10 – Dinsdag 27 mei
Traject: Auxerre – Chemin (bij Anthien)
Via: De Yonne, Canal Nivernais en Vezelay
Afstand: 90 km.
Weer: Grijs weer, droog, fris en heel af en toe wat zon. Een 7

(Het eten gisteravond werd Frans. Voor de liefhebber: menu du Tour: salade Nicoise, paté de Perche (vis), gratin de fruits frais en toch maar een karafje Chablis)

Toen ik de fiets kocht, werd die ook voorzien van een klein kompas (zie foto). Maar bij proefritten bleek iets merkwaardigs: het kompas wees uitsluitend naar het Noorden, ongeacht mijn richting.
Een bezoekje aan de fietsenmaker loste dit raadsel op. Aan mijn stuurtas zitten magneten om de klep vast te zetten, tsja en dan weet je het wel (een bêta natuurlijk veel eerder).
Ik vertel dit omdat ik Auxerre wat moeizaam uitkwam. Grijs weer en geen zon ter oriëntatie.
Dus eerst de stuurtas verwijderd en het ‘echte’ Noorden vastgesteld. Daarna krijg ik snel de juiste weg te pakken. Prompt blijkt dat ik wat voorbarig ben geweest met mijn opmerking over het rijden van mijn route per auto. Want ik blijk de rivier de Yonne en later het Canal Nivernais te kunnen volgen via een fraai fietspad, dat is aangelegd over voormalige jaagpaden. En nog lekker vlak ook! Leve de égalité. Met de liberté zit het op deze tocht ook wel goed, dus nu alleen de fraternité nog (dat krijg je met al die gemeentehuizen met opschrift).
Langs de route veel leuke sluisjes en pleziervaart. Sluiswachterswoningen zijn nu vaak vakantiehuisjes.
Ik laat me weer prettig verrassen door de shufflefunctie van m’n IPod. Ik blijk zelfs muziek te hebben met vogel- en kikkergeluiden op de achtergrond, dus met de natuurbeleving zit het wel goed! En met
Mireille Matthieu tussen de oortjes ontvouwt zich plotseling een schitterend panorama op
Vezelay, een plaats waar vanouds diverse pegrimswegen bijeen kwamen. De plaats bestaat voornamelijk uit een steil oplopende straat naar de kerk. Ik werk me omhoog in het kleinste verzet. In de mooie Romaanse Madeleine haal ik – na Aken – mijn tweede stempel. Volgens de dame moet ik er dagelijks eentje zien te verzamelen. Ik maak er maar niet zo’n punt van.
Van een Canadees die een groep fietsers begeleidt krijg ik een banaan en ik eet verder nog wat in een soort bakkerij. Daarna reliëfrijk verder naar Anthien waar ik de refuge heb besproken. Rond 5 uur rol ik binnen en wordt heel hartelijk verwelkomd door Maaike, een vrijwilligster. Er hangt een echte pelgrimssfeer: een mooi erf met oude gebouwen waar dagelijks lopers en minder vaak fietsers overnachten in een sobere setting, waar bovendien veel samen wordt gedaan, zoals de afwas. Voor de privacy moet je er niet zijn. Ik heb besloten om hier een dag te rusten, want ik heb er nu grofweg 1/3 opzitten. Hier kan ik ook mooi wat kleding wassen. De prijs van het verblijf hier mag je trouwens zelf bepalen.
We eten om half acht met 12 mensen aan een grote tafel. De eigenaars zijn Nederlanders en de gasten zijn Nederlands, Frans, Duits en Oostenrijks. Het menu: een stevige soep, een vegetarische hoofdschotel, een frisse toet en rode wijn. Al met al weer een leuke nieuwe ervaring.

De dagfoto probeer ik een persoonlijk tintje te geven. Toeristische plaatjes e.d. staan immers onbeperkt op het Internet.