• Datum: maandag 30 mei 2016
• Traject : Afferden – Jülich
• Afstand : 110 km
• Weer : veel regen, deels noodweer, gelukkig niet koud
• Parcours : vlak; Venlo, Roermond, Herkenbosch, langs de Rur naar Jülich

De dag zou worden bepaald door ‘Wasser, Blitze und Donner’. Het regenpak ging aan en is de hele dag niet meer uit geweest.

Dankzij de digitale middelen word ik bij het ontbijt al ‘bijgepraat’. Een berichtje van Didi, nieuwsberichten over noodweer en veel schade in ZW-Duitsland en verder een buienradar met veel rode vlekken in mijn omgeving. De regen tikt – niet zachtjes – op de Veluxramen van deze stoeterij. Ja zo heet dat. Het is een leuk adres voor een gezelschap van 10 personen. Dan heb je drie slaapkamers rond een gezellige woonkamer plus keuken met alle gemakken. Ook paarden zijn welkom en je kunt er ongedwongen buiten zitten bij een vuurtje.
Ook verneem ik via het nieuws dat zowel Steven Kruiswijk als Max Verstappen allebei hun Waterloo hebben gevonden in een bocht naar links. Vandaag dus maar goed opletten op mijn parcours.

Na betaling van 40 Euro verlaat ik dit prettige adres terwijl het regent. Ik neem me voor om wel te fietsen in de regen, behalve als het gaat gieten of gaat onweren. Om het navigeren te vergemakkelijken en de kans op schuilplekken te vergroten kies ik voor de fietspaden direct richting Venlo langs de provinciale weg. Vroeger was dat de hoofdweg vanuit Nijmegen naar Limburg. Ik ken hem nog als de eindeloze rechte en saaie weg uit een onbezonnen fietsvakantie in jaren ’60. Maar laat ik niet in herhaling vervallen.
Het Nationaal Park Maasduinen laat ik dus rechts liggen, net als de Maas die voorlopig mijn oriëntatie-lint is.

Bij fietstochten als deze behoren – zo blijkt vaak – de reddende engelen. Vandaag verschijnt er voor mij eentje in de persoon van de uitbaatster van café Arizona. Juist op het moment dat er een hevig noodweer met bliksem losbarst, doemt er voor mijn bewaterde brillenglazen een café met luifel op. Het terras is afgezet met een ijzeren hekwerk en een getraliede, gesloten deur. Maar oh wonder, op het moment dat ik de deur nader zwaait-ie gastvrij open, zodat ik vrij het terras op kan stuiven.
“Ik zag u al komen”, zegt de gastvrouw. En even later zit ik aan een tas koffie, terwijl een tropische bui het plastic dak van het terras geselt en het – nu wel – oerend hard dondert en bliksemt.
Ik schuil er een klein half uur,
lees De Limburger en als de regen dunner wordt vervolg ik mijn reis. Het regenpak voorkomt dat ik kletsnat word, maar klam en vochtig word je onvermijdelijk.

Na de koffie in Venlo word ik in Tegelen opnieuw door noodweer getroffen en een bushokje ingejaagd. Ik heb er een gezellig praatje met een eveneens verregende plaatselijke Tegelin.
Ook naar Roermond kies ik voor de rechte weg. Dat kan nooit kwaad. Roermond is de stad waar onze grote Bouwmeester Pierre Cuypers vandaan komt, de architect van o.m. Het Rijksmuseum en het Centraal Station van Amsterdam. Maar ik laat ook deze stad rechts liggen en fiets door het Nationaal Park Meinweg. De ondergrond van dit gebied kent diverse breuken, die verantwoordelijk zijn geweest voor de zwaarste aardbeving die ons land ooit heeft getroffen (1992).
In Herkenbosch tref ik een fietser die ook naar Rome gaat. We fietsen een stukje samen.
Eénmaal in Duitsland gaat de tocht grotendeels langs de Rur (niet de Ruhr). Deze rivier ontspringt in de Eifel en komt bij Roermond in de Maas. De vele regen veroorzaakt een zeer actieve rivier, die het waterige karakter van deze dag versterkt.
Om 5 uur kan ik me ontdoen van mijn kleffe kleding in hotel ‘drei Musketiere’ in Jülich.

Twee foto’s met als thema : WATER