• Datum:     Maandag 10 juni, 2e Pinksterdag
• Traject:     Lopen door Kopenhagen
• Weer:        Bewolkt, droog en iets frisser

Nog even over kiezen en keuzes gesproken. Sommige mensen maken keuzes die niet direct voor de hand liggen. Of zou er in Argentinië een overvloed aan tandartsen zijn ?
Deze vraag en gedachte bleven bij mij wat hangen na de spaghetti Bolognese van gisteravond.
Dat ging zo:
Als ik mijn hostel aan de Nyhavn verlaat, dan stort ik mij onvermijdelijk in een ongeveer 500 meter lang lint van aaneengesloten terrassen. En die zijn zo op het eerste gezicht allemaal gevuld met klanten en dus geserveerde dranken en gerechten. Hier op de kade wil je wel gezien worden. 
Ik maak een andere keuze, sla een zijstraat in en beland even later in een kelder waar een Pizzeria zit. Twee mensen runnen de boel, zo op het eerst gezicht Mediterrane types. Maar hij – de pizzabakker – blijkt een Iraniër en zij – serveerster – komt uit Argentinië. We raken wat aan de praat en wisselen wat reiservaringen uit. Ondanks een zeer goed opleiding – ze is namelijk afgestudeerd in de tandheelkunde – heeft ze toch voor een Europees avontuur gekozen. Ze mag een jaar in Denemarken blijven en wil daar ook nog weer een jaar in een ander Europees land aan vastplakken. Ze heeft, zo begreep ik, een moeder met Italiaanse roots. Maar veel Italianen zijn in het verleden verhuisd naar Argentinië.
De vraag naar de werkgelegenheid voor tandartsen heb ik gisteravond niet gesteld. Die blijft dus onbeantwoord, maar dapper en ondernemend vind ik haar keuze wel. Want zeg nou zelf, wie heeft er nou de optie om het tandarts worden achter de hand te hebben als ‘escape’. Nog een leuk detail: boren in kiezen met gaatjes wordt ook in Argentinië tegenwoordig ook standaard met verdoving gedaan. Da’s prettig voor de patiént èn voor de tandarts!

Vandaag ben ik toerist in Kopenhagen. Het centrale deel van de stad is goed te belopen en ik maak een route met daarin zo ongeveer alle bezienswaardigheden. Ik ga ze niet noemen, want iedereen kan ze moeiteloos (en mooier) op het Internet bekijken. De stad is zich aan het voorbereiden op de zogenaamde Royal Run, een jaarlijks spectakel waar ook de kroonprins aan meedoet. Kennelijk een groots festijn, want ik zie fotografen,  televisieploegen, straatinterviews, veel gele hesjes met regelaars, dranghekken etc.
Ook opvallend tijdens de wandeling is de zware bewaking van de Joodse synagoge: politie-auto’s, zwaar bewapende militairen en rood/witte hekken. Na fouillering mag je desgewenst naar binnen.
De beroemde Denen die ik eerder noemde hebben hier in de hoofdstad uiteraard hun standbeeld: Kierkegaard en Andersen. Die laatste zelfs twee, waaronder eentje pal tegenover Tivoli.

Na het eten ben ik getuige van een massa-evenement, want om half zeven start de 10 kilometer van de Royal Run 2019. De kroonprins doet (vanwege lichamelijke klachten) op de fiets mee! Langs de route staat een enthousiast klappend publiek voor de 45.000 deelnemers. Er komt geen eind aan en de deelnemers zijn er in alle soorten en maten. Hele kleintjes, soms in een buggy, ouwe taaien, maar ook gehandicapten met begeleiders. De sfeer is fantastisch. Het evenement is vorig jaar gestart, toen de kroonprins 50 werd. Hij is – net als Charles – nog niet aan de beurt, want Margarethe gaat nog even door. Aftreden vindt ze iets voor watjes en in Engeland heeft ze een mooi rolmodel.

Ik heb hier in het hostel dus nog een nachtje bijgeboekt. Meevaller: de overnachtingsprijzen zijn door de week aanzienlijk lager dan in het weekend. En 2e Pinksterdag blijkt al ‘door de week’ te zijn. Morgen zuidwaarts en op weg naar Møn.

