• Datum: maandag 30 mei 2016
• Traject : Afferden – Jülich
• Afstand : 110 km
• Weer : veel regen, deels noodweer, gelukkig niet koud
• Parcours : vlak; Venlo, Roermond, Herkenbosch, langs de Rur naar Jülich

De dag zou worden bepaald door ‘Wasser, Blitze und Donner’. Het regenpak ging aan en is de hele dag niet meer uit geweest.

Dankzij de digitale middelen word ik bij het ontbijt al ‘bijgepraat’. Een berichtje van Didi, nieuwsberichten over noodweer en veel schade in ZW-Duitsland en verder een buienradar met veel rode vlekken in mijn omgeving. De regen tikt – niet zachtjes – op de Veluxramen van deze stoeterij. Ja zo heet dat. Het is een leuk adres voor een gezelschap van 10 personen. Dan heb je drie slaapkamers rond een gezellige woonkamer plus keuken met alle gemakken. Ook paarden zijn welkom en je kunt er ongedwongen buiten zitten bij een vuurtje.
Ook verneem ik via het nieuws dat zowel Steven Kruiswijk als Max Verstappen allebei hun Waterloo hebben gevonden in een bocht naar links. Vandaag dus maar goed opletten op mijn parcours.

Na betaling van 40 Euro verlaat ik dit prettige adres terwijl het regent. Ik neem me voor om wel te fietsen in de regen, behalve als het gaat gieten of gaat onweren. Om het navigeren te vergemakkelijken en de kans op schuilplekken te vergroten kies ik voor de fietspaden direct richting Venlo langs de provinciale weg. Vroeger was dat de hoofdweg vanuit Nijmegen naar Limburg. Ik ken hem nog als de eindeloze rechte en saaie weg uit een onbezonnen fietsvakantie in jaren ’60. Maar laat ik niet in herhaling vervallen.
Het Nationaal Park Maasduinen laat ik dus rechts liggen, net als de Maas die voorlopig mijn oriëntatie-lint is.

Bij fietstochten als deze behoren – zo blijkt vaak – de reddende engelen. Vandaag verschijnt er voor mij eentje in de persoon van de uitbaatster van café Arizona. Juist op het moment dat er een hevig noodweer met bliksem losbarst, doemt er voor mijn bewaterde brillenglazen een café met luifel op. Het terras is afgezet met een ijzeren hekwerk en een getraliede, gesloten deur. Maar oh wonder, op het moment dat ik de deur nader zwaait-ie gastvrij open, zodat ik vrij het terras op kan stuiven.
“Ik zag u al komen”, zegt de gastvrouw. En even later zit ik aan een tas koffie, terwijl een tropische bui het plastic dak van het terras geselt en het – nu wel – oerend hard dondert en bliksemt.
Ik schuil er een klein half uur,
lees De Limburger en als de regen dunner wordt vervolg ik mijn reis. Het regenpak voorkomt dat ik kletsnat word, maar klam en vochtig word je onvermijdelijk.

Na de koffie in Venlo word ik in Tegelen opnieuw door noodweer getroffen en een bushokje ingejaagd. Ik heb er een gezellig praatje met een eveneens verregende plaatselijke Tegelin.
Ook naar Roermond kies ik voor de rechte weg. Dat kan nooit kwaad. Roermond is de stad waar onze grote Bouwmeester Pierre Cuypers vandaan komt, de architect van o.m. Het Rijksmuseum en het Centraal Station van Amsterdam. Maar ik laat ook deze stad rechts liggen en fiets door het Nationaal Park Meinweg. De ondergrond van dit gebied kent diverse breuken, die verantwoordelijk zijn geweest voor de zwaarste aardbeving die ons land ooit heeft getroffen (1992).
In Herkenbosch tref ik een fietser die ook naar Rome gaat. We fietsen een stukje samen.
Eénmaal in Duitsland gaat de tocht grotendeels langs de Rur (niet de Ruhr). Deze rivier ontspringt in de Eifel en komt bij Roermond in de Maas. De vele regen veroorzaakt een zeer actieve rivier, die het waterige karakter van deze dag versterkt.
Om 5 uur kan ik me ontdoen van mijn kleffe kleding in hotel ‘drei Musketiere’ in Jülich.

Twee foto’s met als thema : WATER

• Datum:        Zondag 29 mei 2016
• Traject:        Lochem-Afferden
• Afstand:       90 km
• Weer:            Bewolkt, zwakke NO-wind, beetje regen en kamertemperatuur
• Parcours:    Af en toe wat hellinkjes; Doetinchem, ’s Heerenberg, Emmerich,

  Kleve, Gennep.

De dag begint om half acht met dreigende weerberichten. Er wordt code oranje gemeld vanwege de kans op heftige onweersbuien, komend vanuit het Zuiden. Aan het einde van de dag zal blijken dat we er allebei geen last van hebben. ‘Allebei’, want na ons afscheid gaat Didi Noord- en ik Zuidwaarts. Didi is van plan om naar broer Henk in IJsselmuiden te fietsen en ik zet koers naar Limburg, waar ik via Booking.com een slaapadres heb geboekt.

