• Bericht 70 – Maandag 21 september
• Traject : Astorga – Villafranca del Bierzo
• Afstand : 85 km
• Weer : stabiel prachtig; alleen koude start
• Parcours : de bergen in en over een pas van 1515 meter

Al een paar nachten kan ik het net redden met (alleen) mijn lakenzak. Ik meende dat dekens in Albergues ook altijd beschikbaar zijn, maar dat is dus niet zo. Eén keer trek ik tegen de ochtend van nood maar mijn fietsjasje aan.

Vanmorgen om kwart over vijf schuiven de eerste schimmen al weer, berugzakt en wel, langs mijn onderbed. Ik benijd ze niet. Ze lopen zeker de eerste twee uren in het donker en in de kou. Ik kan hun motief om zo vroeg te starten niet goed vatten, want voor de hitte overdag hoef je niet bang te zijn en een bed kun je toch vooraf reserveren.

Vandaag zie ik weer een heel ander landschap dan de nogal vlakke Meseta. Voorbij Astorga kom je in een berglandschap zonder agrarisch grondgebruik, maar wel veel ruig gebied met struiken, bossen en wilde grassoorten. Er zijn ook niet veel dorpen, maar ze zijn wèl authentiek. In één van die dorpen zie ik weer zo’n bestelauto rugzakken bij een herberg afleveren en andere ophalen voor vervoer naar een volgende. Zo te zien maken velen hier gebruik van.

Gestaag werk ik me omhoog van 870 naar 1505 meter: het bekende ‘Cruz de Ferro’. Dat is de plek waar de pelgrims vanouds letterlijk, maar vaak ook geestelijk-spiritueel iets van hun ballast achterlaten. Het meest gebruikelijk is tegenwoordig een van huis meegenomen steen, die – al dan niet voorzien van tekst – op de grote steenhoop bij het kruis wordt achtergelaten. Maar naast stenen zie je ook de meest uiteenlopende andere voorwerpen: schoenen, kledingstukken, knuffelbeesten, briefjes, foto’s enz.

Ik ‘offer’ mijn gevonden golfbal, die ik intussen heb voorzien van de voor mij gebruikelijke smiley. Op de foto kunnen kenners zien, dat ik een passende plek heb gevonden. Verder zou het me niet verbazen, als zou blijken dat ik in al die eeuwen pelgrimage de eerste ben, die een golfbal achterlaat bij Cruz de Ferro. Ik kan het rustig beweren, want geen mens zoekt dit uit.

Ik houd op deze bijna heilige plek, waar ontzettend veel prestatieportretten en selfies worden gemaakt, een uitgebreide pauze en reserveer ook een bed in Villafranca del Bierzo. Ook weer niet overbodig, zo zou blijken. Maar er zijn gelukkig alternatieven als je bot vangt.

Na Cruz de Ferro eerst een kleine afdaling, maar vervolgens nog weer een klim naar een nog iets hogere plek: de Irago-pas van 1515 meter. Daarna volgt een hele lange afdaling naar Pontferrada met onderweg veel waarschuwingen voor gevaar. Al dalend zie ik ook een reddingshelikopter over komen vliegen. Ik houd het op maximaal 40 km per uur, want het wegdek laat te wensen over.

Na nog een stop in Pontferrada met z’n imponerende Tempeliersburcht arriveer ik om goed vier uur in een wat kleine, maar zeer goed verzorgde herberg (Pieros) in Villafranca del Bierzo.

Ik zal me inhouden over Villafranca, maar leuk om te vermelden is nog wel dat hier een Romaanse kerk staat (de ‘Santiago’), die gratie bood voor pelgrims die Santiago niet konden halen. Velen van hen liggen ook hier op het kerkhof begraven.

Wel een beetje een somber einde van deze dag. Morgen weer een hoogtepunt!

Foto: Cruz de Ferro