• Datum.      Zondag 9 juni en 1e Pinksterdag
• Traject.      Alleen een fietstochtje van 32 km vv naar een kennis in de stadsregio
• Weer.         18 graden, zon en wolken

Preek van de leek (een bekend fenomeen in veel PKN-kerken)

Heeft Denemarken ook grootheden voortgebracht? Een open deur, want: natuurlijk! We kennen allemaal Hans Christiaan Andersen, maar misschien kennen jullie ook de beroemde 19e eeuwse filosoof Søren Kierkegaard. Hij is voor velen tot op vandaag een bron van grote wijsheid en inspiratie. Kierkegaard was geen man van een dichtgetimmerde levensvisie, zoals bijvoorbeeld Hegel dat was, maar hij vond het belangrijk dat mensen in allerlei, soms onbegrijpelijk en absurde situaties hun eigen keuzes moeten maken. Veel gebeurtenissen die je meemaakt komen op het moment zelf vaak grillig en onbegrijpelijk op je over. Begrip en logica komen soms na enige tijd.
Een golfmaatje van me ondertekent zijn mails altijd met een een bekend citaat van Kierkegaard:

‘Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden,

maar het moet voorwaarts worden geleefd’

Altijd hachelijk natuurlijk om de betekenis van zo’n uitspraak te willen interpreteren. Maar Kierkegaard gunt de ontvanger veel interpretatievrijheid. Ik doe een poging voor mijn rekening:
In het hier en nu moet je je keuzes vaak maken. Kijk niet te veel achterom. In de bijbel is dat de vrouw van Lot fataal geworden. Mensen kunnen soms zwaar in het verleden blijven hangen en zo ‘achterwaarts’ leven. Je mag je gelukkig prijzen als je de veerkracht hebt om voorwaarts te leven. Onlangs las ik het boek ‘De Amerikaanse prinses’, waarin Allene Tew wordt beschreven als iemand die dat kon. Sommige mensen beschikken over uitzonderlijke veerkracht. Of ik het ook kan? Laat ik niet een te grote broek aantrekken. Maar het lijkt me een goed voornemen.

Terug naar het hier-en-nu

Nee, eerst nog even achterwaarts. Gisteren kreeg ik een soort van ingeving. Ik dacht, ik ben in een grote stad, misschien is er wel een interessant concert of zelfs iets van Arvo Pärt, de componist van wie wij momenteel de Berliner Messe instuderen. Dus ik naar het onvolprezen Internet: Google, zoekterm ‘concerts Arvo Pärt’ en oh wonder: zondagmorgen 1e Pinksterdag in de Trinitatiskerk te Kopenhagen een uitvoering van de Berliner Messe! Bestiering zouden sommigen zeggen.
Dus na een goede nachtrust en een ontbijtje in hostel-style lopend (!) naar de genoemde kerk, waar ik rond 10 uur binnenkom en bekende geluiden hoor van een oefenend klein koortje.
Ik zal hier niet uitwijden, want het is muziek die de meesten van jullie volkomen onbekend is.
In een kleine koorbezetting werd, gewoon als onderdeel van een Lutherse kerkdienst deze mis uitgevoerd met orgelbegeleiding. Na de dienst complimenteer ik de dirigent. Hij reageert ‘Deens’ verlegen en zelfs blozend! Als ik hem vertel dat wij dit werk instuderen met een groot koor, dan zie ik hem denken: ‘dat is nog veel moeilijker’. Laat ik dat nou ook al vermoed hebben…
Grappig is, dat als ik nog andere koorleden aanspreek, eentje reageert met ‘Maar waar komt u dan vandaan?’ Het blijkt een landgenoot uit Heemskerk. It’s a small world.
Na de dienst is er nog een leuk koffie-treffen. Al met al een leuke ervaring onder de Denen.

Na de dienst beklim ik via een spiraalvormig pad de ronde toren, die vastzit aan de Trinitatis.
De drie-eenheid is in dit geval een kerk, een toeristisch attractieve toren en een observatorium op het dak, vanwaar ik een mooi uitzicht heb op de stad. Ik zie zoveel moois dat ik besluit om mijn verblijf in Kopenhagen met een dag te verlengen.

Het voordeel van een centraal gelegen onderkomen is dat je tussentijds gemakkelijk even ’thuis’ kunt tussen-landen. Het leuke van mijn alternatieve onderkomen is dan bijvoorbeeld, dat ik in de keukenhoek (waar je zelf mag koken) een lekkere hap zie staan van iemand die kennelijk teveel heeft gemaakt. Er staat een half gevulde wokpan met een bijschrift: ‘Free! Take as much as you want’. So I did.
’s Middags fiets ik naar een dochter van een oud-collega die in de stadsregio Kopenhagen woont op een afstand van 16 km van het centrum. Ik word hartelijk ontvangen met koffie en gebak en we kletsen gezellig wat bij. Als Nederlandse heeft ze niet heel veel moeite gehad om zich aan het Deense leven aan te passen. Ik vind het interessant dat ze de Denen typeert als mensen die een broertje dood hebben aan gezagsverhoudingen. Ze zijn nogal anti-autoritair. 
Na dit unieke treffen aanvaard ik de terugreis naar Kopenhagen. Het was met recht een mooie Pinksterdag!

