26 – Woensdag 11 juni
Traject: Lopen door Pamplona
Afstand: Gokje, 6 kilometer
Weer: Warm en zonnig
Muziek: Accordeon in park

In deze omstandigheden geniet ik erg van dit voor mij wat luxe hotel Sancho Ramirez. Voor wie ‘keurig’ op vakantie wil een aanrader. Rustig gelegen, net buiten de oude stadskern, waar je met de bus naar toe gaat of lopend in 15 minuten. Een kamer met ontbijt kost mij hier 75 € per nacht. Maar eens proberen of de reisverzekering dat wil vergoeden. Hoort allemaal bij het staartje.
De operatiewond geneest goed en de schaafplekken irriteren nog. Verder zit ik weer goed in m’n ………..eh, nou vooruit: vel (figuurlijk natuurlijk).
En dan heb ik natuurlijk in deze ’tussenfase’ nog een ander geluk: donderdag begint de WK !
Dat wordt nog wat, vrijdag in café in een provinciestadje (Sangüesa) en dan Spanje tegen Nederland. Mooi dilemma: Zal ik mijn oranje polo aan doen? Dan misschien ook de fietshelm maar opzetten…..

Na het prima ontbijtbuffet zet ik in mijn hoofd een knopje om en kies voor de toeristische modus. We gaan van de nood een deugd maken. Dat valt me niet zwaar, want ik kijk graag met de camera-ogen van mijn nieuwe vriend, de noodgedwongen in Aken gekochte Olympus. Die lijkt wel wat op mij, want hij heeft ook een knopje dat je om kunt zetten om een modus te kiezen: landschap, portret, sport, noem het maar. Heel flexibel en groot aanpassingsvermogen. En ook nog, net als ik, een zelf-ontspanner.

Nog even tussendoor een mooi voorbeeld van digitaal gemak (niet mijn verdienste dus):
Op mijn IPad – zwaar, maar gelukkig meegenomen – open ik Google Translate. Kies voor Nederlands- Spaans en maak in het Nederlands een brief voor komende vrijdag, als ik bij de fietsenmaker in Sangüesa kom waar mijn kapotte fiets staat. Uitgebreid kan ik formuleren hoe de verdere afwikkeling zal plaatsvinden. Vervolgens met één toetsaanslag is daar de hele brief in het Spaans ! Het is een wonder. Ik kopiëer de brief en plak hem in een e-mail die ik naar de hotelreceptioniste stuur. Haar had ik vooraf gevraagd of ze voor mij een mail wilde printen. En zodoende heb ik even later een geprint document, dat mij komende vrijdag heel wat bewegingen van handen en voeten kan besparen.
En nog iets: bij entrée van de kathedraal kan ik even niet aantonen dat ik een ‘pelgrim’ ben, maar met een foto van mijn stempelkaart op m’n IPhone overtuig ik de cassiëre. Thanks to the Lord zou ik haast willen zeggen, maar hier toch maar – en met enige moeite – thanks to Steve Jobs.

Oké, kom mee de stad in. Pamplona dus. Een stad met oude papieren en dus veel monumenten. Maar Pamplona is ook een levendige en moderne Europese stad, zoals ik nog zal toelichten.
(Vergeef me intussen het vele ‘ikken’, maar dat krijg je als je alleen reist)
Pamplona is de hoofdstad van de provincie Navarra en telt bijna 200.000 inwoners. De Baskische naam is Iruña en de stad ligt aan de rivier de Arga. Jaarlijks, begin juli, is de stad in het nieuws vanwege het gevaarlijke stierenrennen. Voor ons een moeilijk voor te stellen gebeuren.
Mijn wandeling begint tegenover het hotel, waar ik moeders met kleintjes zie, maar ook joggende sportievelingen en een open en publiek toegankelijk modern stel fitnesstoestellen die flink gebruikt worden.
Ik ga op een bankje zitten, neem een sigaar(tje) uit eigen doos (heb nu de tijd) en kijk naar kinderen in schooluniformen die kennelijk gymles hebben. Ze zijn druk in de weer met een bal en het lijkt op volleybal. Het veld is -zoals wij dat vroeger ook deden – afgebakend met schoenen en kleding. In het park zijn ook vrije WiFi-zones. Hebben wij dat ook?
Ik loop dwars door de oude citadel en passeer een matig spelende accordeonist, aan wie ik mijn geld dat bedoeld was voor de stadsbus doneer. In de hoop dat hij zich daarna – de buit is immers binnen – wat inhoudt, begint hij nog meer decibellen te produceren. Nu houd ik wel van muziek, zo is wel gebleken, maar nu versnel ik toch mijn pas, want van tandjes bijzetten is even geen sprake.
Intussen maak ik wat foto’s van de citadel met op de achtergrond de moderne hoogbouw. Mooi contrast. Verkennend en met het oog op komende vrijdag, als ik ga verkassen, ga ik op zoek naar het busstation. In eerste instantie ziet dat er wat bescheiden uit, maar mijn mond valt open als ik de lift neem naar min-twee. Ik kom in een ondergronds Pamplona dat me doet denken aan de grote ondergrondse busstations van de Greyhoundbussen in de Verenigde Staten. Hier in Pamplona een verzamelpunt van allerlei busmaatschappijen die in allerlei richtingen vertrekken en daarnaast ook een soort ‘Laag-Catherijne’ (voor wie ‘Hoog’ kent). Een soort ‘mall’ op zichzelf.
Ik krijg een dienstregeling voor mijn geplande busrit naar Sangüesa. Ben wel blij om de lokatie even te hebben gezien, want vrijdag ben ik een transportkameel.
Afgewisseld door terraspauzes wandel ik langs de highlights van Pamplona, o.a. het monument van het stierenrennen, de arena, de kathedraal, diverse kerken en stadspoorten etc. Ik zal jullie – en mijzelf ook – nu niet verder vermoeien met details. Voor liefhebbers: Google. De uitzinnige pracht en praal in de kathedraal heeft trouwens op mij een averechtse uitwerking. Zegt me ook weinig.
Ook nog een element van moderniteit vind ik de voetgangersoversteekplaatsen waar digitaal wordt aangegeven hoeveel oversteektijd, dan wel wachttijd er nog is. Meestal houd ik me eraan.
In de stad heerst ook een duidelijke pelgrimssfeer. Ik bekijk de toegangspoort van de stad voor de pelgrims (Camino Francès) en zie veel route-aanduidingen voor de camino naar Santiago, twee herbergen en ook winkels met artikelen die relevant zijn voor pelgrims. Ik zie een groep lopers afscheid van elkaar nemen op de manier waarop je sportteams (o.a. echt volleybal) soms ziet samenklonteren voordat een wedstrijd begint. In dit geval echter omgekeerde teambuilding.
Het prijsniveau, tenslotte, ligt wat lager dan bij ons in Nederland. Tussen de 10 en 15 Euro heb je een prima driegangen-menu. Vaak eet ik ’s avonds zo’n menu met twee bier en koffie en betaal (afgerond, dus met wat fooi) 20 €.
Wel, zoals jullie merken, ben ik weer aardig op verhaal gekomen. Dus don’t worry about me.
Vanavond eet ik ’thuis’, d.w.z. bij moeder de Sanchoramirez.
Hasta mañana!

Op de foto: de toerist bij een monument in Pamplona