• Datum: dinsdag 12 september
• Traject: treinreis Dresden – Hannover- Rheine – Meppen

Het orgelconcert gisteravond in de imposante Hofkirche had een aardige overeenkomst met mijn fietstocht. Als een soort regendouche tuimelden de klanken over elkaar heen, waardoor het af en toe op een brei leek. De ongetwijfeld virtuoze organist leek drie handen nodig te hebben om Bach, Vivaldi en Mendelssohn tot hun recht te laten komen. Een overvloed aan noten.
En die overvloed kenmerkt ook mijn fietstocht. Als ik terugblik, zittend in een comfortabele stoel van de IC naar Hannover, Rheine en Meppen, dan vervloeien alle indrukken ook een beetje tot een brei. Een brei van stadjes, overnachtingsadressen, prachtige vergezichten, rivieren, terrassen, gesprekjes en ontmoetingen. Bij het antwoord op de vraag ‘hoe was het’, moet ik (nog steeds) aan de inmiddels overleden Piet Keizer denken, die op die vraag na een Europa-cupwedstrijd antwoordde met: ‘vraag me maar wat’.
Grappig is dan, dat in mijn herinnering eerst wat kleine voorvallen opduiken, zoals de ontmoeting van het excentrieke Britse expaar, de blij verraste scholiere uit Roudnice of de musjes die met mij mee-aten in Dresden. Pas in tweede instantie komen de ‘plaatjes’ voorbij, zoals de prachtige colonnade in Marianske Lazne, het zicht op Praag vanaf de Burcht of een panoramische blik op Dresden.Maar ook de vele momenten van verstilde rust, fietsend door landelijk gebied of langs één van de rivieren blijven me bij. Je kunt dan mooi je gedachten de vrije loop laten…..

18 dagen onderweg geweest, dus laat ik proberen om – net als in voorafgaande reisverslagen – het aantal dagen gebruiken als kapstok voor 18 indrukken, waarbij overeenkomsten met de tochten naar Rome en Santiago natuurlijk onvermijdelijk zijn.

1. Allereerst ben ik blij en dankbaar dat de reis zonder ongelukken,     fietspech of een lekke band is verlopen. Want er zijn momenten en plekken waarbij je denkt: je zult hier maar ………
2. Het weer was uit de kunst! Ik had het niet beter kunnen bestellen. Overall: een vette 9.
3. De gebruikte routes (Emsland, naar Praag en Elbe-Radweg) waren prachtig, al heb ik ze met nogal wat creativiteit gefietst.
4. Mijn Santos heeft z’n naam weer bewezen: met recht een ‘Travelmaster’.
5. Het plaveisel liet nog wel eens wat te wensen over. Vooral asfalt met lapwerk en ruim gelegde kasseien veroorzaakten veel gestuiter. Minpuntje, moet kunnen.
6. Opnieuw heb ik ervaren – het zou mijn ‘Beruf’ kunnen zijn – hoe gemakkelijk mij zo’n fietstocht afgaat. De reden voor een pauze-dag was geen vermoeidheid, maar een mooie stad.
7. De leukste ontmoeting was die met de gymnasiumleerlinge in Roudnice.
8. Het mooiste plaatje dat blijft hangen is de majestueuze colonnade in Marianske Lazne.
9. De muziek heeft me weer mooi over de dooie punten en heuveltjes geholpen.
10. Ook al deden ‘mijn’ Britten het zonder, ik heb weer onvoorstelbaar veel gemak gehad van. de digitale middelen.
11. De grootste schrik overkwam mij, toen ik tot de ontdekking kwam dat ik een voedingskabeltje kwijt was. De reddende engel dook op in Hann. Münden (ook mooi trouwens!).
12. Ook al voelde ik me soms een beetje een voyeur, ik vond het leuk om de sporen van het communistisch verleden vast te leggen, zowel in Tsjechië als in Thüringen en Sachsen.
13. Botel Racek in Praag heb ik als mijn beste overnachtingskeuze ervaren.
14. En wat heb ik een boel lekkere happen gehad! De ‘Grosze Dönerteller mit Pommes und Salat’ in Dresden was geen culinair hoogstandje, maar wel een lekkere en voedzame hap (+Beck!).
15. Spannend moment: doet iemand de voordeur wel open in Cheb? fffffff wachten, Ja!
16. Opnieuw blijkt dat ik voor een traject van 100 kilometer een werkdag van 8 uren nodig heb.
17.Het reizen per trein ‘mit Fahrradmitname’ is in Duitsland laagdrempelig en goed geregeld.
18. Ik kan iedereen, zeker ook e-Bikers, een tocht als deze aanraden.

Tschüs

• Datum: maandag 11 september
• Traject: struinen door Dresden
• Bijzonder : Broer Bert jarig
• Weer: niets op aan te merken, dus een 10

Ook al heb ik mijn treinreis geboekt via ‘bahn.de’ en per mail een bevestiging  ontvangen, tòch begin ik mijn Dresden-bezoek bij het Hauptbahnhof, dat op 400 meter lopen van mijn hotel ligt. Het is een monumentale ‘spoorwegtempel’ met veel dynamiek, horeca en winkels. Bij het informatieloket doe ik mijn verhaal. De medewerkster checkt mijn reisschema, maakt op mijn verzoek een print en geeft mij verder nog wat antwoorden op vragen. Allemaal prima en een mooie geruststelling.

