• Bericht 64 – Dinsdag 15 september
• Traject : Estella – Navarrete
• Afstand : 65 km
• Weer: bewolking overheerst, af en toe zon, geen wind, beetje regen, ruim 20 graden
• Parcours : up and down, goed te doen, aan de horizon steeds hoge bergen

In de zeer grote, maar bescheiden bezette herberg eerst genoten van een prima ontbijtbuffet. Daarna weer op weg. Zo kunnen jullie je voorstellen, dat zich inmiddels een beetje een patroon, bijna routine, begint te ontwikkelen. En dat is voor een pelgrim natuurlijk wel wat bedenkelijk. Daarom maar weer even dichten:

het leven kent zo veel patronen
dat je ’t zelf vaak niet meer weet
ontbijtje, krantje, kopje koffie
en rituelen bij de vleet
kan deze fietstocht mij niet leren
om daar iets aan te doen?
weet je wat? meteen proberen!
liever glans dan smet op mijn blazoen

En zo gezegd, zo gedaan. Vaak eindigt mijn dag thuis met een glas wijn, maar nu ben ik er de dag maar eens mee begonnen! Dat ging als volgt:

Kort na Estella doe ik het Monasterio de Irache aan. Het is één van de oudste kloosters van Navarra en dateert van 1050. Toen al gastvrijheid voor pelgrims! Het ligt wat verstopt achter een groot wijnbedrijf en daarom kunnen de passerende pelgrims er ter compensatie gratis water, maar ….ook wijn tappen! Het is er een drukte van belang en ik grijp ook mijn kans. Aardig voor het thuisfront is, dat er ook een webcam op staat gericht, al kan ik me voorstellen dat daar ook andere redenen voor bestaan…….

Ik kies, zoals de meesten, niet voor de waterkraan, maar voor de wijntap.

Intussen gebiedt de eerlijkheid mij wel om te bekennen, dat de volgorde van wat hierboven staat in werkelijkheid omgekeerd was. Dus eerst de wijntap en daarna mijn voornemens, verwoord in een gedicht, om patronen te doorbreken. Anders gezegd: het gedicht is gewoon een alibi geweest om met een lekker glaasje rode wijn de dag te beginnen. Dat neemt niet weg, dat het belangrijk blijft om je ingesleten gewoontes af en toe eens tegen de lamp te houden. En ook niet te snel zeuren als patronen soms verstoord worden. Dus als je pantoffels om vijf uur eens een keertje niet zijn klaargezet bij de haard (“nee….au!….’t is maar een willekeurig voorbeeld), dan….eh, pak je ze gewoon eens zelf!

Ik trap verder door een prachtig terra-kleurig landschap met veel akkerland en deels ook improductief gebied. Af en toe doemen op vaak mooie lokaties (m.n. heuveltoppen) compacte stadjes op, waarvan ik er sommige kort aan doe. De uithangborden tonen dat Amstel en Heineken aan de Spanjaarden en de toeristen goede klanten hebben.

Mijn route valt vandaag flink samen met die van de lopers. Hun traject slingert via paden wat rond het mijne, maar soms lopen ze ook op of pal naast mijn weg. En dan zie je hoe massaal er inderdaad gelopen wordt. Op delen waar we gelijk op gaan, heb ik vrijwel permanent lopers in het vizier, zowel in groepjes, als in koppels, als individuen. De ‘buen camino’s’ vliegen je om de oren. Bij gesprekjes tonen ze veel bewondering voor mij, maar -echt- voor mij geldt het omgekeerde. Ik word in dat idee gesterkt als ik in de herbergen regelmatig word geconfronteerd met dodelijke vermoeide lopers, letsel, bandages, blaren en andere vormen van fysieke tekortkomingen. Waar moeten al die mensen vanavond weer slapen, zo vraag ik me af. Uit vrees voor overbezetting van mijn geplande herberg in Navarrete bel ik op mijn manier – dat is in een soort ‘Spengels’ – de betreffende herberg en reserveer een bed. Gerustgesteld.

In de straten van het stadje Viane strand ik in een enorme mensenmassa, want er is daar een vijfdaags festival gaande. Heel veel in rood-wit geklede mannen, vrouwen en kinderen vullen de straten en het stadsplein. Ik ben getuige van een soort van ‘bull-run’, waarbij mannen en jongetjes met, ik noem het maar ‘stokstieren’ door de Calle Mayor rennen. Een vermakelijk tafereel op zo maar een dinsdag in september. Kunnen wij wat van leren. In dat stadje oogst mijn tegen de muur geparkeerde Santos veel belangstelling. Zo ongeveer, wanneer er in Emmen een Ferrari of Lamborghini staat geparkeerd. Maar, zo maak ik me wijs, misschien is ook de naam ‘Santos’ voor Spanjaarden een pré.

Om half vier arriveer ik bij de herberg in Navarrete. De rest van de dag verloopt volgens patroon. Tsja….(er zijn mindere)
Foto: patronen doorbreken