• Datum.      Zaterdag 8 juni
• Traject.      Sorø – Kopenhagen
• Afstand.     92 km
• Weer.         Vanalleswat, een 7

Ondanks het sjieke hotel mocht de fiets gewoon mee op de kamer! Dat levert na het ontbijt het ludieke beeld op, dat ik met een bepakte fiets door een paar hele lange gangen fiets om bij de receptie te komen. Het is een soort ‘superkro’: één verdieping en heel uitgestrekt. Ze zijn een fietser niet gewend, maar de receptioniste kan het wel waarderen, vooral als ze hoort waar mijn fietstocht is begonnen: ‘at the frontdoor’.

Denemarken hangt deze dagen vol met verkiezingsposters, want woensdag zijn er verkiezingen geweest voor het Deense parlement. Overal onderweg kijken charmante dames en heren mij aan met de oproep om op hun partij te stemmen. Er schijnt zelfs een partij te zijn (Stram Kurs) die alle moslims wil deporteren! Daarbij is Wilders nog maar een doetje! Onderweg vraag ik een man naar de route, terwijl hij bezig is om om opgehangen poster op te ruimen waar hij nota bene zelf op staat! Hij rijdt in een patserige auto, die goed past bij zijn politieke voorkeur. Maar laat ik hier niet uitglijden over de details. De sociaal-democraten bleken de winnaars te zijn. Timmermans blij.

Fietsen over Sjaelland ervaar ik na Fünen als een beetje ‘niksig’. Bijna nergens is het vlak, maar de hoogteverschillen zijn kleiner dan op het vorige eiland. In Roskilde doe ik iets wat bijna nooit in mijn dagpatroon past: ik bezoek een museum. Want als er één element in dit land is dat extra aandacht vraagt en verdient, dan is dat wel het roemruchte verleden van de Vikingen, of zoals op mijn lagere school: De Noormannen . Die maakten destijds – rond 800 na Chr. – vooral indruk met hun ge-avanceerde boten. En van die Vikingschepen is in Roskilde een museum. Hoogtepunt van dit museum is een hal waar 5 van die zeil/roeischepen zo goed mogelijk gereconstrueerd staan uitgestald. Verdelr zijn er demonstraties en kindvriendelijke activiteiten.

De binnenkomst van Kopenhagen beantwoordt meteen aan het imago van deze fietsvriendelijke stad. Via een strak fietspad langs een kanaal suis ik met bijna 30 km. (rugwind) het moderne havengedeelte van deze hoofdstad binnen. Het is net Amsterdam-Noord (trendy) of IJburg. Moderne architectuur aan het water. Ook mijn bestemming bereik ik via prima fietspaden: een hostel in hartje Kopenhagen. 
Het wordt een soort cultuurshock, want na het sjieke hotel van afgelopen nacht beland ik in een gelegenheid die het midden houdt tussen de kantine van destijds ‘de Appelhof’ op Terschelling en de Spaanse pelgrimsherbergen. Alsof het op mij slaat word ik verwelkomt met ‘ a new kid in town’ van de Eagles. Veel ongemak hier – ik bespaar jullie de details – wordt goedgemaakt met het feit dat ik in het hartje van bruisend Kopenhagen ben neergestreken. Ik prijs me gelukkig dat ik met beide hotelcategorieën kan (over)leven. Op naar een mooie Pinksterdag, samen in de zon.

• Datum.      Vrijdag 7 juni
• Traject.      Faaborg – Nyborg – Sorø
• Afstand.     70 km fietsen, daarna trein tot Sorø
• Weer.          Perfect, een 10

Gisteravond nog een mooi slot van de dag: Nederlands wint met 3-1 van het grote Engeland in de halve finale van de Europa League. Nu nog een finale tegen Portugal, zeg maar Ronaldo.

Er staat – slechts voor drie mensen – een plaatjesachtig mooi ontbijtbuffet klaar in het Danhostel, waarvoor ik de gastvrouw dan ook nadrukkelijk bedank. Een geweldige bodem voor deze dag. Met het plaatjes-element bedoel ik dat het net is alsof ik in een Ikea-brochure ontbijt: veel wit, veel beukenhout en allerlei Ikea-spullen zoals serviesgoed, bestek en keukenattributen. Zo, weer genoemd reclame gemaakt voor de Zweedse firma, die ik net als Lidl steeds vaker zie opduiken in de Europese landen. 
Dankzij een kaartje kan ik weer beter de kleine weggetjes benutten voor mijn fietsroute. Die loopt ongeveer diagonaal van zuidwest naar noordoost over Fünen. Die route doet beslist niet onder voor die van gisteren, ook mede dankzij het prachtige weer. Onderweg passeer ik o.m. twee fraaie kastelen. Maar ook zijn er mooie taferelen van bakfietsen, gevuld met gehelmde mini’s.
Intussen is het nog steeds omhoog en omlaag, zonder dat het afzien wordt.