Dat het maandagmorgen is, is in de stad totaal niet merkbaar. Nu is Dresden ook niet zo maar een stad. Het bruist, is grootstedelijk en toeristisch zeer aantrekkelijk (‘Elbflorenz’) en het valt niet mee om er nog sporen te signaleren van de DDR-tijd. Daarvoor zul je wel naar de buitenwijken moeten, waar ongetwijfeld massale flatbouw heeft plaatsgevonden. Om toch de DDR-sfeer te proeven bezoek ik museum ‘Die Welt der DDR’. Het is gevestigd in een modern winkelcentrum in de ‘Neustadt’, dat is aan de overkant van de Elbe. En het is nostalgisch genieten van prachtige truttigheid en compleet ingerichte interieurs. Je ziet er mooie exemplaren van auto’s, motoren en andere industriële producten. Producten die vanwege de prijs destijds ook bij ons in het Westen gekocht werden : een Trabant, een Wartburg of een Praktica-camera. Ja, en het kon niet missen: Hier tref ik ook ‘mijn’ Werra-camera! Ongeveer net zo glanzend als destijds in de etalage van mijn fotowinkel staat-ie hier te pronken in een vitrinekast. Ik zou er bijna mijn neus tegenaan willen drukken. De beschermkap zit geschroefd rond het objectief en in een andere vitrine ziet ik datzelfde kapje er voorop geschroefd als een kleine ‘verlengtoeter’. Mijn dag kan niet meer stuk.

Ik loop verder een wandelroute langs de toeristische highlights, maar daarvan zal ik jullie de details besparen. Feit is wel, dat je hier op een klein oppervlak een overweldigende monumentaliteit ervaart: Frauenkirche, Zwinger, Semperopera, Hofkirche, Brülsche Terrasse zijn enkele ’toppers’.

Daarbij valt een kleine bijkomstigheid in het niet: ik drink koffie in een Konditorei, waar ik ook musjes brutaal zie komen binnenvliegen. De serveerster jaagt ze voortdurend weg, maar dat blijkt onbegonnen werk. Ik vind het wel leuk en zet een klein restje van mijn gebakje op een naastgelegen tafeltje. En prompt melden zich enkele mussen als fotomodel.

Met een blik  in de etalages en in sommige winkels stel ik vast, dat je gemakkelijk heel veel geld kunt uitgeven in Dresden. Een kop-en-schotel van Meissener porselein voor 850 Euro of een horloge van ‘Glashütte’ voor 20.000 Euro. In die winkel was het erg rustig. Nee, doe mij voor dat geld maar een nieuwe auto, desnoods een Dacia. Want ik wed dat je daarin ook wel kunt zien hoe laat het is.

Ook maak ik een kleine rondgang door een mega-winkel met alles op het gebied van – zeg maar – survival. Zoiets als Bever-sport bij ons, maar dan tien keer zo groot. Uit nieuwsgierigheid paste ik even een Goretex-regenjas, die in de aanbieding was voor 349 Euro. Toen een gewillige verkoper me aanschoot, zei ik dat ik er nog even over na zou gaan denken. Dat doe ik nu nog steeds.

Nee, ik beperk mijn aankopen tot een ticket voor een avondconcert in de Hofkirche en een leesboek voor in de trein met de uitdagende titel: ‘Alles kein Zufall’. Want ’toeval’ vind ik een intrigerend verschijnsel, waarover de gedachten in alle vrijheid sterk uiteen kunnen lopen. Ook permitteer ik mij de aanschaf van een paar nieuwe sokken, want met de mijne wil je niet meer op één kamer slapen……

Halverwege de middag onderbreek ik mijn stadsbezoek voor een pitstop in mijn hotel, want alles is goed te belopen. Even wat recupereren, al vast wat inpakken en dit bericht maken. Vanavond een mooi slotconcert in dubbele zin.

• Datum: zondag 10 september
• Traject: Dēcin – Bad Schandau – Dresden
• Afstand: 75 km
• Weer: wat zon, bewolkt, beetje regen, een 8

Alsof de weergoden het weten: het eind van de fietstocht nadert. Nog één etappe te gaan naar Dresden. ‘Bosch heeft genoeg mooi weer gehad’. De afgelopen nacht heeft het flink geregend. Het tentdoek gaf daar wel een romantisch tintje aan plus een gevoel van: er kan mij niet veel meer gebeuren. Het mooie weer heb ik binnen!