Er zijn van die plaatsen in Nederland, die je vanuit een zekere onbekendheid aangenaam kunnen verrassen. Lochem is er zo eentje. Het is een sfeervolle kleine stad aan de Berkel met een historische kern, waar de terrassen gistermiddag propvol zaten. De omgeving bestaat uit een stuwwallenlandschap en dat levert enkele aantrekkelijke heuvels op, waaronder de Paasberg waar ons hotel op ligt. Het leven lijkt zich in Lochem een tandje trager en een slagje luxer te voltrekken. En dat terwijl de streek zijn naam niet meeheeft: de Achterhoek. Toch kan ik me voorstellen, dat heel wat gefortuneerde pensionado’s hier neerstrijken om hier rustig oud te worden. Want:

In Lochem, Ruurlo of in Vorden
kun je op sloffen 100 worden

Via Het Gelderse Hengelo fiets ik naar Doetinchem. Nu ben ik tegenwoordig wel een zekere terrassendichtheid gewend, maar zo gek als in het centrum van Doetinchem is het zelfs in Maastricht niet. En volgens de uitbater waar ik koffie drink hebben ze allemaal een boterham. Het ontbreekt op deze stemmige zondagochtend nog net aan oerend harde muziek. De ‘boeren’ zullen nog wel op één oor liggen. Dat geldt niet voor de vele wielerploegjes die hier onder luide commando’s van de ploegleider aan het koersen zijn.

Twee keer moet kort de regenjas aan. Bij Emmerich passeer ik via een fraaie brug de Rijn. Een rivier die ik nog uitgebreid opnieuw zal treffen. Kleve is een verrassend grote plaats met een bovenstad en een benedenstad. Na Kleve volgt een lineaalrechte weg door het Reichswald richting Gennep. Het zal me niet verbazen als het een oude Romeinse Heirweg is. Halverwege bezoek ik een groot oorlogskerkhof. Er liggen – op voormalig vijandelijk grondgebied – ruim 7400 militairen uit de Britse Gemenebest begraven dus o.m. Canadezen, Australiërs en Zuid-Afrikanen. Het levert het bekende indrukwekkende beeld van strakke lijnen met graven en smetteloze gazons op.

Via Gennep loop ik al ruim voor vieren binnen bij een vooraf geboekt B&B-adres tussen Afferden en Heukelom, genaamd ‘Angelbeeck’. Het is een soort boerderij/stalhouderij. De eigenaars tonen mij een mooi verbouwde bovenverdieping, waar enkele gastenverblijven zijn, gegroepeerd rond een gezellig ingerichte gemeenschappelijke woonkamer. Mijn slaapvertrek doet me even aan een Spaanse albergue herinneren, maar gelukkig ben ik er de enige slaper.

Na het installeren en het recupereren volgt natuurlijk nog het dineren. Tot mijn grote verrassing ligt er 500 meter verder aan de weg een restaurant met naam en faam: ‘De heeren van Heukelom’. Omdat ik niet heb gereserveerd kan ik er niet langer dan een uur een tafel krijgen. Genoeg voor een heerlijk hoofdgerecht, dat ik blus met Brandbier. Een toffe dag!

Op de foto’s mijn slaapvertrek en een bekende lekkernij uit Noord -Limburg

• Datum:         Zaterdag 28 mei 2016
• Traject:        Emmen-Lochem
• Afstand:      115 km
• Weer:           Zon, bewolking, beetje regen, zwakke NO-wind, 22 graden
• Parcours:   Coevorden, Hardenberg, Vroomshoop, Nijverdal

Mijn eerste reisverslag is in de ‘we-stijl’, want dankzij de gemakken en de actieradius van de e-bike is Didi vandaag tijdens de eerste etappe mijn fietspartner. Om half negen fietsen we de Mantingerbrink uit en aan de Verlengde Herendijk laten we ons uitzwaaien door Carla, John, Marit en Elise. Het weer lijkt prima, maar toch moet tussen Schoonebeek en Coevorden het regenpak even aan. De prachtige 17e eeuwse gevel tegenover Bakker Bart, waar we koffiedrinken, was me eerder nooit opgevallen. Een eerste toeristisch hoogtepunt, want in de gevel zijn St.Jacobsschelpen verwerkt die me herinneren aan de tochten naar Santiago de Compostela. Een voorbijganger die mijn fiets ziet en een praatje aanknoopt maakt me lekker met fraaie foto’s van  zijn fietsvakantie in de Alpen en Dolomieten.

Voor Nijverdal doorkruisen we mooie stukken van het stroomgebied van de Regge. Een grote kikkerfamilie kwaakt uitbundig bij een poeltje. In Nijverdal is het ook al sfeervol en feestelijk, want er is een shanty-koren-festival. Ik zou eigenlijk best een uurtje willen meezingen, maar ons tijdschema biedt alleen ruimte voor een muzikaal omlijste lunch op een terras, waarbij we ook de accu van Didi aan de stroom leggen.

Tegen zessen arriveren we bij ons hotel in Lochem, waar we de voorspelbare rituelen  doorlopen: inchecken, verfrissen, eten, bellen, verslagje maken en de dag van morgen doornemen. We zitten in een Fletcherhotel. Beetje oubollig, niet erg veel gasten, maar verder prima.

Beginnend op zaterdag 28 mei hoop ik de fietstocht Emmen-Rome te gaan doen via de routebeschrijving van Reitsma (www.reitsmaroutes.nl).
Tot Verona in m’n eentje en vanaf Verona tot Rome met broer Henk. We fietsen de hoofdroute.
Wordt vervolgd.