In Nyborg wordt het even een beetje spannend. Kan ik zomaar zonder reservering met de fiets de trein nemen naar Sjaelland? Je mag namelijk niet over die imposante brug fietsen die over de Grote Belt is gebouwd. Eerst naar de Tourist Information van Nyborg. Ik vraag de medewerkster of er op het station ook mensen van vlees en bloed zijn, om je te helpen aan treinkaartjes. Ze moet er hartelijk om lachen en verzekert me dat er bij de ‘seven-eleven’ service wordt geboden. Dus de Deense spoorwegen laten het mensenwerk daar uitvoeren via een soort Primera-winkel. 
Maar dat lukt dan gelukkig ook allemaal prima. Ik koop gewoon kaartjes bij een soort toonbank. Eentje voor mij en één voor de fiets. Die laatste krijgt een reserveringsplek in wagon 12.
Op het perron aangekomen schat ik maar in dat nr. 12 wel ongeveer achteraan zal binnenrollen.
Maar als het moment daar is en de treingevel met al z’n cijfers en symbolen passeert, zie ik in de gauwigheid alleen wagonnummers 22 en 23 in mijn wachtomgeving. Ik wurm toch maar snel mijn hele massa naar binnen en kies in het portaal een parkeerplaats, zoek een genummerde stoel en vermeld dat nummer ook op een briefje aan mijn fiets.
Het loopt allemaal goed af en er komt geen gaatjesknipper voorbij. Intussen zie ik natuurlijk geen klap van die schitterende brug, want de trein gaat via een tunnel onder het water.
Na aankomst in Sorø begeef ik me naar het voor mijn doen sjieke hotel Comwell. Beetje boven mijn budget, maar ik kan geen alternatief vinden. Mijn eerste ‘echte’ hotel.

• Datum:        Donderdag 6 juni
• Traject:        Kolding – Middelfahrt – Assens – Faaborg
• Afstand:      105 km
• Weer:          Bewolkt, beetje zon en iets regen, ruim 20 graden

De buienradar beoordeelt de activiteit ‘fietsen’ voor vandaag met een 5. Dat cijfer past bij hun weersverwachting. Met de regen viel het uiteindelijk mee, dus ik geef een 7,5

Het sporthotel in Kolding biedt een uitstekend, zeer compleet ontbijtbuffet. Daar wordt behoorlijk gebruik van gemaakt, want er logeren hier kennelijk ook sportploegen.
Eerder schreef ik dat de boel in dit land goed geregeld is, alleen over het fenomeen VVV (of soortgelijk) kan ik niet pochen. Die van Kolding is ondergebracht in de plaatselijke bibliotheek. Dat is op zichzelf prima, maar ze kunnen me weinig bieden. Ik vraag naar fietsroutes over Fünen en naar de mogelijkheid om met de fiets van Fünen naar Sjaelland over te steken, maar het resultaat is 0,0. Ze hebben allen wat brochures over Kolding en omgeving en verder moet ik maar bellen met de spoorwegmaatschappij. Je mag (maar dat wist ik) namelijk niet over de brug fietsen, die deze eilanden verbindt. Dat moet met de trein (al heb ik ook al fantasieën gehad over een lift met een vrachtwagen).

Voor de navigatie ben ik vandaag wat meer aangewezen op telefoongebruik en Google Maps.
Thuis had ik een route voorbereid via Odense, maar op aanraden van de barjuffrouw van het Sportel kies ik voor de zuidrand van Fünen. Dat blijkt een behoorlijk heuvelachtig traject! Af en toe gaat de snelheidsmeter naar 48 maar 7 of 8 zijn ook vaak in beeld. Zelfs het kleine voorblad moet regelmatig bijspringen. Toch maar een e-bike? Ze komen me af en toe voorbij. Bij mijn fietsdealer vertelden ze mij onlangs dat ik mijn Santos voor 1800 Euro kon laten ombouwen tot een e-bike met twee batterijen als thermosflessen aan het frame. Ik wacht nog even en heb gelukkig geen zorgen over mijn dagbereik. 

Bij mijn oversteek naar Fünen heb ik geluk, want de brug die ik moet nemen is afgesloten voor auto’s, maar niet voor fietsen. Het is een imposant en hoog uitgevoerd bouwwerk, zodat flinke schepen er gewoon onderdoor kunnen, zonder dat er een brugdeel omhoog moet. In Middelfahrt denk ik in een vlaag van naïviteit op het station wel even te kunnen informeren naar de oversteek over de Grote Belt. Ik heb nog een kantoor of zoiets in gedachten, waar medewerkers lijfelijk aanwezig zijn. Maar nee, er liggen wel rails en er zijn wel perrons, maar verder zijn er alleen automaten met afschrikwekkende informatieteksten. Vanavond maar eens internetten.
In Assens doe ik ook nog weer een VVV-poging, maar het (verstopte) kantoor is om 14.00 uur al dichtgegaan.