Ik had een tent met twee slaapcabines, dus twee matrassen. En die heb ik maar gestapeld om de suggestie te wekken van  een boxspringbed. De nacht werd tegen de ochtend wat frisjes, dus nog maar even een trui aangetrokken. Ik ontbijt met een typisch Brits echtpaar in een Mongoolse tent op de camping. Hij heeft iets van een ‘lord’ en zij iets van een onderschatte Engelse detective. Vul de naam maar in……. Ze ontbijt met de helm op. Ze zijn op leeftijd (70 plus), zien er klassiek uit, doen niet aan moderne digitale fratsen en kamperen ook nog! Ze zijn vanuit IJmuiden langs de Noordzeekust naar Hamburg gefietst en van daaruit via de Elbe op weg naar Praag. In mooi BBC-Engels vertellen ze trots dat ze hebben overnacht in   ….Paesens Moddergat!   Ze hebben al veel lange loop- en fietstochten gemaakt, zoals naar Santiago, Madrid, Rome en Venetië. Op mijn aanraden gaan ze in Praag overnachten op ‘mijn’ botel. En dan per vliegtuig terug naar Manchester, want ze wonen – hoe kan het mooier – in het Lake District.

Ik vertrek in de regen en het ziet er ‘ziek’ uit. In Dēcin besteed ik (bijna) mijn laatste kronen in een Billa-supermarkt. Daarna op naar de grens. Het is zondag en de Elbe-route is zeer populair, dus druk vandaag met fietsers, wandelaars, joggers en skaters. Soms is het slalommen en ik moet veel bellen, ik bedoel met de fietsbel. Vlak voor de grens pik ik mijn laatste Tsechische terras met koffie en gebak. Ik keer mijn portemonnee met muntgeld om en de inhoud blijkt meer dan genoeg. De grens wordt dit keer – ook al zit ik op een solitair gelegen fietspad – gemarkeerd met paaltjes en een steen met opschrift (zie foto). Aan de overkant van de rivier, een paar kilometer verder, zie ik duidelijk de grens voor het autoverkeer (gebouwen, kraampjes, vlaggen), maar er wordt niet gestopt.

Af en toe moet ik van oever wisselen. Soms is dat de route, maar er zijn ook nogal wat omleidingen vandaag. Beetje irritant. De wisselingen van oever – en dat is dan wel weer leuk – gaan meestal met veerbootjes. Op de Elbe varen ook veel boten met toeristen, want we zijn hier in toeristisch interessant gebied: Bad Schandau, de Bastei, Königstein, Pirna en Dresden, ook wel ‘het Florence aan de Elbe’ genoemd. De Bastei is een grillige rotsformatie met mooie uitIchten op wat ze hier de ‘Sächsische Schweiz’ noemen. Ik aanschouw het vanuit het Elbe-dal.

Omdat het zondag is en het traject van vandaag niet lang ’tracteer’ ik mezelf op een uitgebreide pauze bij een picnic-tafel. Het tracteren bestaat uit een banaan, een zak chips, een sigaar en …..een glas rode wijn! Bij de Billa hadden ze een mooie Chileense Cabernet in de aanbieding. Voorbijgangers hebben wel waardering voor mijn menu, getuige de glimlachen en af en toe opgestoken duimen. En het wijntje geeft meteen inspiratie à la Gambrinus:

Es gibt kein besser Leben
als Radfahrer’s leben
wie ich es mir
dieser Tage schuf
nur nach Dresden fahren
Sonntagsruh’ erfahren
was ein herrlicher Beruf!

Om half vijf arriveer ik bij mijn hotel in Dresden, waar ik voor twee nachten heb geboekt. Het is een groot hostel/hotel-complex en de ligging is fantastisch: Als ik  uit het raam kijk op de 6e etage, dan heb ik zicht op het Hauptbahnhof. Van daaruit hoop ik dinsdag de trein naar Meppen te nemen. Ik kom er weer aan, maar eerst nog een dagje Dresden.

Datum: zaterdag 9 september

• Traject: Roudnice – Theresiensstadt – Dēcin
• Afstand: 85 km
• Weer: een 10!

Terzijde I

Ik had wel eens gelezen dat de prijs van een Big Mac in een land bepalend is voor de koopkracht van de dollar. Anders gezegd: die prijs zegt iets over het prijsniveau. Na wat gegoogle stel ik vast dat het prijsniveau van Tsjechië ongeveer op 70 procent ligt van Nederland en Duitsland. En als ik de overnachtingsprijzen als ‘bewijs’ neem, dan klopt dat aardig. Slaap ik in Duitsland voor ongeveer 50 Euro per nacht, in Tsjechië kun je, als je het een beetje bekijkt, overnachten voor rond de 35. En zelfs in Praag, want mijn botel kostte per nacht 35, inclusief ontbijt. Je moet alleen geen veeleisende hotelklant zijn.

Terzijde 2

Ik ben jullie een correctie verschuldigd. Een trouwe lezer van mijn berichten en bovendien een groot kenner van Goethe maakt mij er – op zijn overigens zeer bescheiden manier – op attent, dat Goethe niet de originele tekst heeft geschreven van ‘Die Gedanken sind frei’. Er bestaan van dat lied diverse varianten en wellicht heeft Goethe er ook eentje gemaakt, maar de schrijver van de oorspronkelijke tekst is onbekend. Zou mijn muziekdocent dat geweten hebben? Ik kan het hem niet meer vragen. Maar los daarvan, ik houd mijn ‘freie Gedanken’ over het lied onaangetast. En ik vind daarvoor ook nog ondersteuning in couplet 2: ‘Ich denke was Ich will’.

