16 – Maandag 2 juni
Traject: Van Uzerche naar. Martel
Via: Donzenac, Brive-la-Gaillarde en Turenne
Afstand: 90 km.
Weer: Veel zon, ook wel lichte bewolking, geen regen, dus weer een 9

Maandag: bij ons thuis vroeger de wasdag met de kliekje van de zondag.

Na een keurig hotelontbijt smeer ik me in met zonnebrand. Ook m’n kuiten krijgen een beurt, maar met ander spul uiteraard. Ze voelen al anders aan. Waren het in Emmen nog van die lobbige, ogenschijnlijk met pap gevulde kolommen, die in horizontale positie zo wat onderaan je scheenbenen bungelen, nu worden het al stevige spiermassa’s. Fietsvordering nummer vijf!
(Excuus voor het barokke taalgebruik, maar dat krijg je met een dagje Mozart)

Lag Bénévent gisteren prettig op een startheuvel (abdijen lagen wel vaker hoog en dus veilig), Uzerche ligt in een dal, aan een meander in de Vézère.
Dus de dag begint met klimmen. ‘C’est le ton qui fait la musique’, dus, vooruit, dacht ik, vandaag maar eens een Mozart-dag. Op de klanken van een dartelende hobo wordt ik omhoog gemusiceerd. Makkie. Bach kan er wat van, maar Amadeus ook! Veel vrolijkheid in zijn composities.
Er is vannacht een wonder geschied. In de stille nacht van de hotelgarage heeft mijn fietsderailleur zich spontaan hersteld. Al snel merk ik dat-ie alle versnellingen weer pakt en schakelt als boter. Het lijkt mijn ‘zoom-zoom-Mazda-CX5’ wel! Alleen nu geen 6, maar 27 versnellingen, hoewel ze niet alle zijn aan te raden (te schuine ketting). Een hele geruststelling. Ik had al Franse zinnen bedacht voor de fietsenmaker, maar nee, niet nodig. Dilemma eerst opgelost. Viva ma S……Oh nee, nog even niet te snel pochen.
Ik betrap me er op, dat ik de neiging heb om een beetje slaaf van mijn reisplan en tempo te worden.
Hebben de Fransen daar iets voor? Natuurlijk! ‘Laissez faire, laisser passer’.Zonder meteen een liberaal te worden lijkt me dat wel een goed voornemen. Laat het maar wat meer komen, regelneef!

Het landschap wordt- drie Nederlandse mannen (type huis-in-Frankrijk) op een terras hadden het al aangekondigd – steeds mooier. Waar zit dat in, zo vroeg ik me af. Mijn idee: Zoals zo vaak een combinatie van kenmerken:
Heuvels , een grotere variatie in kleinschaliger grondgebruik, veel bossen en boomgroepen, mooie panorama’s, beter verzorgde erven en stadjes met meer monumenten. Ik nader de Dordogne, niet voor niets populair bij landgenoten. En: zuidelijke kenmerken nemen toe, o.a. olijfboomgaarden.
Af en toe passeer ik een snelweg, ook wel ‘Autoroute’ genoemd en vaak met tol. Dan beleef je Frankrijk toch totaal anders, of liever gezegd: niet. Toch hebben ze uiteraard nut en functie.Je moet er toch niet aan denken dat al die auto’s voor mijn route zouden kiezen vanwege de ‘beleving’. Ik kom er al genoeg tegen. Volgens de twee Nederlandse vrouwen meer dan op de Westelijk route.
Op een zeker moment word ik bij een stuiterende afdaling ingehaald door Marijke, een fietsende vrouw die ik trof in het Hotel in Uzerche. “Roel, je hebt een bidon verloren! Ik zag hem via de berm omlaag storten”. Inderdaad, de bidon was door de trilling nota bene omhoog gekomen in de houder en was daaruit ontsnapt. Ik dankte haar hartelijk voor haar Kamikaze-actie, maar mijn keuze was deze keer snel gemaakt: doorfietsen. Sorry Marijke.
Onderweg koop ik een halve gegrilde kip die ik met brood en kaas deels opeet op een bankje naast de kathedraal in Brive-la-Gaillarde. Wat een levendige Franse stad! En dat niet alleen door toerisme. Mooie moderne winkels, charmant geklede mensen en …..jongelui! Hier zijn ze dus. Naast mij op een ander bankje drie Franse meiden zoals ik ze ook ken van het Hondsrug: vlot gekleed, mobieltje, dun en flodderig schooltasje. Dun, want het is examentijd, zo vertellen ze mij. Ik laat me fotograferen en even later melden zich ook weer de twee dames uit het hotel: Dinie en Marijke. Ze willen een stempel.
Ook merk ik de onvermijdelijke reclameborden op van Auchan, Leclerc en Intermarché. Borden waar Nederlanders op vakantie gek op zijn. Soms ook ‘Bricolage’, maar dan is er meestal iets mis.
Al met al een pittig traject. Het is weer omhoog zwoegen en daarna de beloning. Ergens voorbij Turenne – zeer fraai à la Vezelay op een heuvel gelegen – een hele lange afdaling. Mozart even in de pauzestand , want door het windgeruis bij 40 km. per uur hoor ik toch bijna niets. Even in het grootste verzet, handen bij de remmen en dan ……gaat-ie-ie-ie. Meestal korte vreugde trouwens.
Ik bel een Gîte in Rocamadour, maar die blijkt volgeboekt. Daarom kies ik voor het 20 km. Voor Rocamadour gelegen Martel (ja, van Karel ). Een heel fraai klein stadje waar ik inkwartier bij “les trois chats”, ook een soort Gîte in combinatie met chambres. Ik beland op een heel ‘sneu’ kamertje en de douche is koud. Maar de prijs is er ook naar. Achterin de tuin van de dame heb ik WiFi. In plaats van een stempel krijg ik een klein tekeningetje van drie katten die ze zelf in mijn credencial maakt. Het is een dame waar ‘showroom’ wel mee uit de voeten zou kunnen. Of bestaat dat niet meer.

Op de foto zien jullie de St.Jacobsschelp die voorop mijn stuurtas bungelt. Het is hèt herkenningssymbool van de Santiago-gangers (en omgekeerd ook van een benzinemaatschappij). Ik kom ze onderweg in allerlei vormen tegen, soms zelfs als een soort ‘Stolpersteine’ in het plaveisel. Pelgrims namen vroeger als bewijs schelpen mee die ze vonden aan de Gallicische kust. Op Internet verder veel verhalen over oorsprong, betekenis etc. De mijne is van metaal, dus niet eetbaar…..
Gute Nacht Freunde.