Van de route langs de zuidkust van Fünen had ik hoge verwachtingen. Te hoog, want eerlijk gezegd valt het mij wat tegen. Zo had ik gedacht dat je veel vaker en dichter bij de zee zou komen. Maar nee, het traject ligt iets meer landinwaarts, al zie je de zee wel op afstand. Het valt me ook op hoe weinig winkel- en horecavoorzieningen er onderweg zijn, afgezien van grotere plaatsen zoals Assens en Faaborg. Wel zie je onderweg regelmatig van die kleurrijke rietgedekte Deense huizen of vestingachtige boerderijen. Vlak voor Aalborg krijg ik nog een andere vorm van kleurrijkdom als mij brullend een sliert van Ferrari’s, Lamborghini’s, Porsches en een ‘vette’ Audi voorbijkomt. Een kwartier later zie ik ze in het gelid staan op de parkeerplaats van een sjieke Kro.
Pas tegen zevenen arriveer ik in Aalborg bij een Danhotel, zeg maar de moderne variant van wat vroeger de jeugdherberg was. 
De pizza die ik verorber gaat samen met een gesprek met een Afghaanse vluchteling die het vak van pizzabakker heeft aangeleerd en hier een Take-away met een paar tafeltjes runt. Het Deens vindt hij na het Chinees de moeilijkste taal om te leren. Ik heb het maar niet betwist.

• Datum           Woensdag 5 juni
• Traject.          Flensburg – Kolding
• Afstand.         105 km
• Weer.             Overwegend zonnig, 24 graden, een 9

De grens met Denemarken ligt vlak boven Flensburg. Die passeer ik niet onopgemerkt maar wel moeiteloos. Denemarken is wel een Schengenland, maar heeft niet de Euro. Dus meteen over de grens tap ik 1000 Kronen, dat is ongeveer 134 Euro. Dan weer noordwaarts. In Sleeswijk- Holstein en Jutland volgt mijn fietsroute min of meer een zeer oude handelsroute, die in Duitsland de Ochsenweg heet en in Denemarken de Haervejen. Die handelsroute liep over de waterscheiding, dus over de hoogste delen. En dat is goed te merken, want hoewel de hoogtes niet boven de 150 meter komen is het toch de hele dag ‘up and down’. Verrassend veel reliëf dus, maar daardoor mooier dan het vlakke land waar ik deze tocht mee aanving.

Denemarken is iets groter dan Nederland en heeft bijna 6 miljoen inwoners. Dus ze hebben mooi de ruimte. Ik ga niet beweren dat dat meteen hun volksaard verklaart, maar Denen hebben het imago van rustige, beetje ingetogen en bescheiden mensen (behalve met handbal). Het is een welvarend en goed verzorgd land. Bekend zijn o.m. de goede kinderopvang en de faciliteiten voor ouderschapsverlof. Het hogere prijspeil beleef ik al snel, want een grote bier kost me bijna 7 Euro.
Bekende Deense exportproducten zijn o.m. windmolens, Lego en designmeubels. Ga maar eens kijken in Nieuw-Weerdinge en vergeet de creditcard niet mee te nemen. Wel vaak heel mooi spul.

Zoals gezegd volg ik de Haervejen. Die heeft in Denemarken een monumentale en dus beschermde status. In hun streven naar authenticiteit hebben de Denen bedacht, dat sommige delen daarom niet geasfalteerd mochten worden. Dat heeft tot gevolg dat er voor mij een lang en vervelend stuk gravelparcours in zit, waar de losse steenslag me dwingt tot heel zorgvuldig sturen. 
Bovendien doemt op dit soort trajecten de gedachte aan lekke banden op…
Zodra ik de kans krijg vervolg ik via een min of meer parallelle verharde weg.

Ik heb besloten om op Kolding aan te koersen en dat brengt me vandaag voor een groot deel van de beschreven Jutlandroute af. Ik bepaal mijn vervolg aan de hand van Google maps en dan merk je meteen, ook al kies je voor ‘fiets’, dat je veel over fietspaden wordt geleid die naast doorgaande en dus drukke wegen liggen. Het schiet wel op, maar het is aanzienlijk minder mooi dan de in het boekje uitgetekende landelijke route.
Om 6 uur neem ik intrek in een bij een sportcomplex gelegen hotel met de fantasierijke naam ‘Sportel’. Die naam komt me bekend voor, maar dat is voor ingewijden.

