• Bericht 55 – Zondag 6 september

Onder klokgeluiden van de naastgelegen kerk word ik wakker op één van de 6 bedden in een 15e eeuws pand in het centrum van Charroux. Sinds 2004 in gebruik als pelgrimsherberg. Het is de Gîte Jacquaire – de Jacobsherberg – van deze pleisterplaats voor pelgrims.

Gistermiddag deed ik bij aankomst eerst wat pogingen bij adressen met Chambres, maar die waren volgeboekt. Voor de Gîte moest ik me vervoegen bij het toeristenbureau of, in geval van sluiting, bij ‘Café de la Tour’. De juffrouw van het bureau verschafte mij de sleutel en na betaling van €7 kon ik het genoemde pand ontsluiten met een joekel van een sleutel. Een monument mag ik wel zeggen. Mooi oud front met vakwerk, een doorleefd, donker en ‘knoestig’ interieur met dikke stenen muren, krakende deuren en enorme hanenbalken. Daar hangen nog net geen hammen en worsten aan om te drogen. Beneden drie slaapvertrekken en een (moderne!) badkamer en boven een grote open verblijfszaal met zitgelegenheid en een keukenhoek met kookplaat, koffiezetapparaat, waterkoker en magnetron. Verder sporen van pelgrimage: schelpen, een opgezette pop van een pelgrim, een gastenboek en veel folders. Oh ja, ook nog een aparte stal voor de fiets. In staat van verbazing verken ik als enige gast deze vorm van gastvrijheid. Een unieke belevenis. Na een uur komt er nog een vrijwilligster langs, die mij – na excuses voor het storen – tekst en uitleg geeft. Ik ben van het geheel zo blij verrast, dat ik besluit om hier twee nachten te verblijven. Enige nadeel is het gemis van WiFi, maar bij ‘Café de la Tour’ hebben ze dat binnen en op het terras. Een mooie moderne manier van klantenbinding, die ik graag onderga.

Na installatie doe ik een was en geniet in een restaurant van een voor mijn doen luxe driegangenmenu.
En dan vandaag, zondag.

Mooi passend bij de zondag en geheel in de geest van Prediker 3 (en Bob Dylan trouwens) onderga ik vandaag het genot van een rustdag. Alles op z’n tijd en even loskomen van het dagelijkse doortrappen van de afgelopen twee weken. Ik zit nu op zo’n 1400 kilometer, vanaf Emmen gerekend. En – het klinkt arrogant – ik voel in het geheel geen vermoeidheid. Dat lijkt op vorig jaar.

Eerst wat broodjes halen bij de bakker en aansluitend een uiterst eenvoudig thuisontbijt. Daarna stel ik wat orde op zaken. Als ik probeer om de met de camera gemaakte foto’s van een korte tekst te voorzien, merk ik hoe snel je allerlei locaties al weer ‘kwijt’ bent. Wat was ook al weer waar?

Vervolgens koffie op het terras en even wat internetten. In dit stadje hoor ik opvallend veel Engels. Britten waren hier lang geleden ook al en ze houden nog steeds van deze streek van zon en wijn.

Op aanraden bezoek ik een ‘Foire aux vins’, een soort beursje, waar allerlei wijnproducenten zich presenteren, aangevuld met stands met andere lekkernijen zoals kaas, jam en ….foie gras.

Bij de ingang betaal ik 2 Euro en krijg een glas om de proeverijen te ondergaan. Nu ben ik, zo kan ik jullie wel bekennen, geen echte wijnkenner, maar wel een liefhebber. Maar hier hang ik toch een beetje de kenner uit. Anders nemen ze je niet serieus, want om mij heen wordt flink ingekocht. Ik laat mijn glas met diverse bodempjes vullen, ruik, laat de wijn walsen, spuug zelfs wat uit, maar het meeste keur ik goed en slik het door. En tussentijds het glas even spoelen natuurlijk. Zo proef ik een rode Volnay Sautenots Grand Cru uit 2010. Zo’n fles kost hier 26,50. Maar nu val ik als ‘kenner’ toch door de mand, want ik had hem er niet uitgetild als de topper. Andere wijnen die ik probeer smaken me eveneens uitstekend. En ik prijs me gelukkig dat ik thuis ook heel goed kan genieten van een Malbec van de Sligro of een Zuid-Afrikaanse Shiraz van de Lidl (sorry Dick).

Bij de uitgang mag ik mijn glas houden, maar nee, ik heb al genoeg grammen bij me. En stel dat ik over mijn eigen glas fiets en een lekke band oploop. Nee, ik doe het glas retour.

Terug in het centrum neem ik een menu-midi en geniet intussen van een live-optreden van een leuke band. Ik kom hier niets tekort.

’s Middags maak ik nog een klein fietstochtje in de buurt en sta langs de lijn bij een lokale voetbalwedstrijd. De roden tegen de blauwen. Ongeveer het niveau dat ik zelf ook ooit speelde.

Verder over deze dag geen vermeldenswaardigheden meer. Morgen verder.

Foto: zondag, wasdag