30 – Zondag 15 juni
Traject: Verrassingstocht
Afstand: Ongeveer 100 kilometer
Weer: Warm en zonnig; harde wind
Muziek: Orgelconcert in Monasterio de Leire

Dagthema : GELUK bij ONGELUK

In mijn bagage bevindt zich een klein, maar qua inhoud in twee opzichten omvangrijk boekje, getiteld ‘Het geheim van de schelp’, een spirituele reisgids voor de pelgrim. Ik citeer de inleiding:

De pelgrim op weg naar Santiago de Compostela siert zijn kleding met een schelp, van oudsher het symbool voor de tocht die hij maakt. De reis, vaak begonnen als een avontuur, blijkt voor velen achteraf een openbaring te zijn, in menig opzicht bepalend voor hun verdere leven.
De schelp geeft zijn geheim niet zomaar prijs. Alleen door op weg te gaan, zal de mens erin kunnen slagen om dit geheim, eigen aan zijn weg, te doorgronden.
Het is de wens van de schrijver dat de inhoud van deze reisgids hem hierbij behulpzaam is.
(Opmerking van mij: Het boekje is in de eerste plaats bedoeld voor de lopers)

Het boekje kent diverse thema’s ( bijv. op weg gaan, loslaten, zoektocht e.d.) en de citaten zijn van sterk uiteenlopende bronnen. Een voorbeeld voor deze zondag:

Alles wat je loslaat
geeft ruimte voor nieuwe dingen,
geeft tijd om na te denken,
beter om je heen te kijken, wijzer te worden,
meer te geven en meer te ontvangen

(Agnes Grond)

Om de daad meteen maar bij het woord te voegen begin ik met het loslaten van mijn, nog maar net gewoonte geworden zondagsritueel van de Hohe Messe. In het kader van het participerend observeren bezoek ik om 10 uur de hoogmis in de Santa Maria, zeg maar ‘De Grote Kerk’ van Sangüesa. De anders nogal sombere kerk is sfeervol verlicht en er stromen zo’n 70 mensen de kerk binnen. Hogere leeftijd, iets meer vrouwen dan mannen en vrijwel geen jongeren. Er volgt een geheel van gesproken woorden door de pastoor, gezongen of gesproken antwoorden van de aanwezigen, staan, zitten, knielen, kortom het verloop van een mis. Uiteraard hoor ik veel tekstfragmenten die ook in de Hohe Messe voorkomen. Er is geen orgel, de aanwezigen zingen alles zonder teksthulp en ….er wordt natuurlijk ook gecollecteerd. Na afloop is er geen sfeer van ‘wie bent u’ ( hmm).

Na afloop meld ik we weer bij de VVV, want ik heb bedacht om voor een dagje de stad uit te gaan. Ik wil naar het Monasterio de Leire, waar ik, voordat mijn ongeluk zich voltrok, naar op weg was om te overnachten.
De medewerkster informeert mij nog wat en bespreekt een taxi voor mij om mij naar het klooster te brengen. Dat is zo’n 15 kilometer. De terugreis durf ik te ‘plannen’ met de pelgrimshouding van “ik zie wel, desnoods lopend”. Retourtje taxi is me ook te duur: 50 €.
Om half twaalf gaan we op weg en na een kwartiertje bochtenwerk kom ik bij het tegen de bergen aan gelegen klooster, dat een prachtig uitzicht heeft over het stuwmeer van de Yesa. Een meer trouwens met veel politiek gehakketak, vooral over de geplande omvang die immers veel bestaand grondgebied doet ‘verdrinken’. Daar had ik op de heenweg fietsend al sporen van gezien.
In de bijbehorende, ook weer prachtige Romaanse, kerk krijg ik ongevraagd een prachtig orgelconcert door een virtuoze organist die wordt bijgestaan door een in zwarte pij geklede monnik.
In de kerk hangt een enorm pijporgel, terwijl de speeltafel tegen de zijwand op de begane grond staat. Ik zie dat de speeltafel de nodige electronica bevat. Dat wordt even later wel bewezen, want als de organist even onderbreekt, dan richt de monnik alsof hij een pistool hanteert zijn afstandsbediening op het orgel, toets wat getallen in en……..play, het orgel speelt minstens zo virtuoos hetzelfde stuk! Beetje teleurstellend, maar ik stel even later vast dat de organist les krijgt.
Desalniettemin schitterende muziek in een mooie ambiance.
Ook breng ik nog een bezoekje aan eveneens Romaanse crypte en drink een café con leche.

Op de parkeerplaats schiet ik een vertrekkend echtpaar aan en vraag of ik met ze mee kan rijden naar het op 4 kilometer afstand gelegen Yesa, ook een naam die voor mij nu al geschiedenis is geworden. No problema señor. Ze zetten me af bij een klein feestje. Wat is het geval: in Yesa is die middag een gastronomisch festijn, waar allerlei streekproducten worden getoond en ….verstrekt.
In een grote en overvolle tent wurm ik me wat naar voren en zonder moeite scoor ik een toast met, jawel, kaviaar en een glas rode wijn. Wat een binnenkomer! Ietsjes later bij een andere stand nog een bordje met zalm, puree en wat peterselie. Dan ook nog maar een wijntje. Genieten. Praatje gemaakt, muziek aangehoord en natuurlijk een paar foto’s geschoten. Dan weer verder. Op naar Javier.
Op het kruispunt met de afslag naar Sangüesa heb ik de duim nog haast niet omhoog of er stopt al een Audi met, ja ik heb het niet gepland, drie vrouwen. Twee van mijn leeftijd en een – zo blijkt later – 23-jarige studente rechten. “Javier”? Inderdaad en ik mag mee.
We raken flink aan de babbel (studente spreekt Engels en tolkt dus) en het vervolg is dat we met z’n vieren Javier bezoeken. Zo krijgt Ja-vier wel een leuke extra dimensie.
Het dorp heeft een prachtig kasteel en nadat we dat hebben gezien tractoren ze mij op meegebracht stokbrood met ham, kaas en rauwe ham plus flesjes water. We eten dat onder zo’n schoolreisjesoverkapping.
We vervolgen met z’n vieren de reis en ik veronderstel weer naar Sangüesa te worden teruggereden .
Maar de dames hebben nog andere plannen en vragen of ik eerst nog met ze mee wil naar een middeleeuws dorpje, benaamd Ujué. Heel graag natuurlijk! Zo’n dag kan me niet lang genoeg duren.
Uiteraard ‘hap’ ik niet zo gretig, maak wat bezwaren enz. maar, niet nodig, ze hebben er wel lol in.
Intussen heel wat gekletst en mijn verhaal ook maar gedaan.
We bezoeken het genoemde dorp met z’n mooie boogvormige middeleeuwse steegjes en ik tracteer ze nog op een terras. Dat is ook wel het minste wat ik terug kan doen.
Ze rijden me terug naar mijn hostel en we nemen, na mailadressen te hebben uitgewisseld, op z’n Frans afscheid van elkaar bij de brug van Sangüesa. Totaal gelopen: zeg 1 kilometer!
Zou dit bij het geheim van de schelp horen?

Foto: niet erg passend bij deze dag, maar vooruit: Macaroni op de kamer