Datum:    Woensdag 19 juni
Traject:    Fietsen door Potsdam
Afstand:   Ongeveer 20 km
Weer:       30 graden

Eerst nog even gisteravond. Een primeur voor mij: ik had een ticket geboekt voor een opera-uitvoering: Don Quichotte in de Berliner Oper! Vanuit mijn hostel leek het me wel een mooi contrast om eens een avondje te vertoeven onder de haute-chique van Berlijn. Zo pakte het ook wel een beetje uit, want ik belandde op een balcon, hoog in het indrukwekkende theater naast een grijze heer en dito dame. Hij zat nog niet of er kwam zo’n fraai verrekijkertje tevoorschijn, waarmee hij de expressie van de diva kon waarnemen. Maar het was een hele sympathieke man, die me gaandeweg ons gesprek aan Albert Schweizer deed denken: een grijsbehaarde man, gepensioneerd arts, veel in Afrika gewerkt en dan ook nog – net als Albert – een muziekliefhebber. Schweitzer was een goede organist en Bach-kenner.
Mijn buurman had familie-roots in Polen, want zijn voorouders waren Aussiedler uit Sileziië. Ons gesprek was qua inhoud interessanter dan de opera. Zo vertelde hij mij o.a. ook nog dat het door mij geroemde Meclklenburg er – even afgezien van het toerisme – economisch erg zwak voor stond. Met name de jeugd keert het gebied massaal de rug toe. Berlijn zuigt enorm en groeit jaarlijks met 50.000 nieuwkomers. In Groot-Berlijn wonen intussen 3,5 miljoen mensen. Dit alles konden wij bespreken omdat we ruim voor aanvangstijd onze stoel hadden bezet.

De opera was als schouwspel erg mooi. Groots opgezet, wisselende decors, een enorm orkest en spelers die acrobatische hoogstandjes lieten zien en deels kolderiek gekleed waren. Het verhaal – franstalig gezongen – kon ik in grote lijnen volgen, want het gaat meestal om al dan niet succesvolle liefdesrelaties. In dit geval was dat succes er niet. Een heel lang applaus na afloop!

Terug naar vandaag, woensdag de 19e:

‘ S- Bahn fahren ist Ulbricht’s Stacheldraht zahlen’, zo luidde een bekende uitspraak uit de tijd van de Koude Oorlog. Willy Brandt had de Berlijners opgeroepen om de S-Bahn te mijden.
De tijden zijn veranderd: Ik neem vandaag vanaf Station Friedrichstrase de S-Bahn naar Potsdam, ook wel genoemd het ‘Versailles’ van Berlijn. Nou, daar kan het moeiteloos mee concurreren.
Potsdam telt zoveel rijkdom aan monumenten, dat ik, daar eenmaal na een half uurtje treinen aangekomen, besluit om ter plekke een fiets te huren, omdat er tussen deze rijkdom aan paleizen, Belvedères en ander moois nogal wat meters liggen. Ik zal jullie de hele opsomming besparen, maar ik heb op een betrekkelijk klein oppervlak nog niet vaak zoveel moois aan bouwwerken gezien. Vermeldenswaardig is o.m. Holländisches Viertel, een deel van Potsdam met voor ons zeer herkenbare gevels. En dan natuurlijk Cecilienhof waar de geallieerden na de oorlog hun onderhandelingen voerden. En de beroemde Glienickerbrücke waar Oost en West hun spionnen uitwisselden. Hier dus heel veel grond buiten mijn vakgebied, de geschiedenis. Smullen voor Klazen, Harmanussen en Harry’s.
Maar dankzij de fiets kon ik het bijna allemaal aanschouwen en op z’n Amerikaans tot mij nemen.

De dag eindigt letterlijk met een hoogtepunt: een (gereserveerd) bezoek aan de glazen koepel op het dak van het Rijksdaggebouw. Fantastisch! Zoals Parijs als contrast met het Louvre zijn pyramide van glas heeft, zo heeft Berlijn z’n variant op hėt centrale gebouw van de Bundestag.
De toegang is een kopie van een vliegreis: vooraf reserveren en dezelfde controle en checks alsof je een vliegtuig instapt: paspoort of rijbewijs, scannen van je spullen, body-check, sluisjes etc.
En dan kun je rustig omhoog spiralen met prachtige panorama’s, toegelicht met verstrekte audio. En – net als bij Poolshoogte – is er een aparte tegenspiraal omlaag!
Wie ooit in Berlijn komt, meteen (gratis) vooraf boeken met voorkeurstijd en -dag. Overkant straat.

Na dit hoogtepunt proef ik nog wat sfeer van de multiculturele wijk Kreuzberg. Dit is weer een heel ander Berlijn. Op een kruispunt tref ik een grote poltiemacht, die verdeeld over vier hoekpunten kennelijk klaar staat voor ongeregeldheden. Ik was uit op een leuke eetgelegenheid, maar wijk uiteindelijk – de U-BAhn biedt flitsend alternatieven – uit naar bekend terrein in de omgeving van mijn hostel: een Hinterhof aan de Sophienstrase. Laatste avond Berlijn: top.