- Datum: Dinsdag 5 juni
- Traject: Maasbracht – Arnhem
- Afstand: 120 km.
- Weer: Grijze en frisse start; in de middag breekt de zon door
- Parcours: Vlak, veel rechtlijnigheid in de Peel, vanaf omgeving Maas weer mooier.
Ik kies voor de kortste route die de Mio-navigatie voorstelt voor de fietstocht naar Arnhem, want ik ben uitgenodigd voor een overnachting bij Dr. Livingstone, de man van de ligfiets.
Eerst word ik over een grote stuw in de Maas genavigeerd, want de route loopt wel noordwaarts, maar ten westen van de Maas. Dat is landschappelijk niet de fraaiste. Door Midden-Limburg gaat het naar de Peel, een bekend (ontgonnen) hoogveengebied rond de grens van Limburg en Brabant. En – net als bij ons in de buurt – hoogveengebieden worden nog wel eens gekenmerkt door rechtlijnigheid in het landschap.
fietsend door Brabant
zie ik kaarsrechte paden
eindeloos langs provinciale wegen gaan
één ding zit dan gelukkig mee
je kunt niet sneller van A naar B
ze zijn hier de omgeving aan ‘t verknallen
met mestgeur en met megastallen
het heet hier Vredenpeel of Zeeland
ja zelfs America
dat klinkt exotisch
maar doe mij maar
Emmen, Exloo, of zelfs
Erica
Voor een kop koffie moet ik eerst 47 km fietsen en beland dan nog maar bij een benzinepomp met een shop. Daar sla ik nog een gezellige babbel met de verkoopster, die in september naar Santiago wil gaan lopen. Ik kan haar nog van wat bruikbare tips voorzien.
In de buurt van de Maas wordt het weer mooier, maar dan zit ik ook al bijna in Gelderland.
Na nog een stopje in het intussen zonnige en gezellige Nijmegen steek ik via de beroemde Waalbrug onze grootste rivier over. Een schitterend Hollands tafereel: een brede rivier, populieren en mooie traagheid op het water.
Even later stuif ik over het prachtige fietspad van Nijmegen naar Arnhem. Het heeft zelfs de naam van een ‘snelfietspad’. Dat manifesteert zich o.a. doordat ik word ingehaald door de moderne, file-mijdende forens. Dat is een yup, die mij gehelmd en met het kantoorpak nog aan voorbij snelt op zo’n fiets met een geel kentekenplaatje, waarmee je snelheden fietst van 45 km. per uur. Fietskleding? Niet nodig, want je zweet toch niet. Soms zie je ze in wit overhemd en lijken het met die helmen erbij net Mormonen zoals je die op hun missie in Nederland soms treft.
In Arnhem koop ik een fles Rhône-wijn voor de geplande ontmoeting met mijn maat.
Ik word daar met ons ‘wachtwoord’ ontvangen: ‘Mr. Stanley I presume?’
Er volgt een hele gezellige namiddag en avond, waarin veel belevenissen passeren.
Dat is dan ook de reden van het late verschijnen van dit bericht.