En dan nu vandaag, zaterdag de negende

Voor een alternatief ontbijt begeef ik mij naar het centrum van Roudnice, waar het marktdag is. In een Konditorei eet ik een broodje met koffie. De serveerster schat ik in als een gymnasiumleerling met een zaterdagbaantje en mijn ‘schot’ blijkt in de roos. Ik vertel haar dat ik leraar ben geweest op een school in Emmen en dat die school …………………Maar ik hoef niet verder te praten, want het kind roept in volle verbazing: FROM EMMEN ?????!!!!!!?????. “I have been there this year in april! And I stayed at….” en ze noemt de naam van een voor mij uit het Emmense bekende familie. Ze is er helemaal verbouwereerd van en roept richting haar collega’s waar deze man met de blauwe helm vandaan komt. In oktober, zo vertelt ze mij nog, zullen de leerlingen van het Hondsrugcollege naar Roudnice komen. In nog steeds een opperste staat van haar verbazing neem ik afscheid.

Ik ga met haar route-aanwijzingen nog even kijken bij haar school, zoals gezegd een ‘gymnasium’, ook al dekt die term niet geheel die van het gymnasium in Nederland. Maar het gebouw is dicht, want het is zaterdag.

Ik vervolg met een wat van de route afwijkend parcours, want ik wil Theresienstadt bezoeken. Dat ligt een kilometer of twintig ten Noorden van Roudnice. Onderweg zie ik nog weer eens, dat je met de auto in veel minder kilometers in Praag komt dan via mijn fietsroute.

Over mijn (2e) bezoek aan Theresienstadt  ga ik in dit bericht niet uitgebreid schrijven. Daar zijn genoeg andere bronnen voor te raadplegen. Vanzelfsprekend laat zo’n oord van georganiseerde horror en terreur een diepe indruk bij mij achter.

Het contrast met het net buiten Litomerice gelegen winkelcentrum is gigantisch. Alsof je in Duitsland bent. Grote winkels van o.a. Obi en Albert, waar ik wat inkopen doe, doen bijna on-Tsjechisch aan. Ik sla Litomerice en Usti over, vervolg de route langs de Elbe en heb nog een leuke stop bij een voetbalwedstrijd. Zoiets als Drenthina-6 tegen IJVV-5 (dagje uit). Ik neem met een koel drankje plaats tussen de supporters. Echt ouderwets zaterdagmiddag.

Intussen heb ik op mijn reis allerlei soorten plaveisel meegemaakt: mooi asfalt, heel slecht asfalt, paden met steenslag, zandpaden, betonplaten en kasseien. Deze laatste soms heel ruim gelegd, zoals bij de muur van Geraardsbergen. Daarrrrr stuiterrrrr je dus overrrrrheen. Ook wat overnachtingen betreft heb ik van alles beproefd: jeugdherberg, hotel, pension en botel. Maar vandaag voeg er nog eentje aan toe: de tent! Gisteravond op het Internet speurend naar een onderkomen in Dēcin zag ik via het voor mij favoriete Booking.com een ‘kamer’ te huur  op de camping van Dēcin. De prijs, maar ook het avontuur van deze slaapvariant gaven de doorslag. En zo komt het, dat ik nu in de voortent dit verslag afrond!

Kamperen in Decin

• Datum: vrijdag 8 september
• Traject: Praag – Melnik –  Roudnice
• Afstand: 96 km
• Weer: veel zon, ook bewolkt, wind in de rug, jasje aan, een 9

Botel Racek is mij prima bevallen: De fiets kon aan boord, eenvoudige nette kamer, keurig ontbijt, goede WiFi-verbinding en met de tram (halte Kublov op 300 meter) ben je in tien minuten in hartje Praag. En een extra element was natuurlijk de ligging van het schip in de Moldau, want een beetje botel wil natuurlijk in deze beroemde rivier liggen. Dat maakte trouwens ook, dat ik bij aankomst mijn onderkomen in Branik heel gemakkelijk kon vinden, want met fietspad A2 kom je langs de Moldau vanuit het Zuiden Praag binnen. Dus gewoon doorfietsen totdat je aan je linkerhand ‘Botel Racek’ ziet.

En zo gemakkelijk als ik Praag binnenkwam, zo eenvoudig kom ik de stad ook weer uit, want het verhaal zet zich voort: houd de gele bordjes van de A2 aan en met de Moldau steeds aan je linkerzijde laat je de ‘Gouden Stad’ gemakkelijk achter je. En na wat buitenwijken ben je dan toch ook weer verrassend snel in een heel rustige omgeving. Wat verder buiten de stad is het pad soms ook niet geasfalteerd en wijk je soms van de rivier. Ik koers nu met behulp van een Duitse fiets-reisgids van Bikeline: Elbe Radweg 1.

