• Datum: vrijdag 24 juni 2016
• Traject : San Gemini – Calcata
• Afstand : 55 km
• Weer : zonnig, warm, boven het asfalt meer dan 35 graden
• Parcours: veel hellingen; in onze beleving de zwaarste dag.
• Plaatsen: Narni, Otricoli, Civita Castellane

Zo tegen het einde van de reis begint de alertheid kennelijk af te nemen. Of is het de wet van Murphy? Niet te hopen natuurlijk, maar in Narni – na een leuke afdaling uit San Gemini – ontdek ik in mijn achterzak de sleutel van het hotel. Gewapend met drie nieuwe leesbrillen, een blauwe, een grijze en een bruine, begeven we ons naar het postkantoor in Narni. Daar worden we slachtoffer van een bureaucratisch gebeuren, dat ons ongeveer een half uur kost. Het draait allemaal om een stevige enveloppe, waarin we de sleutel willen terugsturen. Maar er wordt op computers gekeken, ik moet mijn paspoort tonen, vul een formulier in en verder willen ze beslist een adres van ons in Italië van waaruit deze zending moet komen. Ik zoek een willekeurig hotel uit mijn reisgids en doe alsof we daar de komende nacht gaan verblijven. Dat zou anders lopen, maar dat zo meteen.
We vervolgen onze tocht door Umbrië met vandaag veel hellingen. Dat betekent veel fietsuren, maar niet veel kilometers. Bovendien is het vandaag extreem warm. Henk wordt bijna bevangen.
Onderweg bel ik het hotel in San Gemini om de retourzending van de kamersleutel aan te kondigen. Duizend ‘grazies’ worden mijn deel. Ze hadden de sleutel al gemist.
We werken ons naar het spectaculair tegen een rotswand gelegen Calcata. Bij binnenkomst schiet ik een hippie-achtige figuur aan en vraag naar een overnachtingsmogelijkheid. Ik krijg natuurlijk veel Italiaans terug, maar kan eruit opmaken dat er een mogelijkheid is. Hij stuurt ons vooruit naar het stokoude en zeer authentiek Middeleeuws aandoend stadje en zegt ons in of bij de ‘Bar’ te wachten. Hij komt ons na en we drinken eerst samen bier. Het lijkt een beetje zijn ‘way of life’: toeristen opvangen en ze wat behulpzaam zijn in ruil voor…..bier bijvoorbeeld.
Na 20 minuten verschijnt er een vrouw, die ons meeneemt naar een soort van appartementje in één van de stokoude pandjes. Je zou hier in Calcata een prachtige fotowedstrijd kunnen organiseren, want het wemelt van de portaaltjes, trapjes, doorkijkjes en steegjes. Zo puur hebben we het nog niet meegemaakt. Ze maakt de bedden op en de fietsen komen in de ‘woonkamer’. Naar een ontbijt durven we nog te vragen, maar vragen naar WiFi zou misplaatst zijn. Gelukkig treffen we op het intieme terrasje van ons restaurant snel internet, naast natuurlijk een lekkere hap.

Foto’s
Azuri-blauw natuurlijk, maar ook een grijze en een bruine

op de bisschopstroon in Calcata