• Datum:      Dinsdag4 juni
• Traject:      Hademarschen – Flensburg
• Afstand:     110 km.
• Weer:         Heel klein beetje regen, grotendeels bewolkt, goed fietsweer

De naar het Noorden uitstekende ‘hals’ van Duitsland die aansluit op Jutland bestaat voor het Duitse deel uit de bondsstaat Sleeswijk-Holstein. Een gebied met een bewogen geschiedenis omdat Denen en Duitsers er stuivertje hebben gewisseld. De Denen hebben er dan ook veel sporen achtergelaten, vooral terugkomend in de kleur en stijl van huizen en van boerderijen. Liefst in die mooie blauwe kleur en dan met een lage rieten kap plus romantische raampjes. 
Ook het zogenaamde ‘Dannewerk’ in de buurt van Schleswig – een aarden verdedigingswal en de Vikingvesting Haithabu laten zien dat de grens van het Deense rijk vroeger verder zuidwaarts lag dan de huidige grens, die in de buurt ligt van Flensburg.

Net als de Marktkauf gisteren, biedt vandaag supermarkt ReWe een prima ontbijt. Intussen word ik wat bijgepraat over de toestand in de wereld door een plaatselijk ‘hangoudere’ die zijn pleisterplaats kennelijk in de koffiehoek van deze supermarkt heeft. Knikken en hummen dus.
Een gratis veerboot zet me over het brede, maar niet drukbevaren, Nord-Ostsee-Kanal. In de buurt van Schleswig bekijk ik een informatiepunt van het hierboven genoemde Dannewerk.
Voorbij Schleswig begint het duidelijk meer te heuvelen. Rond Soeverstadt vertoont het landschap ronduit Zuid-Limburgse trekken, zodat ik alle negen kleine tandwielen achter moet aanspreken. Wat het voorblad betreft kan ik volstaan met het middelste tandwiel. Vanavond maar weer eens zien wat de kuiten er van vinden. Die maken elk jaar een korte verhardingsgfase mee om vervolgens weer in de ‘gelmodus’ te gaan.

Op de wat saaiere delen laat ik me weer graag verrassen door de shuffle-funktie van de Ipod. Dat betekent dat een Bachkoraal even gemakkelijk voorbijkomt als mijn Drentse lievelingsbard, maar …laat ik niet in herhaling vallen. Dat gevaar is natuurlijk groot, want deze jaarlijkse fietstochten hebben uiteraard veel terugkerende elementen: dagindeling, overlevingsgeregel, mijmeren, maar vooral: heel veel trappen. 
Mijn gereserveerde kamer in Flensburg blijkt op een fantastische lokatie te liggen, want via een klein steegje sta ik middenin de binnenstad en in het voetgangersgebied. Eerst een bier, dan een douche, dan even flaneren langs de sfeervolle havenkade met veel grote zeilschepen. Het eten wordt voor mij ook een noviteit: ik neem deel aan een wokbuffet waarbij de meeste gerechten op een lopende band steeds voorbijkomen, zodat je kunt afnemen. Zo ongeveer als een koffer-transportband op een vliegveld, maar dan uiteraard wat kleiner van formaat. Het moet tenslotte geen Turk of Chinees worden.
Thuisgekomen kan ik in een keukentje zowaar filterkoffie zetten voor het ‘Douwe Egbertsgevoel’.
Ondanks dat ik niet veel mensen heb gesproken was het weer een dagje genieten. Morgen naar Denemarken.

• Datum:     Maandag 3 juni
• Traject:    Hemmoor – Hademarschen
• Afstand:  87 km
• Weer:        Beetje regen, bewolkt, rugwind, 23 graden, een 8-plus

Vannacht weer de bekende kuitkramp gehad. Je weet niet hoe snel ik dan het bed uit wil om grond onder de voeten te krijgen. Beetje  lopen, beetje springen en een flinke kwak Perskindol inmasseren. En morgen maar weer mijn dosis magnesium. Pijnlijk ongemak.
Ik word wakker met het ‘geluid’ van Rob de Nijs. Dan weet je het wel ….(als je van mijn generatie bent). De verwachting is ook niet al te best.

Ontbijten doe ik bij een nabijgelegen Marktkauf, waar ik ook even de WiFi benut voor bericht 2.
De eerste bezienswaardigheid onderweg is het zogenaamde ‘zweefveer’ bij Hemmoor over de Oste. Hangend aan een lichte metaalconstructie wordt een plateautje met passagiers van de ene kant naar de andere verplaatst. Nooit eerder gezien. Maar ja, de scheepvaartwereld kent veel meer bijzondere constructies, zoals bijvoorbeeld de vele varianten van scheepsliften. 