Omdat je grotendeels op een laaggelegen en met de Moldau meelopend fietspad rijdt vermijd je nogal wat plaatsen. Dat dringt tot mij door als ik merk dat er weinig horeca langs mijn weg ligt. Meestal leg ik na zo’n 30 kilometer ergens aan, maar vandaag wordt dat 45.                                                   Af en toe wissel ik van oever. Eén keer gebeurt dat op een bijzondere manier: op een plek waar een pijpleiding de rivier kruist is ook een voetgangersbrug, echter niet met een helling, maar met trappen. Dus alle bagage van de fiets en mijn hele handel omhoog brengen, klein stukje fietsen en daarna een soortgelijke afdaling.

Melnik is een stopje waard. Een klein, fraai en hooggelegen stadje op de plek waar de Moldau (Vltava) en de Elbe (Labe) samenkomen. Het lijkt een beetje op de Deutsche Eck bij Koblenz. Melnik heeft een noemenswaardige kerk, een kasteel en een monumentaal marktplein. Maar het na-seizoen is hier kennelijk ook begonnen, want het is vrij rustig. Overigens zie ik hier voor het eerst ook wijngaarden op de helling.

Er doet zich ook nog een leuk herhalingselement voor: op een gegeven moment zie ik langs de Elbe een viswedstrijd van het type ‘Oranjekanaal’, zoals ik dat op mijn eerste fietsdag signaleerde. Zaten de vissersschepen daar op geschatte afstanden van 20 meter, hier hebben ze de vakken netjes en strak afgezet met een soort linten. Krijgen ze ook geen ruzie.

Om 5 uur arriveer ik in Roudnice aan de Elbe. Met deze stad heeft onze school jaren uitwisselingen gehouden. Misschien nog wel, maar ik had daar zelf geen bemoeienis mee. In het tegenover gelegen dorp vind ik mijn geboekte pension Vedomice. Ook weer een goed adres.

Het bewijs: 

A2 langs de Moldau: 

Soms ook zo: 

Hopcultuur: 

Alles afladen: 

Moldau komt in de Elbe: 

Melnik: 

Viswedstrijd: 

• Datum: donderdag 7 september
• Traject: tram plus lopen door Praag
• Afstand: naar schatting 5 kilometer
• Weer: afwisselend bewolkt en zon; cijfer 8

Een kennis had me al gewaarschuwd: Als je Praag ‘echt’ wilt zien en beleven, dan moet je dat ’s ochtends voor 9 uur doen, anders “raak je verstopt in het toeristenvee”, aldus zijn oordeel. Nu ben ik niet bang voor wat mensenmenigte, maar als gisteravond de maatstaf is, dan moet ik hem gelijk geven. Vooral op de bekende lokaties, zoals bij de Karelsbrug of het plein in de oude stad was het ongekend druk. Het deed mij wat denken aan de mij als oud-Assenaar bekende TT-nacht. Praag lijkt, net als Amsterdam of Barcelona een beetje het slachtoffer te worden van zijn eigen aantrekkingskracht. Helemaal een gekkenhuis was het bij U Flecku, dat is hèt biercafé van Praag. Achter de voordeur kom je in een complex van vertrekken en een binnenplein, waar honderden mensen zich laven aan bier en eten. Muzikanten met trekharmonica versterken de stemming van ‘Wein, Weib und Gesang”, waarbij ‘Wein’ staat voor bier. De grond kleeft er aan je voeten.

Maar ja, het is ook geen wonder, die drukte. Want Praag is en blijft een prachtige en goed te belopen (binnen)stad. Dus vandaag begeef ik mij toch maar tussen het vee waar ik ook zelf deel van uitmaak. Net als met de school-werkweken neem ik tramlijn 22 naar het hoogste punt van de stad en werk mij van daaruit geleidelijk naar beneden: Loreta, Praagse Burcht, St.Vitus, Mala Strana, Karelsbrug, Josefov, stadsplein oude stad, Wenceslasplein, dat gaat het worden. De mooie plaatjes tref je allemaal op het Internet. Verder vandaag dus geen ‘normaal’ reisverslag, want ik sta min of meer stil.

Na afloop, 5 uur ’s middags:

Ach, vooruit, nog even een impressie en een fotootje van gisteravond. Het is nu 5 uur en ik ben weer even voor een tussenstop op mijn boot in Branik. Het voorgenomen plan heb ik kunnen uitvoeren. Het zal een jaar of tien geleden zijn, dat ik voor het laatst in Praag was. Vergeleken daarmee vielen mij een paar dingen op:

1. Het is, zoals al gemeld, drukker geworden
2. Er is meer politie en bewaking op straat te zien
3. Bij de entrée van de Burcht werd ik zelfs gescand en gefouilleerd
4. Op de Burcht zijn meer bezienswaardigheden ‘betaald’ geworden, bijvoorbeeld het Gouden straatje en delen van de St.Vitus
5. Er is een nieuw favoriet vervoermiddel voor toeristen: een luxe, verlengde, klassiek aandoende open auto. Het lijkt wel een Excallibur!

