Gisteravond kwam ik daar achter. Alle tassen drie keer omgekeerd, maar geen kabeltje. En nu Goethe: je wilt niet weten hoe dit gemis mij in de gedachtengreep hield. Hoezo ‘die Gedanken sind frei’. Gar nicht! Ik heb er slecht van geslapen. Hoe groot was mijn opluchting toen een vriendelijk meisje in een telefoonwinkel in Hann.Münden voor mij het reddende kabeltje bleek te hebben. Het betrof namelijk een niet meer gangbare stekker. Ze verontschuldigde zich ook nog dat het ‘nicht original’ was. Ik heb haar toevertrouwd dat ze de reddende engel was die bij dit soort tochten hoort. Laat ik eindigen met een stelling:

Wie be-amend met Goethe kan zingen ‘Die Gedanken sind frei’ moet wel een gelukkig mens zijn.

Gute Nacht Freunde.

Ontbijt met panorama: 

Hann.Münden, een aanrader: 

De Werra: 

Niet altijd asfalt: 

Voormalige grens met de DDR: 

• Datum: dinsdag 29 augustus
• Traject: Paderborn – Bad Karlshafen – Oedelsheim
• Afstand: 125 km.
• Weer: wel wat erg warm, maar niet zeuren: weer een 10

Een levendige drukte was het gisteravond in Paderborn. Het leek wel vrijdagavond. Mijn hotel (Hotel Süd) lag op 10 minuten lopen van het centrum. In de hoofdstraat eet ik bij een Kochlöffel-restaurant. Hebben we in Emmen ook ooit gehad. Ik vraag maar even niet of de kip ook gescharreld heeft, maar mals is-ie wel!

Paderborn heeft een lange geschiedenis, is universiteitsstad en dankt zijn naam aan de Pader, volgens het boekje de kortste rivier van Duitsland (4 km). De beroemde Dom met z’n ‘Drei-Hasen-Fenster’ zat helemaal in de verpakking.

Onder spontane begeleiding van een lokale fietser manoeuvreer ik om 8 uur Paderborn uit richting Borchen. Die hulp komt goed uit, want er is een omleiding. De man is totaal niet onder de indruk van mijn plannen, want……hij heeft het zelf ook gedaan! Nadat hij is afgezwaaid stop ik bij zo’n boekenkast op straat, waar je boeken in kunt stoppen, maar ook uit mee kunt nemen. Daar wordt de routebegeleiding spontaan overgenomen door een vriendelijk dametje, die me omstandig vertelt hoe ik – na mijn plan te hebben verteld – mijn weg moet vervolgen. Omdat ze aan mij ziet dat ik uit haar verhaal niet elke bocht heb onthouden, doet ze het hele verhaal nog een keer. Mijn broer zou zeggen: ‘Zo heb je ook nog eens een praatje’.

In tegenstelling tot mijn vlakke aanloop beginnen direct na Paderborn de heuvels. Op het getekende profiel in mijn gidsje had ik ze al gezien. Tot aan Warburg volg ik geen rivier en dus is het klimmen en dalen, ongeveer zoals in Zuid-Limburg (hier maximaal 400 m.).
Gelukkig betekent klimmen ook dalen. Na Blankenberg volgt een lange afdaling over een mooi stuk asfalt. Ik laat de fiets even z’n gang gaan en noteer 48 km. per. Dat heb ik zelfs op mijn Berini nooit gehaald. Maar goed, zo’n bromfietsfanaat was ik nou ook weer niet, in tegenstelling tot veel klasgenoten. Die reden meestal op andere merken en hadden verstand van opvoeren en zo. Maar laat ik hier niet over uitwijden, want dan haken mijn vaste ‘volgelingen’ af. In vorige verslagen heb ik vast ook al melding van Kreidlers, Zündappen, Puchjes en Tomossen.

