- Bericht 72 – Woensdag 23 september
- Traject : O Cebreiro – Melide
- Afstand : 110 km
- Weer : ’s ochtends door wolken fietsen en erg koud; ’s middags weer ‘Spaans’
- Parcours : eerst dalen, daarna toch ook nog weer veel – kleinere – klimmetjes in Galicië
Ik was ze gisteren op mijn parcours (de verharde wegen) al voorbijgereden: een man en een vrouw, hij gewoon lopend met kleine rugzak en zij in een elektrische rolstoel met bijna al hun bagage. ’s Avonds rond 8 uur komen ze mijn restaurantje in O Cebreiro binnen en trekken natuurlijk meteen veel bekijks. Als ik één rolstoel-vijandig dorp kan verzinnen, dan is dit het wel. Het plaveisel is er erger dan de kasseien in Vlaanderen. Overal hoge drempels, laat staan dat er in de panden liften zijn. Het stel overlegt met het personeel. De accu’s gaan aan de stroom en ze krijgen het advies om hunmeegebrachte tent op te zetten. Want slapen in een gebouw is hier altijd veel trappen lopen.
Ik heb trouwens een gezellig diner (pelgrimsmenu uiteraard) met een arts uit Nieuw Zeeland en twee Denen. Die laatstgenoemden lopen slechts een week een deeltraject, terwijl de dokter deel 2 vanaf Burgos naar Santiago loopt. Hij wordt helemaal lyrisch als hij van mij hoort dat ik gewoon bij mijn eigen voordeur ben gestart. Want ja, dat zit er voor hem natuurlijk niet in. Desgevraagd blijken de Nieuw Zeelanders veel op vakantie te gaan naar Australië, ZO-Azië en de exotische eilanden in Oceanië, zoals bijvoorbeeld Samoa.
De mooie ochtend, die ik vorig jaar in O Cebreiro beleefde, doet zich vanmorgen niet voor. Het zit dicht met bewolking. Jammer. Vorig jaar schitterende slierten met wolken in de dalen, zodat je je boven de wolken voelde. Nu erin.
Als ik een kwartiertje onderweg ben, breekt de bewolking af en toe en zie ik iets soortgelijks van wat ik hierboven beschreef. Na eerst nog weer een klimmetje volgt een daling van 12 kilometer over een prachtig wegdek. Maar omdat het zo koud is (graad of vijf) knijp ik flink in de remmen. Ik mis een Noorse trui!
Galicië is zowel qua natuur als wat cultuur betreft een heel apart gebied in Spanje. Vorig jaar heb ik er ook al over geschreven, dus nu niet opnieuw. Zie bericht 35.
Ik ben verbaasd, ja zelfs aangenaam verrast over mijn fietskwaliteiten, tenminste als ik die vergelijk met soortgenoten die ik vandaag veelvuldig tref. Is het onze Nederlandse fietscultuur? Ligt de oorzaak in mijn grote aanloop in Nederland, België en Frankrijk? Geloof het of niet, ik fiets ze vandaag allemaal voorbij. Sommigen zelfs twee keer, omdat ik hier en daar foto’s maak of pauzeer. Eén Spanjaard, die ik traag passeer, vraagt mij of ik elektrische ondersteuning heb. Nee, dit is ongezond voor mijn ego. Toch moet ik bekennen dat het wel leuk is om te merken dat je bij het klimmen echt kracht in de benen hebt. Mijn kuiten beschreef ik vorig jaar ook al. Ze lijken momenteel enigszins op die van Pantani of op die van – intussen ex-profwielrenster Marijn de Vries en totaal niet op die van, laat ik eens zeggen Joost Luiten. Want voor golfers zijn kuiten van ondergeschikt belang. Ze zien er ook niet uit. Het is niet voor niets dat golfers graag lange broeken dragen.
Nou ja, genoeg onzin maar weer.
Intussen is het erg druk geworden met lopers, die regelmatig met mijn parcours meedoen. Ik ben namelijk binnen de laatste 100 km beland voor Santiago. En dat is de minimale afstand, die een loper moet afleggen om een credencial, zeg maar certificaat, te scoren in Santiago. Voor fietsers is het minimum 200, dus …..
Om 5 uur loop ik binnen in Melide. Een op zichzelf niet erg bijzondere plaats, maar hij ligt op een prettige afstand van Santiago : 60 km. Dus, net als vorig jaar, een mooi vertrekpunt morgen om Santiago vroeg in de middag te bereiken. Het is even zoeken, want ik blijk een andere herberg te hebben gebeld dan vorig jaar. Nu kom ik bij San Anton. De straat is volledig opengebroken en ik moet mijn fiets eerst van bagage ontdoen, omdat ik hem over allerlei gespannen werktouwtjes de herberg in moet tillen. Vanaf de straat lijkt het niet veel bijzonders, maar het blijkt een uitstekend adres met een prachtige relaxtuin. Daar is dit bericht dan ook geschreven.
Foto: als je hier niet schoon van wordt….