Maar geen geklaag. Het was zonnig en voor mij wat nostalgisch genieten. En vooral een aantal dixieland-achtige muziekbandjes met van die mooie wasborden gaven de dag sfeer en kleur. Maar……morgen weer fietsen!

Botel in de Moldau: 

Nieuwe hype: 

• Datum: woensdag 6 september
• Traject: Horovice – Karlsteyn – Praag
• Afstand: 65 km
• Weer: cijfer 9

Een oude ervaring, die ik eerder opdeed in Oost-Europese landen is, dat ze er in de horeca altijd heel rap bij zijn om, als je maar even je bestek laat rusten, te komen afruimen. Zo ook in mijn hotel in Horivice. De serveerster hield me gisteravond tijdens het diner goed in de peiling , maar ik ben een hele trage eter, dus ze had het ‘druk’ met observaties of ik al klaar was. Ving ook een keer bot, toen ik een eetpauze inlaste. Ook het ontbijtbuffet werd al opgeruimd, nadat ik mijn eerste keuzes had verzameld. Maar goed, ik was kennelijk ook de laatste ontbijtklant.

Ik neem me voor om mij vandaag wat extra te richten op de ‘gewoonheid’. Meestal krijgen highlights en noemenswaardige ervaringen de aandacht, maar er is ook het ‘gewone’, soms wat eentonige of saaie.

op  weblogs en Facebook zie je
hap en snap
de krenten uit onze levenspap
het leven lijkt een feest
‘kijk eens waar ìk weer ben geweest’
maar meestal overheerst ’t gewone
het alledaagse, monotone
je schrijft immers niet in een dagverslag:
dit was een gewone saaie dag
ook voor mij ‘ t is goed te weten:
het is het voornamelijk kilometers vreten
en de foto’s van vandaag?
ik hoop dat ze u raken
het is een poging om
van het ‘gewone’ langs mijn weg
een bijzonderheid te maken
een poes op een balcon
een bushok of station
’t lijkt eigenlijk allemaal heel gewoon
maar in z’n soort toch wonderschoon

Die foto’s komen zo meteen. Eerst nog even mijn verdere belevenissen: in de aanloop naar Praag kom ik nog door mooi authentieke Tsjechische dorpen. Dat brengt mij op de gedachte van wat ‘gewone’ plaatjes in plaats van de architectonische of landschappelijke hoogtepunten. Dus even geen foto’s van wat misschien wel één van de grootste highlights van Bohemen is: de burcht Karlstejn, de plek waar de kroonjuwelen van de legendarische Karel IV lagen opgeslagen. Ik bezoek het uitsluitend uitwendig en signaleer een grote toeristenkermis.

Al mooi op tijd arriveer ik bij mijn booking: Een botel, drijvend in de Moldau! Na al die onderkomens aan de vaste wal leek me dat wel wat. En het pakt allemaal goed uit. Het schip ligt in het stadsdeel Branik, dat is ten Zuiden van het centrum van Praag. Ik ken die wijk van de werkweken van school, die ik diverse keren meemaakte. Mooi gelegen aan de Moldau en met een tram ligt het centrum van Praag binnen handbereik. Voor 70 Euro ben ik twee nachten plus ontbijt onder de lakens. Dat is het mooie van Internet: je kunt gemakkelijk en snel de ‘markt’ verkennen en je keuzes maken. De fiets gaat aan boord en wil een dagje rust. Nou ja, dan ik ook maar: morgen de dagje nostalgisch toerisme in Praag.

Hierna dus de foto’ van vandaag onder het motto: het gewone is ook bijzonder.

• Datum: dinsdag 5 september
• Traject: Kokasice- Plzen – Horovice
• Afstand: 102 km.
• Weer: veel zon, droog, cijfer 9

De dag begint weer met een zonnige en rustige tocht door een heuvelend Boheems akkerlandschap. Vergeleken met Duitsland zie ik veel minder mais, maar veel meer graanteelt. Misschien speelt de bierproduktie (gerst) ook een rol. Ik zoek een bijpassend muziekje: de Praagse symfonie van Mozart. Smetana kan nog even wachten, want: eerst de Moldau zien. De Tsjechen die ik tegenkom zijn niet erg contactgericht. Initiatief voor een groet komt van mij, maar de reacties zijn gering. Het lijkt vaak wat stuurs, maar een zekere verlegenheid en de taalbarrière spelen ook mee. Ik trek wel bekijks. En naast stuursheid is er ook behulpzaamheid: op een zeker moment is de weg totaal geblokkeerd door de aanleg van een nieuw spoorlijntje. Ik dreig terug te moeten, maar na een wat hulpeloze mimiek tillen twee werkers mijn hele pakezel over hun project en kan ik verder.