Na Warburg volg ik de Diemel en wordt het traject weer vlakker. Omdat ik vandaag wat meer kilometers maak gaat ook de muziek weer op het hoofd. Via de shuffle-functie passeert op grillige wijze mijn, ongetwijfeld gedateerde, muziekbibliotheek. Als een nummer me niet bevalt, kan ik het gemakkelijk wegtikken.
Niet dat het landschap saai is. In tegendeel! De heuvels, de rivieren, de in het landchap gedrapeerde dorpen, het ziet er allemaal fraai en vandaag weer zon-overgoten uit.  Na de Diemel volgt de Weser, een ‘echte’ rivier die honderden kilometers verder bij Bremen in zee uitkomt. Via het witte barokstadje Bad Karlshafen en ook nog een aandoenlijk pontje arriveer ik om 17.30 bij mijn geboekte pension in Oedelsheim. Vriendelijk en minder zakelijk dan een hotel. Over ‘nog eens een praatje hebben’ gesproken …..

Wat wil je nog meer: 

Warburg: 

Veer over de Weser: 

• Datum: maandag 28 augustus
• Traject: Harsewinkel – Rietberg – Paderborn
• Afstand: 75 km.
• Weer: opnieuw een 10

Om 9 uur verlaat ik hotel Amadis met de goede-reis-wensen van de van oorsprong Turkse eigenaar. Hij vertelt me vol trots dat hij het Aramees beheerst, de taal die Jezus sprak en bewijst dat met enkele zinnen. Ik houd me maar bij het Duits zoals mij dat geleerd is door Lalkens en Brouwer.

Omdat het maandag is – mijn vaste golfdag in Aalden – breng ik eerst een kort bezoekje aan de golfbaan van Marienfeld. Die ligt er, zoals meestal enigszins verstopt, bij als een plaatje. Verder, net als bij ons, een hoog gehalte aan grijskoppen. Het hoort een beetje bij mijn fietstochten dat ik een golfbal scoor. Ook hier lukt dat binnen de kortste keren. Op een voor de hand liggende plek vind ik er één. Rieks, ik zal hem voor je meenemen, want het is ‘jouw’ merk: Topflte. Alleen nog even poetsen.

Over het algemeen begroet ik de fietsers die ik tegenkom met ‘mojn’. De reacties lopen uiteen van niets tot blijde tegengroeten. Helemaal blij word ik van een hele rij enthousiaste toeschouwers in Wiedenbrück, die langs het parcours zijn gaan zitten omdat ze kennelijk weten dat Bosch vandaag voorbij komt. Van enthousiasme maak ik een korte stop aan ga op de foto met de plaatselijke ronde-miss. Hoezo alleen op reis…..(zie foto’s)

Van Telgte (gisteren) had ik wel eens gehoord, maar Duitsland heeft veel meer, vaak onbekende parels. Ik werd zeer aangenaam verrast door bijvoorbeeld Wiedenbrück en Rietberg. Stadjes met een prachtige kern met steegjes, fraaie vakwerkhuizen met op de gevels allerlei teksten die vaak een religieuze lading hebben. Tijdens mijn koffiepauze zie ik een mooi eigentijds tafereel: er passeert een klein jongetje in een mini-Audi. Zijn moeder loopt er drie meter achter en regelt met een afstandsbediening in de hand de  snelheid. Het kereltje hoeft alleen maar te sturen. Ze zijn er op tijd bij hier in Duitsland.

Regelmatig wordt ik onderweg aangesproken, omdat ik kennelijk opval met mijn ‘fietskameel’ van zo’n in totaal 36 kilo. Op een gegeven moment rijdt een zwaar hijgende Duitser mij achterop en begint me uitputtend te bevragen over mijn fiets(tocht). De meeste vragen weet ik te beantwoorden, maar met technische details scoor ik minder. Hij weet me te verleiden tot een stop om mij en fietsdetails te fotograferen. Tenslotte laat hij me gaan met een bewonderend ‘Sie haben een gutes Tempo’. Het is een bijna ongezond bijtanken van je ego.

