38 – Maandag 23 juni: naar Finisterre
Na een geïmproviseerd ontbijt stap ik -bijna voor de deur- in bus 5, die me naar het busstation vervoert om daar om 9 uur de bus te nemen naar het ‘echte’ eindpunt van de Camino: Cabo Finisterra, zeg maar het Land’s End van Spanje. Daar is flink belangstelling voor, want de grote en erg luxe dubbeldekker loopt behoorlijk vol. Ik krijg eigenlijk een stoel(nummer) aan de verkeerde kant, want het uitzicht en daarmee ook de ‘fotokansen’ zijn aan de andere kant beter. Op de terugreis maar even inhalen. Tip: Als je parallel aan bergruggen reist, kies dan de ‘dalzijde’ van het vervoersmiddel.
Wat ook nog wel even aardig is om op te merken, is dat deze westelijke ‘uitstulping’ van Spanje gewoon onze tijd hanteert. Het ten zuiden van Galicië gelegen Portugal heeft GMT, oftewel Engelse tijd. Een uur vroeger.Tijdzones volgen dus lang niet altijd de meridianen. Op de klok is het ’s avonds in dit deel van Spanje dus langer licht dan in Portugal.

Bij vertrek in Santiago is het bewolkt en de verwachting is niet positief, maar gaandeweg richting kust wordt het zonnig. Na ruim twee uur en voor een groot deel langs de fraaie kust rijdend arriveren we in Finisterre. Eerst even een café con leche, een praatje met een Deense, en vervolgens loop ik een mini-camino van 3 kilometer naar het eind van de landtong: Cap Finisterre of Cabo Finisterra.
Het vertoont overeenkomsten met Cruz de Ferro. Ook hier laten pelgrims van alles achter, of gooien het in zee, of ze verbranden hier bijvoorbeeld hun schoenen of andere versleten spullen. Een plek van emoties ook. Niet voor mij, want ik ben nu toerist. En, ook wel stoer, op het toilet ben ik kennelijk een ‘Caballero’ ( kun je dat nog roken? ) en geen señor of hombre. Maar dit terzijde.
Ik laat me op de foto zetten bij kilometerpaal 0,00 en haal de laatst denkbare stempel van de Camino in een soort museum onder de vuurtoren.
Ik loop weer terug, eet een heerlijke vis en reis in een veel minder volle bus terug, als een kwajongen op schoolreis helemaal achterin zittend en zelfs nog even liggend/slapend, want de terugreis duurt op de één of andere manier veel langer en ik word er nogal duf van.
In Santiago, terug bij het hotel en in de regen, tref ik Frank Soetens weer. Die is hier in twee dagen al weer heen gereden, want er zijn bij Hotel Mexico erg veel fietsen aangeboden voor transport. Ik handel de administratie en betaling af met medewerkster Victoria en kijk vervolgens bij het naastgelegen sportcafé de tweede helft van Nederland tegen Chili. We worden poulewinnaar, want Chili wordt met 2-0 verslagen.
En dan, na een douche en een hap, loop ik als afscheid nog een kleine wandeling door de oude binnenstad van Santiago de Compostela. Morgen met de bus naar Porto. Een mens kan het druk hebben.