Rond 12 uur ben ik in Plzen. De beleving van die ‘big city’ is een groot contrast met het stille Boheemse platteland. Trams, trolleybussen, schreeuwende reclamezuilen en -borden van bier, Ikea en noem het maar bepalen het drukke stadsbeeld van Plzen. De stad drijft sterk op Pilsner Urquell en op de Skodafabriek plus toeleveringsbedrijven. Ik breng een bezoekje aan de brouwerij en gebruik er een Duits- Tsjechische lunch: een Hamburger met bier. Normaal drink ik geen alcohol als ik nog verder moet fietsen, maar voor Plzen maak ik een uitzondering. Wie hier trouwens ook een grote fabriek heeft: Gambrinus!

Na Plzen krijg ik behalve heuvels ook een grillige afwisseling van hele goede, maar ook hele slechte trajecten. Ook de bewegwijzering is deels slecht, waardoor ik vaak moet her-navigeren. Op een zeker moment word ik er wat flauw van en kies hier en daar voor de gewone weg in plaats van de langere en stillere fietsroute. Op de gewone weg is natuurlijk autoverkeer, maar ze gedragen zich netjes op enkele binken met van die verlaagde scheurijzers na. En: bij afdalingen op strak asfalt valt meer te genieten!

Tegen zessen arriveer ik bij hotel U Parku in Horovice, geboekt via Booking.com. Tot mijn verrassing zit er ook een diner in mijn arrangement. Lekker en gemakkelijk. Praag nadert: nog 65 kilometer.

Onderweg: 

Plzen: 

Brouwerij Pilsner Urquell: 

Ingang brouwerij:

Lunch bij P.U: 

Boheems platteland: 

• datum: maandag 4 september
• traject: Cheb – Marianske Lazne – Kokasice
• afstand: 82 km.
• Weer: frisjes, veel zon, beetje regen, cijfer 8

Cheb had een verrassend mooie hoofd-voetgangersstraat en een mooi plein met veel kleurrijke en barokke gevels. Ook opvallend veel leuke dakkapellen op de huizen en andere gebouwen. En inderdaad: opvallend veel Aziaten, naar ik aanneem vooral Vietnamezen. Het voordeel van zo’n multiculturele stad is dan wel weer, dat er prompt een avondwinkel van een Vietnamees open was, zodat ik voor mijn zondagavond nog een Australische Shiraz kon inslaan. Ik zal niet verklappen waar ik het restant van de fles heb gelaten…..

Ontbijten doe ik bij een bakkerij, waar ze een heerlijk bruine baguette hebben met van alles ertussen. Ik sla ook eentje in voor onderweg. Vervolgens begin ik aan een tocht door een mooi en heuvelig stuk Tsjechië. Weinig plaatsen, weinig voorzieningen, veel zooi, maar ook ‘opknappertjes’ en gewone ‘nette’ panden/erven. Weinig verkeer ook en bijna helemaal geen fietsers. Kortom: rustig landelijk fietsen, klimmen en dalen. In het begin wordt de romantiek nog versterkt door mooie ochtendnevel in dit panorama-rijke gebied. Soms wordt de rust verstoord door wild blaffende en meerennende honden,  gelukkig allemaal achter omheiningen. De zon zorgt voor een aangename bij-verwarming.

Ook signaleer ik weer de sporen van de communistische tijd: de bekende rijen eenvormige garageboxen en hier en daar luidsprekers aan de telefoonpalen. Verder zie je dat de ‘nieuwbouw’, ook van dorpjes, veelal bestaat uit kleine flatgebouwen. Motto: iedereen hetzelfde.

Onderweg zie ik uithangborden van Gambrinus, die me herinneren aan mijn Groningse jaren. Tijdens de ontgroening werd ons – zingend – aangeleerd:

’s gibt kein besser Leben
als Studentenleben
wie Es Bacchus und Gambrinus schuf
in die Kneipe laufen
und sein Geld versaufen
ist ein hoher, herlicher Beruf

Toch maar een ander beroep gekozen. Trouwens, het lied is vooral in dit land relevant. Want waar hebben ze nu meer verstand van bier en vooral van pils dan in Tsjechië. De term ‘pils’ komt van Plzen. Dat is de stad waar dit brouwsel voor het eerst werd geproduceerd. Voor die tijd waren donkerder en zwaardere biersoorten gangbaar, zoals wij die in Nederland natuurlijk ook kennen. Pils is ………zie Wikipedia. Morgen hoop ik een blik te kunnen slaan op de fabrikant van het oerpils: Pilsner Urquell in Plzen.

Rond 1 uur arriveer ik in een ‘ander’ Tsjechië: Marianske Lazne, of ook wel: Marienbad. Naast Karlovy Vary een zeer bekend en geliefd kuuroord. Het is een ‘eiland’ van luxe. Goudgele hotelgevels, een prachtig wandelpark, talloze bronnen, een koninklijke colonnade en vooral heel veel toeristen. Goethe, Wagner en Chopin kwamen er ook graag. Veel mensen tappen water uit één van de vele kranen in de stad. Mijn ervaring is dat het Drentse water in elk geval veel beter smaakt.