Vanwege een licht regentje kunnen de regenjas en de overschoenen aan. Door een vlak polderlandschap fiets ik naar de veerboot over de Elbe in de buurt van Glückstadt. Gelukkig kan ik een indrukwekkend lange rij wachtende auto’s passeren en me vooraan opstellen bij, jawel, een andere ervaren Santosfietser. De overtocht duurt wel een half uur, dus we hebben mooi de tijd voor het uitwisselen van ervaringen. Zijn fiets is goed uitgerust voor een stoere tocht. Hij gaat familie opzoeken in de buurt van het Geirangerfjord.

Het enigszins on-Duitse havenstadje Glückstadt toont sporen van een Deens verleden en ook van ingehuurde Hollandse huizenbouwers. De Deense koning wilde destijds (17e eeuw) Hamburg de loef afsteken.
Ik vervolg met een mooi onderdijks traject langs een meanderende zijrivier van de Elbe: de Stör.
In Itzehoe wil ik een colaatje kopen, maar de kleine Turkse winkel heeft alleen maar flessen van 1,5 liter. Ik kom er een heel eind mee en geef de rest aan een jongen die aan het werk is met zo’n overdadig gevulde Döner. Wat bij ons ‘de Chinees’ is, is in Duitsland ‘de Turk’. De grappige overeenkomst zijn de grote porties. Alleen de Turkse hap blijft langer ‘hangen’, is mijn ervaring.

Na Itzehoe begint het landschap weer opvallend te glooien. Er zijn zelfs bescheiden klimmetjes.
Maar dat mag niet veel naam hebben en vergeleken met eerdere tochten merk ik dat de kilometers in deze toch relatief vlakke omgeving sneller wegtikken. Dat maakt deze fietstocht, voorlopig ook nog eens met rugwind, een stuk comfortabeler dan het zuidwaartse gezwoeg.

Het via booking.com gereserveerde Gasthof in Hademarschen levert nog even wat spanning op.
Bij aankomst zie ik dat ze ‘Ruhetag’ hebben op maandag. Een telefoontje rond half zes – mijn aangekondigde tijdstip van arriveren – levert alleen een antwoordapparaat op. En de vesting zit potdicht. Ik begin al alternatieven te verkennen via voorbijgangers en mijn eigen bronnen. Maar dan verschijnt daar toch plotseling van achter die typisch Duitse bolle deurraampjes de  eigenaar van het hotel.
Hij zegt dat hij me bericht heeft, maar ik kan niets vinden op mijn apparatuur. Hoe dan ook, ik heb weer een bed en mijn fiets staat onder dak achter een omheining. Tijd voor asperges!

• Datum:           Zondag 2 juni
• Traject:           Bad Zwischenahn- Hemmoor
• Afstand:         140 km
• Weer:             Een 10

Bij verzuurde grond krijg ik associaties met mosgroei en zakken kalk van het tuincentrum.  En ik ben al geen echte tuinman. Maar hier, in dit veenachtige gebied ten westen van de Weser hebben ze ook een voordeel ontdekt: de rododendron gedijt uitstekend op zure grond. En dat blijkt! Bij tuincentra kun je kiezen uit honderden soorten en kleuren. Vrijwel ieder erf of tuin is voorzien van rodo’s. Ik was al voorbereid. Het meest zie je de bekende paars/blauwe variant. Is het bij ons in de veenkoloniën ook een favoriet? Ik hoor het graag eens van de kenners uit mijn vriendenkring. Zo niet, dan van harte aanbevolen. 
Mijn appartement voorziet niet in een ontbijt, dus eerst maar water, een appel en een ‘Snelle Jelle’.
Het weer is opnieuw voortreffelijk, zodat de korte broek aan en het jasje uit kunnen. De Sonntags-ruhe is goed merkbaar, want bijna alles is dicht. Een eerste koffie laat heel lang op zich wachten, want de horeca-dichtheid is laag.
Ik fiets op rustige landwegen, maar ook vaak op asfaltpaden die parallel aan een weg lopen waar de auto’s rijden. Irritant zijn hier en daar stukjes gravelpad van een grof soort ‘stuitergrind’. Ook tref ik regelmatig van die venijnige wortelopwellingen in het asfalt. Het gebied is vlak en weilanden met koeien (die buiten lopen) overheersen. Zoiets als het gebied achter Erm richting Oosterhesselen.

