• datum: donderdag 31 augustus
• Traject: Treffurt – Meiningen – Themar
• Afstand: 150 km (wv 80 per trein)
• weer: bewolkt, 20 graden, deels regen, 7

Het weer is omgeslagen. Een blik omhoog levert een wat dreigende en bewolkte hemel.
Ik ontbijt bij de plaatselijke Rewe en vervolg mijn reis via een mooi traject, opnieuw langs de Werra. De links en rechts oprijzende heuvels zijn hier voor een groot deel bebost. Vandaag ervaar ik weer hoe belangrijk de aanwezigheid van een blauwe lucht met zon de landschapsbeleving in positieve zin versterkt. Nu dus even niet. In tegendeel. Als ik goed en wel op weg ben voel ik regendruppels. En kort voor Eisenach begint het te plenzen. Dat brengt mij ertoe om een weldoordachte creativiteit in mijn reisplan in te bouwen: Ik ga een stukje met de trein!
Die doordachtheid heb ik afgelopen juli al voorbereid, want toen al heb ik het gemak ervaren van het reizen van ‘Bahn mit Fahrradmitname’.
Deze traktatie, die ik mij gun, verloopt voorbeeldig: Tegen twaalven rol ik in de regen het hoofdstation van Eisenach binnen en een kwartier later begint mijn treintraject naar Meiningen. De fiets mag bij de Süd-Thüringenbahn gratis mee. En als ik een uurtje later uitstap in Meiningen is het weliswaar bewolkt, maar droog!
Dit alles betekent dat ik een bezoek aan Eisenach oversla. Een stad die zeer de moeite waard is vanwege de verbondenheid met Luther (Wartburg) en de grote J.S.Bach, die er geboren is.
Maar wij waren hier afgelopen zomer. En liefhebbers verwijs ik naar het Internet.
De fiets-puriteinen (ik ken ze) zullen teleurgesteld zijn in mijn keuze voor de trein. Maar ik bevrijd me gemakkelijk van schuldgevoelens. Hulpvaardige ‘Gedanken’ verschaffen mij de argumenten:

Je moet genieten en zo’n treinritje is ook leuk
In de regen wordt het fietsen meer ‘werken’
Ik heb dit traject afgelopen zomer ook al grotendeels gefietst.
Het persé fietsen is geen heilig moeten, want
In Praag wacht mij geen aflaat of ander pelgrimscertificaat
Ik wil wat reserve opbouwen voor een bezoek aan Bayreuth

Mij dunkt genoeg argumenten en ‘voor elck wat wils’. Ikzelf heb aan eentje al genoeg.

Met 70 kilometer fietsen en ongeveer 80 kilometer trein scoor ik vandaag op een relaxte manier 150 kilometer en bespaar me flink wat regen.
Onderweg doe ik mijn best om sporen van het DDR-verleden te signaleren en te fotograferen. Wie de film ‘Goodbye Lenin’ kent, kan zich misschien deze selectieve belangstelling voorstellen. Het resultaat zijn beelden van achterstand, nostalgie, aandoenlijkheid of noodzaak, zoals destijds de volkstuintjes voor vers fruit en groente. Sommige beelden zijn ‘mooi van lelijkheid’.
Uiteraard is dit beeld dus eenzijdig. Kijken met andere ogen levert veel gemakkelijker sporen van vooruitgang, restauratie etc.

Te vroeg arriveer ik in Themar, want het pension opent pas de deuren om half vijf. Tot mijn verbazing is er geen buitenterras om even de tijd te doden. Dus maar even een bankje.
Op de aangekondigde tijd betreed ik een oubollig hotel-café-restaurant waar ik voor 35 Euro een kamer met ontbijt krijg. Het lijkt allemaal wat duf en uitgestorven, maar als ik na een douche de gelagkamer binnenkom is die verrassend levendig! De meeste tafels zijn bezet, maar uitsluitend door luidruchtige mannen op leeftijd. Zoiets als een Engelse pub. Grappig is steeds de binnenkomst van een nieuwe stamgast: hij gaat alle tafels bijlangs en klopt als begroeting met z’n knokkels op de tafel.
Ik maak er mijn verslag en eet een ‘gutbürgeliche’ hap. Een kleine tegenvaller is dat dit onderkomen geen WiFi heeft. Dus dit bericht verschijnt vermoedelijk met vertraging. Mijn Ipad heeft z’n beperkingen.

Terzijde
Ook deze dag was de Werra weer bepalend voor mijn route. Ik sla nog even een ‘zijweg’ in. Voor liefhebbers. Je kunt het ook gerust overslaan.
Het begrip ‘Werra’ heeft voor mij persoonlijk namelijk ook nog een geheel andere en nogal nostalgische lading: die van een fotocamera. Dat zit zo:
De fotografie is een liefhebberij die ik al vanaf mijn tienerjaren koester. En wat heb ik tijdens mijn werkzame leven als docent aardrijkskunde niet enorm geprofiteerd van de vele gemaakte dia’s waarmee ik de lessen aantrekkelijker kon maken.
Het rijtje camera’s dat ik achtereenvolgens had ziet er als volgt uit: Agfa Iso, Werra, Pentax, Canon Eos, Panasonic-Lumix, NikonD70, Olympus en verder de camera’s ingebouwd in de IPhone. De aanschaf van een Agfa-Click en een Clack heb ik net kunnen vermijden.
De aanschaf van die Werra heeft ‘meine Gedanken’ destijds heel wat uren beziggehouden. Ik zie me nog staan voor de etalageruiten van de firma Krüger in Assen. Na lang sparen en aardbeien plukken kon ik het wonderapparraat aanschaffen. De camera kwam ‘aus Jena’ en had een origineel objectief van de beroemde firma Zeiss uit Thüringen. Bijzonder was de beschermkap van het objectief, die je eraf kon draaien, waarna je hem in omgekeerde positie voorop de lensring kon vastdraaien als zonnekap. Die stoere ‘verlenging’ sprak erg tot mijn jeugdige verbeelding.
Fotograferen deed je natuurlijk analoog, dus vaak na wikken en wegen. De filmpjes bevatten 12, 20 of 36 foto’s, in mijn begin zwart-wit, maar later kleur en ook dia-filmpjes. Na de Werra (ik heb hem nog!) kwamen de spiegelreflexen en de compactcamera’s voor ‘erbij’.
De overgang naar digitale fotografie kwam voor mij met de aanschaf van de Nikon. Volgens kenners nog net een fractie beter dan de Canon. Alsof je van een Zündapp overstapte naar een Kreidler of de Aldi inruilde voor de Lidl.
En nu? Geloof het of niet, maar ik ben voor het eerst op reis zonder echte camera! Ik ben bezweken voor het gemak van mijn ‘alles-kunner’: de IPhone-6. Het is een fotocamera, een filmcamera, een zaklantaarn, een wekker, een rekenmachine, een jukebox, een agenda en nog veel meer. Oh ja, je kunt er ook mee bellen.
Het is – op geld na – het belangrijkste dat ik bij me heb. Ik moet er niet aan denken dat ik dit, na mijn Werra nieuwe wonderapparraat kwijt zou raken. Mijn ‘Gedanken’ zouden hun vrijheid verliezen.

De groeten: 

Sporen uit het DDR-verleden: