• Datum: zondag 12 juni 2016
• Traject : Trento – Gardameer ( Nago-Torbole)
• Afstand : 50 km
• Weer : bewolking maar ook veel zon; geen wind; 24 graden
• Parcours : meest vlak, maar bij het Gardameer veel hoogteverschil; via Rovereto en Mori

Het is zondag. Traditioneel natuurlijk een rustdag. Zo ook vandaag voor mij. Dus een korte rit en wat meer tijd voor een vervolgplan en wat reflectie.

Het vervolgplan:
Komende woensdagavond komt broer Henk aan in Verona. Zijn fiets is door de firma Soetens al afgeleverd bij een B&B-adres in Verona. Donderdag gaan we dan samen verder naar Rome.
Omdat ik nu op minder dan 100 km van Verona zit, kan ik dus in relatieve rust verder.
Mijn plan is om vandaag naar het Gardameer te rijden (Nago-Torbole). Morgen neem ik daar de boot naar Sermione en dan fiets ik dinsdag op mijn gemak naar Verona, zodat ik al een nacht eerder op ons (geboekte) B&B-adres ben en Henk woensdag van het vliegveld kan halen.

Ik word wakker met tv-beelden van rellen in Marseille. Wat we in de jaren van de koude oorlog vreesden gebeurt daar. Het Westen (Engeland) gaat op de vuist met het Oostblok in de vorm van Russen. En dan te bedenken dat het nota bene 1-1 is geworden! Dus toch geen grote frustraties zou je denken. En voor zover ik het heb gezien ook geen omstreden doelpunten. Waanzin dus.
Dat vindt ook de Russische Anna met wie ik even later de ontbijttafel deel. Ik vraag maar niet of ze misschien ook nog Karenina heet, want dat lijkt me wat flauw.
Ze komt uit Moskou, is systeemanaliste en computerprogrammeur en doet een reisje van 16 dagen door Italië. Ze vindt het Italiaans ‘very similar’ met Russisch. Dat lijkt me wel een heel erg uitdagende stelling voor een proefschrift. Alleen de lettertekens al …..
Het was me trouwens al eerder opgevallen, dat er nogal wat Russen hier op vakantie zijn. Aan de Turkse Zuidkust hebben ze intussen een negatief gekleurd imago opgebouwd, met name in de
all-inclusive hotels.

als kind kon ik er soms van dromen
dat de Russen zouden komen
het waren de koude oorlogsjaren
die dreiging kwam gelukkig tot bedaren
toch zijn ze gekomen
als kapitalisten
dus net als wij
vermomd als toeristen

Na het ontbijt begin ik aan de uitvoering van mijn plan. Eerst nog even door het al weer levendige centrum van Trento en vervolgens weer verder Zuidwaarts door het imponerende dal van de Adige.
Het is zeer aangenaam fietsweer: geen wind, terwijl zon en bewolking strijden om voorrang. Ook dat wordt 1-1. Af en toe passeren er treinen, want dit is echt spoortreintjeslandschap. Als kind drukte ik mijn neus plat tegen de ruiten van Fokkema in Assen, waar de Märklintreintjes door de etalage reden. Want als kind had je Märklin of Fleischman. Mijn (oudste) broer Bert had Märklin. Op een groot tableau op deurformaat had hij een heel emplacement gemaakt van rails en een landschap van bergen en huisjes. Die bergen waren kunstwerken, gemaakt van jute en gips en bedekt met een groen strooisel. Van het gespaarde zakgeld werd af en toe een huisje van ‘Faller’ gekocht en in elkaar gezet. Regelmatig werden de trafo’s aangesloten en dan werd er ‘getreind’.
Maar hier zie je het allemaal in het echt! Indrukwekkend zijn de lange treinen met daarop allemaal aanhangers van vrachtauto’s, een relatief milieuvriendelijke manier van transport. Ook suist er af en toe een soort van TGV voorbij door het met groen bestrooide landschap.

Dat de wereld klein is ervaar ik weer als ik onderweg op een racefiets de jongen tref van het stel dat mij gisteren in Trento behulpzaam was bij het vinden van mijn overnachtingsadres. Naar aanleiding van ons treffen en gesprekje:

al eerder voelde ik mij onderweg een kereltje
maar nu blijkt ook met grote regelmaat
de wereld is ook maar een wereldje

Ja, en vanuit een zijstraat, zittend op een terrasje, zie ik later op de dag ook Ben nog een keer in een flits voorbijkomen door de betreffende hoofdstraat in Rovereto. Hij ziet mij niet.
Bij Mori word ik een poosje tegengehouden omdat er een wielerkoers voorbij komt. Een prettig en vermakelijk stopje met veel macho-gedrag van de verkeersregelaars.
Via een pittige rug bereik ik rond twee uur Torbole aan het Gardameer. Ineens in een ander wereldje:
Palmbomen, bomvolle terrassen, motoren, cabrio’s, kortom het is alsof je aan de Rivièra in Nice bent beland. En dan moet Riva nog komen. Vooral bekend als windsurflokatie.
Via de VVV hoor ik waar mijn hotel is en dan blijkt dat ik de laatste feestelijke afdaling naar Torbole in omgekeerde richting moet overdoen. Puffend ploeter ik achter een groep racefietsers uit Eibergen omhoog, want ik blijk in Nago te hebben geboekt. Daar tref ik een kleine ‘Einzelzimmer’ met een al even klein balkon, maar wel met een mooi uitzicht op de binnenstad en ….op morgen.

Vooruit, op deze dag van reflectie ter afsluiting nog een gedicht:

vandaag zit ik wat ruimer in de tijd
vandaar dat ik me tot een gedicht verleid
over de grote dingen van het leven?
ja hoor eens, wacht nou even
waarom zou je altijd moeten dichten
over de diepste diepten van ’t bestaan
het mooist zijn misschien wel die rijmsels
die helemaal nergens over gaan
ze bieden volop de gelegenheid
voor ieders eigen diepe zinnigheid

De foto’s tonen dat de fiets van Henk is aangekomen in Verona en dat ze – net als in Grafhorst – ook in Rovereto met de hand sigaren produceren.