bericht 28

28 – Vrijdag 13 juni
Traject: Per bus van Pamplona naar Sangüesa
Afstand: Ik schat zo’n 40 km.
Weer: Warm en zonnig; harde wind (geen last van)
Muziek: De internationale, het strijdlied van de socialisten.

Deze ‘verhuisdag’ begint met een mooi bericht. De zeer attente Wilco van de firma Soetens mailt mij dat ik dinsdag desgewenst een stuk met de chauffeur (plus de te leveren fiets) mee kan rijden, verder Spanje in richting Santiago. Dat zijn de ware pelgrimsmomenten! Ik ga er vast gebruik van maken.
Verder zie ik dat ik gisteren een verkeerde foto heb bijgevoegd. Die dame is immers bepaald niet verleidelijk en bovendien heb ik de baard er nog niet af. Maar ja, van de echte Eva had ik ook geen foto gemaakt. Ook maar weer een les: Zelfs de kleinste foutjes worden meteen afgestraft.

Voordat ik vertrek, maak ik eerst nog wat Spaanse introducerende briefjes voor de politie en de fietsenmaker in mijn nieuwe ‘woonplaats’ Sangüesa (nog niet vaak een zo onbekende plaatsnaam zo veelvuldig getypt). Volbehangen met tassen verlaat ik het hotel en neem de bus naar het centrum, waar ik me in de buurt van het busstation positioneer op een schaduwrijk terras. Daar krijg ik nog een mooie attractie cadeau, want er passeert, voorafgegaan door politie, een kleurrijke en zeer luidruchtige demonstratie. Ze scanderen leuzen en zingen o.a. De Internationale. Ik zie woorden zoals ‘salario’ en ‘empleo’. Dat zijn herkenbare termen nietwaar?
Ook het thema ‘W.F.Hermans’ komt weer voorbij, want er passeert een zilvergrijze Morgan (Hermans had een witte) gevolgd door nog enkele – uiteraard Engelse – klassieke sportwagens. In de auto’s sjieke Engelse echtparen met zonnehoedjes en geruite petten. Ik zwaai even, zij terug.
En dan nog een herhalend element: als ik het moderne en eerder genoemde ondergrondse busstation binnenloop is de eerste bus die ik zie…..een bus van Dalstra uit Surhuisterveen. Geloof het of niet, maar laat dat nu de firma zijn die mij aan het hoogslaperssyndroom heeft geholpen! Het enige wat nog ontbreekt is dat ik bij de bus dezelfde chaufeur tref. Nee, nou moet ik ook weer niet te veel willen. Dit is al een wonder.
Spreek ook nog een loper-Australiër die in Londen in zo’n pakhuisappartement in Canary Wharf woont. Zegt jullie niet veel, maar de werkweekgangers van het Hondsrugcollege wèl.
Met een luxe touringcar vindt mijn verkassing plaats. Vergelijk het maar met een verhuizing van Groningen naar Coevorden, al moet ik wel zeggen dat dit ‘Coevorden’ = Sangüesa slechts ruim 5000 inwoners heeft.
We rijden door een mooi golvend en agrarisch productief landschap. Veel akkerbouw. De bus zit halfvol en maakt vrijwel geen tussenstops. Na aankomst blijk ik op loopafstand te zijn van mijn geboekte hotelletje.
Het is een ‘Hostal’, zeg maar een eenvoudig hotel. Ik heb het gekozen om – nog niet weer fietsend – wat privacy te hebben. Het pakt goed uit. Dicht bij de centrum, uitzicht op de toegangsbrug over de Aragon en……..op steenworpafstand van politie en fietsenmaker, die ik allebei even bezoek en mijn briefjes laat lezen. Dan weten ze dat ik er ben. Dat wordt verder uiteraard nog vervolgd.
In een Baskisch restaurant, waar de menukaart ook in het Baskisch is, word ik herinnerd aan het loskomen van het alledaagse (eten). Ik waag de gok en bestel, hou je vast:
Naffaroako txahal azpizuna piper beltzun saltsan edo rokefort saltsan nkroketak eta patata frijituak !
Net als jullie herken ik hier en daar woorden, maar….. raad of puzzel maar eens wat ik krijg.
In elk geval wordt het een stevige, ik mag wel zeggen zware hap, waar ik in het hotel wel even van moet recupereren. Dus na de hap …..eerst maar een nap.

En dan nog de avond……..Spanje tegen Nederland. Onze verwachtingen: niet hooggespannen.
Eerst denk ik nog even op mijn kamer te blijven, want aan de muur hangt een kleine platte TV.
Maar om 9 uur heb ik wel zeer uitbundig en typisch Spaans voetbalcommentaar, maar geen beeld.
Dus snel de straat op, waar het uitbundig en levendig is met o.a. een muziekoptreden van een groep tieners. Maar, alsof er geen voetbal bestaat. Ook in het eerste, misschien niet beste, café wordt slechts zijdelings naar het grote TV-scherm gekeken. Ik poneer mij vrijwel alleen – met bier van Freddy – voor de buis, oh nee, het beeldscherm, want buizen zijn passé. Ik kan ook rustig de armen in de lucht steken als wij beginnen te scoren. In de rust ga ik de straat weer op. Café’s genoeg. Opvallend, hoeveel heel jonge kinderen nog aan het spelen en ravotten zijn. Is dat elke avond zo ? Of komt dat omdat het vrijdagavond is. Ik ga het nog merken, want ik blijf 5 nachten.
In een volgend café weer hetzelfde verhaal.
Temidden van alleen wat opgeschoten jochies zit ik weer pontificaal te genieten, nu van een nog groter en ‘strakker’ beeld. Ongekend, 5-1 !! Viva Holanda. In de wolken – de straten nu rustiger – keer ik om 11 uur huiswaarts en maak dit verslag. Dat wordt vast goed slapen.

Op de foto:
Uitzicht op Sangüesa vanuit mijn kamer (via de horren)

20140614-000245-165978.jpg