Ik nader intussen het einde (of liever: het begin) van de Ems-Radweg, wat te zien is aan een steeds smaller wordende Eems. Bij Hövelhof, dat dichtbij de bron ligt, verlaat ik de route en koers aan op Paderborn. Kort voor Paderborn bezoek ik kort en oppervlakkig het schitterende kasteelcomplex  van Neuhaus om vervolgens ruimschoots op tijd aan te komen bij het via Booking.com gereserveerde hotel. Een mooie en wat kortere fietsdag.

Golfbaan Marienveld: 

Supporters langs het parcours: 

Hoezo alleen…:

De Eems wordt smaller: 

Kasteel Neuhaus bij Paderborn: 

• datum: zondag 27 augustus
• traject: Rheine – Telgte – Harsewinkel
• afstand: 110 km
• weer: zon, beetje wind, droog, 23 graden, super: een 10!

De schnitzel die ik in het aanbevolen restaurant voorgeschoteld kreeg verdiende zonder twijfel de bij vrachtwagenchauffeurs bekende kwalificatie ‘deurmat’. Samen met de onvermijdelijke  ‘Bratkartoffeln’ en de ‘gemischte Salat’ was het de typisch Duitse en wat zware hap. Maar aangezien een fietser een beetje moet bunkeren, heb ik mij er doorgewerkt

In jeugdherbergen beginnen de dagen altijd vroeg. Zo ook hier in Rheine. Vanaf een uur of 7 vangt de levendigheid aan, vooral veroorzaakt door een grote groep zeer jeugdige handballers uit Cottbus met hun begeleiders. Ik ontbijt met mijn twee kamergenoten die uit Bonn en Stuttgart komen.

Om half negen rij ik de poort uit en binnen de kortste keren bevind ik mij in mooie bospercelen met van die posterachtige, nevelig zonnestralen. ‘Morgenstimmung’, zeg maar, alleen nog zonder die muziek. Overigens, de bossen overheersen zeker niet, maar af en toe zijn er lekker koele stukjes.

Ik vervolg weer (grotendeels) met de Ems- Radweg. Die 375 kilometer lange route wordt aangeduid met twee stilistisch gespiegelde letters E met daartussen een getekende rivier. Dat symbool kom je veel tegen, maar als het op twijfelplekken ontbreekt – wat heel vaak voorkomt – dan volg je de kleine bordjes met een rood fietsje en een richtingspijl. Maar die zijn klein en dus mis je er soms eentje. Dan vullen de onvolprezen papieren kaart en de Mio-navigatie wel aan, ook al wordt de route dan soms ‘creatief’.

Het prachtige weer draagt veel bij aan het fietsgenot. Zonbeschenen akkers, het bijna windstille weer en de aangename temperatuur doen me beseffen dat dit niet beter kan. Vandaar die 10. Omdat het zondag is, tref ik vandaag erg veel recreatiefietsers, dus de fietsbel bewijst goede diensten. Op vlakke stukken rij ik meestal 20 km per uur en kennelijk haal je daarmee  veruit de meeste fietsers in.

Vermeldenswaardig is mijn pauze in Telgte. Een pareltje in het Münsterland. Het is er ontzettend druk, want – en zeker op een zonnige zondag – Telgte is een bekende bedevaartsplaats. In een mooie barokke kapel bevindt zich een ‘Pietà’, een houten beeld van Maria met in haar armen haar dode zoon. De spirituele aantrekkingskracht van dit beeld verklaart de aanwezigheid van veel pelgrims. Grappig dat ik er ook een zuil zie met een schelp en een vermelding van de afstand tot Santiago de Compostela.

Om half vijf rol ik Harsewinkel binnen en neem intrek in hotel Amadis. Het was weer genieten vandaag.

