Bericht 75

  • Bericht 75 – Zaterdag 26 september
  • Traject : Finisterre – Olveiroa
  • Afstand : 40 km
  • Weer : eerst mist en wolken, later zon
  • Parcours : ongeveer het spiegelbeeld van gisteren

Een aantal keren vannacht moet ik het bed uit, want kramp in kuiten en voeten doen zich toch nog regelmatig voor. En dan kun je echt niet blijven liggen. De voeten vragen om wat tegendruk, dus beetje lopen, voeten tegen de muur en insmeren met een massagezalf. Gelukkig kan ik lawaai maken en licht aan doen, want ik ben de enige gast op een kamer van zes. Deze herberg is niet erg in trek; ligt ook iets uit het centrum. Het ontbijt in de herberg biedt diverse zelfgemaakte producten. Maar de wat alternatieve sfeer wordt ook bereikt met meditatieve muziek, rietsuiker en sojamelk.

Buiten komend is het zicht beperkt. Toch besluit ik om nog wel even omhoog te fietsen naar het beroemde eindpunt van deze Kaap, waar het eigenlijk allemaal om gaat. De vuurtoren is gehuld in een mysterieuze nevel. Dit zal maar de enige gelegenheid voor je zijn – na een lange camino – dat je dit punt kunt zien, of liever, niet kunt zien. Vorig jaar en gisteravond heb ik Cabo Finisterra gelukkig bij helder weer kunnen aanschouwen. Het is ook weer zo’n bijzondere plek, waar pelgrims van alles achterlaten, m.n. dingen waar ze nu, na voltooiing van de camino, wel zonder kunnen. Vooral schoenen zijn populair. Ook houden velen bij zonsondergang emotioneel of spiritueel getinte séances. Maar, laat ik het niet te ‘zwevend’ voorstellen, want er is ook allerlei onderbroekenlol en lawaai rond te maken groepsfoto’s. En natuurlijk zijn er de stalletjes met artikelen voor toeristen, die hier ook met bussen worden aangevoerd. Ik fotografeer de bekende 0,0 kilometerpaal.

Het blijft mistig, dus ik zak weer af en via het stadje Finisterre begin ik nu echt aan de terugtocht. Die is grotendeels het spiegelbeeld van gisteren. Wat toen een lange afdaling was, is nu een net zo lange klim. Onderweg zie ik sporen van bosbranden : zwartgeblakerde bomen, maar ook kale percelen met jonge aanplant. Ergens, zo maar in de eenzaamheid, passeer ik een gigantische metaalfabriek met verdacht veel smoke uitstotende schoorstenen en stank. De auto’s blijven me nog steeds prettig respecteren. Via een verkeersbord wordt automobilisten gevraagd om een fietser met minstens anderhalve meter te omzeilen. Voor sommigen lijk ik wel een ‘heilige’, zo lang als ze achter me blijven in een enigszins onoverzichtelijke wegsituatie. Toch laat ik de keuze aan henzelf.

In dorpjes rijden af en toe, luid toeterend, autootjes rond met bakkers of vishandelaren. Ze toeteren om klandizie. Ik fantaseer of hier niet een mooi gat in de markt ligt voor Internetbestellingen…….

Al vroeg, het is rond twee uur, arriveer ik in Olveiroa, een mooi authentiek dorp met een blakend in de zon gelegen herberg annex restaurant, waar ik gisteren mijn oog al op had laten vallen en een bed had gereserveerd. Met zicht op hele oude horreos, een kerkhof en andere gebouwen die me aan O Cebreiro doen denken laaf ik mij aan een grote pul bier en een middaghap.

Morgen de laatste etappe, terug naar Santiago de Compostela.

Foto: kilometerpaal nul

image