Na een korte rijtour op mijn Santos ontstijg ik letterlijk Marianske Lazne en koers aan op Tepla. Daar bevindt zich een groot kloostercomplex. Het heeft toeristische potentie genoeg, maar dat moet dan nog wel op gang komen. Het oogt deels prachtig, maar er is ook veel achterstand en verval. Ik tref er ook bijna geen bezoekers.

Mijn etappe eindigt bij een pension in een klein dorp. Dat betekent dat ik voor het eten nog weer even moet fietsen naar een naburig dorp. Maar die moeite betaalt zich uit, want ze tappen er …….Gambrinus! Proost!

Goudgeel Cheb: 

Ogen op het dak: 

Morgenstimmung: 

Golfschool Tsjechië: 

Dorpsflats: 

Groen, groener, groenst: 

Colonnade in M.Lazne: 

Even tanken: 

Klooster Tepla: 

• datum: zondag 3 september
• Traject: Bad Berneck – Marktredwitz – Cheb (Eger)
• Afstand: 80 km.
• Weer: bewolkt en zon, droog, frisjes; een 8

Het traject vandaag door het Fichtelgebergte begint vanuit Bad Berneck met een klim naar het hoogste punt van de reis (800 m), vlak voor Fichtelberg. Maar dat gaat gelukkig mooi geleidelijk, omdat het nieuwe fietspad is aangelegd op een voormalige spoordijk . In Drenthe kennen we ze ook. Het hellingspercentage schat ik op zo’n 4 procent. Een bijpassend muziekje, o.a. ‘There are places to remember’ (Beatles) zorgt voor de benodigde spirit. Een slakkengang wil ik het niet noemen, want die is voor deze gelijknamige dieren op het fietspad, die ik om de haverklap moet vermijden.

Het is fris vanmorgen. Dat merk ik sterk als ik wat bezweet raak van een stijging en met die klefheid vervolgens afdaal. Dan wil ik wel een krant voor de borst. Maar ja, die is er niet en dus probeer ik me wat ‘kleiner’ te maken. Bij het hiervoor al genoemde Fichtelberg zie ik langs de route ook een ski-station, dus dat zegt ook wel wat over de temperaturen die hier kunnen heersen.

Het landschap is dus  bergachtig en toont regelmatig mooie vergezichten. Het valt me op dat ik nog niet één keer collega-fietsers heb getroffen die ook naar Praag  fietsen. Ze zijn er ongetwijfeld, want onderweg heb ik wel de veerman of hotelbeheerders gesproken die melding maakten van Praag-gangers. Het is weer volop genieten vandaag. Als ik probeer te bedenken wat zo’n fietstocht toch zo leuk maakt, dan is dat o.a. dat je in de buitenlucht met een zekere lichamelijke inspanning in een prettig belevingstempo steeds weer nieuwe ‘plaatjes’ op ziet doemen, waarvan ik me in veel gevallen vooraf  een zekere voorstelling heb gemaakt. En op zo’n reis wint de nieuwsgierigheid het bij mij meestal van de onzekerheid, die voor velen – heel begrijpelijk – een barrière vormt. Met ‘plaatjes’ bedoel ik niet alleen stadsgezichten en landschappen (waar ik overigens onverzadigbaar in ben), maar ook dingen als ‘wat voor bed zou mij vanavond weer wachten’. Dat geldt vandaag extra, want in Cheb heb ik een pension geboekt voor slechts 20 Euro. Kan dat wat zijn?

De grensovergang naar Tsjechië kan concurreren met die bij Zwartemeer. Ik merk er vrijwel niets van, maar misschien komt dat ook  omdat ik op een solitair en onverhard stuk fietspad rijd. Op de plek waar de grens kennelijk loopt ligt een grote steen met een opschrift van Ghandi (zie foto). Op honderd meter afststand, waar de weg loopt, zie ik wel gebouwen die aan een grenspost en aan andere tijden doen denken. Tijden waarin Tsjechië achter het IJzeren gordijn lag en niet, zoals nu een EU-  en bovendien ook nog een Schengen-land is.

Cheb heeft ook een Duitse naam: Eger. Dat heeft te maken met het feit dat zo ongeveer het hele – nu Tsjechische- grensgebied tot 1945 Duits was: het zogenaamde Sudetenland. Na de oorlog moesten heel veel Duitsers uit deze streek vertrekken. Maar de meeste ‘gewone’ Tsjechen hadden niet veel trek om hun plekken in te nemen. Het gevolg was dat Cheb nogal wat minder kansrijke bewoners aantrok, waaronder Slowaken, Roma en Vietnamezen. Dat schijnt deze ‘Duitse’ stad een sterk multi-culti-karakter te geven. Ik ga het zien.

Het gebouw waar ik rond vieren in Cheb aanbel heeft niets van een hotel of pension. Adres en naam kloppen wel. Na lang wachten klinken er gelukkig sleutelgeluiden en een vriendelijk dametje doet open. Ze moest van drie hoog komen. Op de vierde maakt ze me wegwijs en ……het bed valt mee!

Onderweg: 

Noodlanding: 

Op de goede weg: 

Nepomuk beschermt bruggen: 

Grenspassage: 

Mijn bedje: