• Bericht 60 – Vrijdag 11 september
• Traject : DAX – St.Jean Pied-de-Port
• Afstand : 92 km.
• Weer : zon, lichte bewolking, weinig wind, 25 graden, dus gewoon een 10!
• Parcours : toenemend heuvelend, weer ‘echt’ Frankrijk na Les Landes

Als eerste verlaat ik om 7.45 het pelgrimsadres. DAX is bekend als etappeplaats voor pelgrims, maar ook vanwege warme, zwavelachtige bronnen. Ik heb voor mijn wasbeurt maar een gewoon zeepje genomen. Het is trouwens grappig om te merken wat pelgrims allemaal achterlaten in zo’n Gîte: vaak resten eten en drinken in de koelkast, toiletspullen, lectuur en verder ook kleding, al dan niet vergeten mee te nemen. Velen, vooral lopers, ontdoen zich graag van grammen.

Al snel zit ik weer in het vertrouwde, heuvelige landschap. Ten Zuiden van Dax begint Frans Baskenland en dat merk je o.a. aan de tweetaligheid op allerlei (plaatsnaam)borden. Een soort ‘Friesland’ in Frankrijk, zeg maar.

Onderweg pauzeer ik bij de mooie abdij van Sorde. Een groep toeristen heeft gedeeltelijk meer belangstelling voor mijn fietskameel, dan voor de gebrandschilderde ramen. Een dame speurt mijn frame af, want ze denkt elektrische aandrijving te vinden.
Non, madame….

Baskenland herinnert me aan de intussen opgeheven fietsploeg van Euskaltel, o.a. bekend geworden door renner Sánchez. Ik ben van de Lotto-Jumbo en krijg vandaag ook nog even een knechtenrol:

Ik fiets een man achterop op een racefiets. Hij fietst mij net iets te langzaam, dus vooruit, inhalen maar. Prompt duikt hij in mijn wiel, ja echt, op nog geen meter! En gedurende een kilometer of 10 ‘sleur’ ik hem door de eerste uitlopers van de Pyreneeën. Als ik stop bij een schoolplein, is hij wel zo vriendelijk om mij te bedanken en ‘bon courage’ te wensen.

Ja, die Pyreneeën: plotseling, na Villefranche, doemen ze aan de horizon op. Even rijmen:

en dan, plotseling, zie ik de Pyreneeën

daar moet en zie ik tegenop, maar

gelukkig mag ik ook weer naar beneeën!

Omdat het parcours weer veel bochtiger is, hangen de auto’s ook weer regelmatig achter mij. Die nodigen mij natuurlijk niet uit om te demarreren. Ik zwaai ze ook bewust niet voorbij, zo van: toe maar, erlangs. Nee, ik ben veel te bang dat ik ze dan hun goede traditie van respect voor de fietser afleer. En bovendien, voordat je het weet schat je het fout in en worden de tegenliggers weer de bermen ingejaagd, zoals die Ami een aantal dagen geleden.

Om half vier kom ik St.Jean Pied-de-Port binnen. Dat is een soort ‘Valkenburg’ van de pelgrimage. Het wemelt er van de lopers-met-rugzakken en van de nieuwsgierige toeristen. Via de VVV vind ik mijn herberg. Ik zal er morgen wat meer over schrijven, want ik blijf hier twee nachten.

Foto: daar zijn ze, de Pyreneeën