• Bericht 61 – Zaterdag 12 september
• Traject: geen; dagje St.Jean Pied-de-Port
• Weer: ’s ochtends valt het met bakken uit de lucht; verwachting: vandaag slecht, morgen beter.

Eerst nog even over gisteren:

Vorig jaar verbleef ik met veel plezier twee nachten in de pelgrimsherberg “L’Esprit du Chemin” in een klein dorp onder Vezelay (zie bericht 10). De eigenaars, Arno en Huberta, hadden hun vorige refuge in St.Jean Pied-de-Port verkocht aan een Bask. Dat leek mij nu een leuk adres om aan te doen.

Aldus gedaan. Via de VVV werd mij de weg gewezen. Mooie lokatie in de oude centrum. Om mijn kans op een bed te vergroten, ben ik bij binnenkomst eerst maar begonnen met het overbrengen van de hartelijke groeten van Arno en Huberta. Meteen herkenning en een klik met de baas! Even speuren in de computer en, ja, hij had nog een bed! En omdat de weersverwachting slecht was, besloot ik om twee nachten te boeken. Voor 30€ per nacht heb je dan bed, diner en ontbijt.

De eigenaar (Joseph) maakte me wegwijs en ik kreeg een bovenbed (hmm….) op een kamer van drie. Toen ik de deur opende lagen er twee Amerikanen op bed om bij te komen van een lange reis uit de States (vliegen, bus, taxi). Met mij erbij was de herberg ook meteen ‘complet’. In huis trof ik Amerikanen, Canadezen (uit Yukon!), Spanjaarden, Fransen, Zwitsers, Zweden en een ….Finse! Ik kon het natuurlijk niet laten om die laatstgenoemde even mijn gedichtje over Les Landes te melden, ook al bleek het alleen maar in het Nederlands te rijmen. En mijn Fins heb ik wat verwaarloosd…..

Om 19.30 is (vanaf nu maar tt) er een gezamenlijke maaltijd voor de ruim 20 gasten. De eigenaar geeft daar zeer gedreven een geheel eigen invulling aan. Eerst een apératief. Dan volgt op speelse wijze (je krijgt zogenaamd een balletje toegeworpen) een uitgebreide kennismaking: namen, herkomst, motivatie en andere zaken die je kwijt wilt. De verhaaltjes worden zoveel mogelijk kort vertaald, dus de hele ceremonie duurt al gauw een uurtje. Maar dan heb je ook meteen een beetje wat de baas nastreeft : verbondenheid en garantie voor een korte, geanimeerde avond.

We krijgen – na een hele lange stilte – een smakelijk en vegetarisch driegangenmenu met wijn. Ik wissel vooral ervaringen uit met de man uit Yukon, want dat intrigeert mij. Hij woont in een ‘Territory’ (soort provincie) zo groot als Frankrijk en er wonen 30.000 (!) mensen, waarvan ongeveer 25.000 in de hoofdstad. 8 Maanden een sneeuwdek en ’s winters uiterst korte dagen. Maar hij is er geboren en getogen en zou niets anders willen.

Bijna alle gasten starten hier met hun pelgrimage naar Santiago. Ik ben de enige die al onderweg is.

Om 10 uur zoekt ieder zijn of haar bed op en om 10.30 is het – op snurkgeluiden na – stil. Mijn oordoppen zitten helaas nog in de tas die aan de fiets hangt.
Vandaag, zaterdag 12 september
Het ontbijt vindt plaats tussen 7.30 en 8.30. Het regent pijpenstelen, bij vlagen tropisch! Dus voor de meesten is de start niet wat ze hadden verwacht. Sommigen beginnen gewoon, anderen besluiten om een korter traject dan gepland te doen en weer anderen, waaronder ik, blijven vandaag in St.Pied. Maar ik ben de enige die ook op dit adres blijft. Dat betekent dat tegen negenen de hele herberg leeg is en gereed voor een schoonmaakbeurt. Mij wordt ook gevraagd om tot 12 uur de huis te verlaten. In de meeste herbergen gaat dat ongeveer op dezelfde manier. Dus ik ga het stadje verkennen en koffiedrinken/schrijven.
In de ochtend en vooral met dit regenachtige weer is het nog tamelijk rustig in St. Jean Pied-de- Port. Vorig jaar was mijn Franse dorp voor de passage van de Pyreneeën Marie St.Oloron. Maar St.Jean is aanzienlijk levendiger en meer in pelgrimage-sferen. En: de pas bij St.Jean is minder hoog!

Ik scharrel wat rond, maak wat foto’s, drink koffie en om 12 uur verschaf ik mij met een cijfercode weer toegang tot de herberg. De meeste herbergen zijn een deel van de dag gesloten. Het zijn immers geen hotels. Ik ben dus tot 2 uur ‘home alone’. En dat, terwijl de nieuwe pelgrims al weer voor de deur zitten te wachten tot de deuren open gaan. In alle rust kan ik de was doen en aansluitend zoek ik een wasserij, waar ik de droger benut. Perfecte combinatie.

De rest van de dag zet ik mijn toerisme voort en loop een stukje van de camino in tegenovergestelde richting. Misschien tref ik nog pelgrims om een stukje mee op (=terug) te lopen.

Ik ga er van uit dat de avond weer vergelijkbaar verloopt, maar mochten zich opzienbarende dingen voordoen, dan maak ik daar (morgen?) nog melding van. Morgen op naar Pamplona. Aan die stad bewaar ik bijzondere herinneringen (zie bericht 24 en volgende). Maar eerst een pas. Die is bijna 1100 meter hoog en heet…..De Roelandspas. Dat moet goed komen!

Foto: winkel met pelgrimsartikelen