• Datum: vrijdag 3 juni 2016
• Traject : Heidelberg – Bad Wimpfen
• Afstand : 80 km
• Weer : prachtig begin met zon, ’s middags regen, niet koud, weinig wind
• Parcours : langs de Neckar, dus grotendeels vlak; Neckargemünd, Eberbach, Obrigheim

Ja, ‘hoe heurt het eigenlijk’. Hoe zou zo’n dag nou idealiter ‘beheuren’ te beginnen:

na een nachtje in een stapelbed
word ik zonder wekker wakker
douche, ontbijtje, kopje thee
lekker rustig, geen gejakker
even een loopje door de stad
die begint te ontwaken
en daarna Heidelberg weer uit
met de zon vol op mijn snuit

Ja, zo zou het moeten en ……zo liep het ook!
Nog even wat details:
Ooit een Döner geproefd? Het zal wel een beschavingsachterstand van mij zijn, maar ik had totaal nog geen ervaring met dit Turkse gerecht. Tot nu toe mijn kansen altijd voorbij gereden. In mijn onschuld bestelde ik gisteren ergens onderweg als tussendoortje een ‘menu Döner’. Zeg maar de Turkse variant van een Mac-menu. Ik kreeg een driehoekig broodje, dat zwaar werd gevuld met rauwe groentes, gegrild vlees en saus. Daarnaast friten en een softdrink. ‘Zum mitnehmen oder hier essen?’ Zo was de vraag in een soort Turks Duits. Dus ik op z’n Nederlands Duits : ‘Bitte, hier essen’. Ik kreeg het er zwaar mee, want het was me toch een gigantische hap eten! Halverwege de Döner gaf ik het op, liet de tweede helft in folie verpakken en nam het mee.
Dat bleek later toch een soort voorzienigheid, want in het Bacpackershostel deden ze niet aan ontbijt. En zo werd mijn ‘ontbijtje’ een koude, halve Döner met thee en koffie. Een stevige start.
Die stadswandeling (loopje) kon heel mooi even vanuit het hostel, want Lotte ligt op een toplocatie. De voordeur uit en je staat in het hart van de Altstadt, vlakbij de Kornmarkt. Altijd mooi, zo’n stad in ochtendsferen: natte kasseien (reiniging), rolluiken die opengaan, scharrelduiven en zo meer.
En bij vertrek een lekker zonnetje, zodat er weer een kledinglaag in de tas kan blijven.
Aldus de start.

Benieuwd naar de bruikbaarheid van de Neckar-Radweg begin ik aan een mooie tocht met veel bochten langs deze rivier. Het zou blijken, dat het pad bijna helemaal begaanbaar was, alleen wel hier en daar modderig. Het drama dat zich in deze regio heeft afgespeeld is vooral het gevolg van modder en puin dat vanaf de hellingen is gekomen en minder van de hoge waterstanden. Het feit dat ik het dal kan volgen betekent intussen, dat ik gespaard word voor de omliggende bergen met ongetwijfeld pittige hellingen. Af en toe ruik ik er aan, want het pad wijkt soms van de rivier.
Ik fiets door het Naturpark Neckartal-Odenwald. Veel fris groen en zingende vogels. Kwikstaarten hebben er lol in over het asfalt voor mij uit te vliegen in een soort ‘huppelpatroon’, dus met sprongen alsof het de bovenkant is van een kartelmes. Ik houd het er maar op dat het warme asfalt ze veel thermiek verschaft. Vermakelijk is het wel.
Er komen leuke stadjes, kastelen, boten en stuwen voorbij, dus regelmatig een fotostopje. Er wordt zeer veel gefietst langs de Neckar. Onderweg spreek ik nog een echtpaar ‘oet Winschoootn’ die naar Bari zijn gevlogen en in 5 weken terugfietsen. Ook een idee ……
Ze waarschuwen mij, gezien het naderend weekend, voor volgeboekte slaapadressen, dus ik reserveer telefonisch even later een bed, jawel, in een klooster van de Maltezer Orde in Bad Wimpfen. Het is een klooster met uitstekende gastenverblijven. Ik tref er geen monniken. Wel een hartelijke dame, die me wegwijs maakt en via veel gangen en trappen naar een modern ingerichte kamer brengt. Gasten en meditatiegroepen zijn blijkbaar de redding van dit verder prachtige complex.

Als ik ’s avonds na een bezoekje aan de tegenovergelegen Pizzeria weer richting klooster loop, hoor ik de fanfare oefenen. Ze spelen ‘Santa Lucia’. Dankzij meneer ten Hoor (HBS jaren ’60) kan ik het zo meezingen. Zo had hij het ook bedoeld.
Terug in het klooster maak ik een verslag, maar WiFi en een klooster gaan niet samen, dus zaterdag maar publiceren.

Op de foto’s een wegversperring en een indruk van mijn ‘cel’.