Morgenstimmung:

De Eems: 

Markeringsteken:

Pietà van Telgte:

Nostalgie:

• datum: zaterdag 26 augustus
• traject : Emmen – Lingen – Rheine
• afstand: 101 km
• weer: zomerse condities; cijfer 9

Onder ideale weersomstandigheden zak ik om 9 uur het eerste bultje af in de Mantingerbrink, uitgezwaaid door Didi, Marieke, Martin en Ruben. Een veelbelovende start.
Vandaag zullen de meanders van de Eems bepalend zijn, maar ik start in de rechtlijnigheid van het ons omringende veenlandschap. Via het Oranjekanaal, Klazienaveen, Zwartemeer en Schönungsdorf haak ik bij Rühle in op de Emslandradweg. Voor Emmenaren die van fietsen houden een echte aanrader!  Er is een site met veel info en service.
De eerste verbazing van deze dag dient zich onmiddellijk aan: langs het Oranjekanaal tref ik meteen wel (geschat) 80 vissers aan, die met onderlinge afstanden van zo’n 20 meter in hetzelfde troebele water vissen. Ik neem aan dat het een wedstrijd betreft. Tsja, zo heeft ieder zijn eigen passie.
Ik weersta de eerste verleiding van gezellige en al geopende Klazienaveense terrassen, want ja, daar kun je niet mee thuiskomen. Voorbij Zwartemeer doe ik pogingen om exact vast te stellen waar de grens loopt. Dat valt niet mee. Ik kom niet verder dan een streep door het asfalt en een verandering van klinkers op het fietspad. Een rood bakstenen huis even verder ‘bewijst’ dat ik in der Heimat ben. De huizen zijn over de grens al gauw anders: veel geglazuurde dakpannen, kunstofkozijnen, barokke voordeuren en andere opsmuk vallen op.
En wat me ook opvalt: Duitsers houden niet van dakkapellen met een plat dak. Vrijwel altijd hebben ze een lichte helling of een puntdak. Mooi dat je zo snel buiten Emmen al echt in het buitenland bent!
Ik pauzeer bij het spaarbekken in de buurt van Geeste en waan me even aan de Rivièra: palmbomen, strand en rieten dakjes.
Verderop passeer ik het imposante complex van de kerncentrale van Lingen en herinner me de stickers uit de jaren ’70:
‘Harrisburg ist weit, aber Lingen…..’
Het traject vandaag is prettig vlak. Mais domineert in dit overwegend akkerlandschap. Er wordt veel gefietst, uiteraard hoofdzakelijk met trapondersteuning. Mijn route is grotendeels geasfalteerd, maar er zijn ook stukken met steenslag. Gelukkig is het lekker  droog en dus  kun je ook op die stukken prima fietsen.
Om half vijf arriveer ik bij de jeugdherberg – ik ben nog maar 67 – van Rheine, waar ik tot 5 uur moet wachten op iemand van de receptie. Ik beland op een 8-persoons slaapzaaltje, maar als Santiago-fietser is mij dat niet vreemd. Een kamergenoot tipt me een restaurant en daar ga ik nu op af. Morgen verder.

Rivièra:

Ems-Radweg:

Zaterdag 26 augustus 2017 begin ik aan een fietstocht naar Praag. Het plan ziet er als volgt uit:
Vanuit Emmen volg ik eerst de Emsland-Radweg tot de omgeving van Paderborn. Aansluitend volg ik de route zoals beschreven in het boekje ‘Fietsen naar Praag’uit de serie ‘Europafietsers’. Die gaat o.m. via Coburg, Cheb en Plzen. Als alles meezit vervolg ik vanuit Praag nog via een deel van Elbe-Radweg 1 om dan vanuit Dresden met de trein weer huiswaarts te gaan.
De planning is ongeveer twee en een halve week en de geschatte totaalafstand zal rond de 1300 km. liggen.
Met regelmaat zal ik via dit medium verslag doen.