- Datum: zondag 3 juni
- Traject: Troisvierges – Monschau
- Afstand: 80 km.
- Weer: de dag deed zijn naam eer aan!
- Parcours: De Vennbahn; strak en bijna vlak door de heuvels, een zondagsrit.
Bandbreedte
Een mooi en veel omvattend begrip om deze zondag even over te mijmeren.
Als fietser verplaats ik mij op dit soort tochten op smalle banden over ook vaak smalle wegen, paden en soms vluchtstroken. Het is dus zaak om niet van het pad te geraken. Het steekt allemaal vrij nauw en het is als een radiozender, die je vroeger met een draaiknop ook nauwkeurig op de juiste bandbreedte moest afstemmen. In mijn jeugd moest ik ‘pielen’ met zo’n groen glaasje om af te stemmen op radio, jawel: Luxemburg, het land waar ik nu ben.
Ook is er natuurlijk de mentale bandbreedte. Hoeveel tegenslag kun je hebben om mentaal binnen je bandbreedte te blijven van je goede stemming of zelfs je euforische ervaring. Gisteren realiseerde ik mij dat opnieuw vanwege de schrik van de verloren gewaande iPad.
En dan hebben we hier het alleen nog maar over materiële en dus vervangbare zaken.
Maar ook kou, regen, tegenwind, fietspech of erger kunnen je snel ‘van het pad’ leiden.
Beleving en motivatie kunnen dan snel omslaan.
Hoe groot mijn mentale bandbreedte is? Ik ben en blijf op zoek naar en in mijzelf voor het
antwoord op deze vraag. Tot hiertoe ben ik gelukkig nog weinig ‘uitgetest’. Ik voel me een
beetje als een fietser die op een koord danst. Recht vooruit blijven kijken!
Ik had vannacht in Troisvierges mijn duurste, maar ook beste hotel. Het menu gisteravond
– het was tenslotte ook zaterdagavond! – was fantastisch. De ober keek alleen wat verstoord toen hij alle klaarstaande wijnglazen kon opruimen, want fietsers herstellen de vochtbalans met bier, zo ook ik. Bitte ein Bitt (en nog één).
In Troisvierges start de zogenaamde Vennbahn. Dat is een helling-vriendelijke fietsroute tussen deze plaats en Aken. Je kunt er de venijnige Ardennen mee omzeilen. De route is relatief vlak en strak (flauwe bochten), want je fietst over een voormalige spoorverbinding, die dus als een ‘streep’ door heuvelachtig gebied loopt. Onderweg word je met heel veel informatieborden geïnformeerd over de rijke geschiedenis van dit spoortraject. Het gedeelte tussen Troisvierges en St.Vith kent ook wel wat slechte stukjes met lossesteenslag en hellinkjes bij dorpen, maar tussen St.Vith en Monschau is het strak ge-asfalteerd.
Het gevoel van de eenzame fietser wordt hier weggevaagd, want ik denk dat ik vandaag op deze 80 km. net zoveel fietsers tref als ik tussen Antibes en Troisvierges heb gezien! Voor liefhebbers van info over de Vennbahn verwijs ik naar Google. De naam verwijst trouwens naar het gebied van de ‘Hoge Venen’, ook wel ‘het dak van België’ genoemd. Onderweg zie ik veel sporen van wateroverlast, want het heeft hier kennelijk ook gehoosd. Volle riviertjes storten zich kolkend omlaag, allerlei takken en stronken meesleurend..
Halverwege mijn rit naar Monschau kom ik in St.Vith, een plaats waar ik licht-traumatische
jeugdherinneringen aan bewaar. Het herinnert me namelijk aan een fietsvakantie met heel veel loop-kilometers. Met jeugdig optimisme en een zekere naiviteit (ik had ‘het vak’ nog niet geleerd) hadden vriend Bert en ik gekozen voor een buitenlandse fietstrip. Bert op een Gazelle met een versnellingsbak van Sturmey Archer en ik op een Batavus met ….nul (!) versnellingen. Wèl met soort van race-stuur. Nog net geen Erdal-blikje aan de voorvork met een wasknijper.
Langs de Rijn en vanaf Koblenz langs de Moezel ging het allemaal nog prima. Maar toen de
Eiffel en de Ardennen mee gingen doen, ging voor mij het licht uit: de fietstocht werd wandeltocht. Zo kwam ik ook St.Vith binnenlopen. Nooit smaakte een Cola mij lekkerder dan toen.
St. Vith heeft overigens de twijfelachtige bijnaam van ‘het Stalingrad van het Westen’. Dit
vanwege de enorm heftige bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog. De stad werd bijna geheel verwoest, wat blijkt uit de afwezigheid van monumentale bouwwerken.
Zoals gezegd, dit traject is aantrekkelijk en levendig met regelmatig onderweg pleisterplaatsen, bijvoorbeeld bij voormalige stations. Waar nog stukken spoor liggen, zie je gezinnen die over het spoor rijden met van die ‘railbikes’. Doet me denken aan Laurel en Hardy.
Andere associaties krijg ik spontaan als ik min of meer langs Ovifat kom. Daar ben ik tijdens een werkweek van het CSG in een soort Jeugdherberg ‘s nachts uit een hoogslaper gevallen. Maar dat verhaal heb ik al eens eerder genoteerd. En in herhaling val je toch al zo snel …..
Oh ja, ook nog een leuk voorval van ‘wishfull thinking’, of wat aardrijkskundiger: een soort van ‘Fata morgana’. Op een gegeven moment fiets ik langs een erg luxe villa met een parkachtige tuin.
Door takken heenkijkend meen ik een golfgreen waar te nemen: een min of meer rondvormig en ogenschijnlijk zeer kort gemaaid stukje gras. Maar wat blijkt: het is een grote vijver waarop doodstil een soort van aaneengesloten blaadjeskroos ligt. Zo zie je maar weer hoe de wens de vader van de gedachte kan zijn.
Om half vijf arriveer ik in de Altstadt van Monschau en neem intrek in een voor de zekerheid vooraf gereserveerd B&B, een leuk adres bij een van oorsprong Engelse dame.
It was a Nice day!