Een markant punt is de passage van de Weser met de veerboot bij Brake, waar grote bedrijvigheid heerst. Zo zie ik grote hoeveelheden gestapelde rotorbladen van windmolens. De veerboot lost na aankomst eerst een groot aantal alternatieve kampeerders. Jongelui van het type ‘zuipkeet’ trekken met klassiek tractoren allerlei slaaphokken achter zich aan, waaronder ook caravans van het slag dat ik me herinner van caravanraces op Valkenswaard. Een ludiek gezicht.
Ten oosten van de Weser verandert het landschap geleidelijk van een veenlandschap in een zandlandschap. Net zoiets als wanneer je van Valthermond het Drents plateau bestijgt. De openheid neemt af, er zijn lichte glooiingen en mooie bolle essen en je ziet meer fraaie oude boerderijen met vakwerk en soms spreuken. Ook het grondgebruik verandert in veel meer akkerland, soms van een grootschaligheid die me aan Noord-Frankrijk doet denken.

Mijn pogingen om een bed te scoren verlopen moeizaam. Daardoor loopt mijn dagetappe ernstig uit de hand qua afstand. Want ik moet het steeds een dorpje verder zoeken. Ik krijg zelfs het aanbod van iemand om ‘umsonst’ bij hem een bed te mogen gebruiken. Maar dat lokt mij niet erg.
Uiteindelijk boek ik onderweg een kamer in Hemmoor. Na mijn aankomst bij dit alleen-maar-kamer-gebouw meldt zich een dame die mij toegang verschaft tot kamer 33 in een gebouw waar volgens mij verder niemand logeert. Ik ben ‘home-alone’. 

• Datum: Zaterdag 1 juni
• Traject: Emmen-Bad Zwischenahn 
• Afstand: 115 km
• Weer: Uit de kunst!
• Parcours: Vlak, veenkoloniale rechtlijnigheid

‘Spring maar achterop’

Van een boekje met mijn reisverhalen zal het wel nooit komen. Die boekjes zijn er al in overvloed. Maar mocht deze onwaarschijnlijkheid zich toch ooit nog eens voordoen, dan heb ik al een titel gereed: ‘Spring maar achterop’. Het past mooi bij mijn intenties. Zelf zit ik voorop, want al deze berichten zijn in eerste instantie voor mijzelf bedoeld als een soort dagboek. Maar iedereen die een beetje mee wil reizen mag ‘mee’ op de pakjesdrager om hopelijk een beetje mee te genieten.

Voor alle lezers die mij voor het eerst volgen even twee opmerkingen vooraf: excuses voor het onvermijdelijk hoge ‘ik- gehalte’. Verwacht verder ook geen uitgebreid toeristische informatie, want daar zijn betere bronnen voor. Ik noem hooguit wat hoofdzaken.

Wat het weer betreft had ik me geen betere startdag kunnen wensen: de temperatuur is zomers warm en de wind waait ZZW. Morgen schijnt het zelfs tropisch warm te worden. Vooruit maar, ik heb het liever te warm dan te koud.
Om de eerste etappe iets te verkorten laat ik me door Didi met de auto naar het grensgebied van ons vaderland brengen. De kop is er dan af en het leuke is dat ik dan meteen in onbekend gebied kan starten. We nemen afscheid bij de Eems in Walchum.
Het landschap heeft dezelfde veenkoloniale trekken zoals wij die ook kennen. Veel rechtlijnigheid, kanalen en lintbebouwing. Typisch Duits zijn de bakstenen en dakpannen in het rood van de huizen en boerderijen. Ook opvallend zijn de vele windmolens en de met zonnepanelen bedekte daken. Bij ons duurt dat alles wat langer….
Bij Kluse passeer ik een intussen slapend object in het landschap: de op stelten gebouwde magneetzweefbaan. Ik herinner mij een decanendag met een ritje over deze testbaan waarbij we met ruim over de 300 km. per uur over deze evenwichtsbalk stoven. Later, na een ongeluk, is het experiment gestopt.
Ik breng een kort bezoek aan ‘Gedänkstätte Esterwegen’. Kort, omdat ik het al eerder bezocht.
Samen met nog 14 zogenaamde ‘Moorlager’ vulde Esterwegen bij velen nauwelijks bekende zwarte bladzijden van de Duitse oorlogsgeschiedenis. Onder de gevangenen bevonden zich destijds ook de gedeporteerde mannen uit het Gelderse Putten.
Al vroeg in de middag en na ruim 80 kilometer rol ik Bad Zwischenahn binnen. Het is een bijzonder levendig stadje aan een prachtig meer. Vandaar de badplaatssfeer. Die sfeer wordt verhoogd door een festival van shanty-koren. Dus met een glas Jever-pils komt de stemming er moeiteloos in!
Rond 4 uur neem ik intrek in een appartement, dat ik had gevonden en gereserveerd uit het aanbod van ‘Bett&Bike’. Via een app op de telefoon zijn ze op te sporen.
Na een douche stort ik me in het zaterdagavondgebeuren van dit leuke plaatsje. Een goede start!