• Datum:     Maandag 3 juni
• Traject:    Hemmoor – Hademarschen
• Afstand:  87 km
• Weer:        Beetje regen, bewolkt, rugwind, 23 graden, een 8-plus

Vannacht weer de bekende kuitkramp gehad. Je weet niet hoe snel ik dan het bed uit wil om grond onder de voeten te krijgen. Beetje  lopen, beetje springen en een flinke kwak Perskindol inmasseren. En morgen maar weer mijn dosis magnesium. Pijnlijk ongemak.
Ik word wakker met het ‘geluid’ van Rob de Nijs. Dan weet je het wel ….(als je van mijn generatie bent). De verwachting is ook niet al te best.

Ontbijten doe ik bij een nabijgelegen Marktkauf, waar ik ook even de WiFi benut voor bericht 2.
De eerste bezienswaardigheid onderweg is het zogenaamde ‘zweefveer’ bij Hemmoor over de Oste. Hangend aan een lichte metaalconstructie wordt een plateautje met passagiers van de ene kant naar de andere verplaatst. Nooit eerder gezien. Maar ja, de scheepvaartwereld kent veel meer bijzondere constructies, zoals bijvoorbeeld de vele varianten van scheepsliften. 

Vanwege een licht regentje kunnen de regenjas en de overschoenen aan. Door een vlak polderlandschap fiets ik naar de veerboot over de Elbe in de buurt van Glückstadt. Gelukkig kan ik een indrukwekkend lange rij wachtende auto’s passeren en me vooraan opstellen bij, jawel, een andere ervaren Santosfietser. De overtocht duurt wel een half uur, dus we hebben mooi de tijd voor het uitwisselen van ervaringen. Zijn fiets is goed uitgerust voor een stoere tocht. Hij gaat familie opzoeken in de buurt van het Geirangerfjord.

Het enigszins on-Duitse havenstadje Glückstadt toont sporen van een Deens verleden en ook van ingehuurde Hollandse huizenbouwers. De Deense koning wilde destijds (17e eeuw) Hamburg de loef afsteken.
Ik vervolg met een mooi onderdijks traject langs een meanderende zijrivier van de Elbe: de Stör.
In Itzehoe wil ik een colaatje kopen, maar de kleine Turkse winkel heeft alleen maar flessen van 1,5 liter. Ik kom er een heel eind mee en geef de rest aan een jongen die aan het werk is met zo’n overdadig gevulde Döner. Wat bij ons ‘de Chinees’ is, is in Duitsland ‘de Turk’. De grappige overeenkomst zijn de grote porties. Alleen de Turkse hap blijft langer ‘hangen’, is mijn ervaring.

Na Itzehoe begint het landschap weer opvallend te glooien. Er zijn zelfs bescheiden klimmetjes.
Maar dat mag niet veel naam hebben en vergeleken met eerdere tochten merk ik dat de kilometers in deze toch relatief vlakke omgeving sneller wegtikken. Dat maakt deze fietstocht, voorlopig ook nog eens met rugwind, een stuk comfortabeler dan het zuidwaartse gezwoeg.

Het via booking.com gereserveerde Gasthof in Hademarschen levert nog even wat spanning op.
Bij aankomst zie ik dat ze ‘Ruhetag’ hebben op maandag. Een telefoontje rond half zes – mijn aangekondigde tijdstip van arriveren – levert alleen een antwoordapparaat op. En de vesting zit potdicht. Ik begin al alternatieven te verkennen via voorbijgangers en mijn eigen bronnen. Maar dan verschijnt daar toch plotseling van achter die typisch Duitse bolle deurraampjes de  eigenaar van het hotel.
Hij zegt dat hij me bericht heeft, maar ik kan niets vinden op mijn apparatuur. Hoe dan ook, ik heb weer een bed en mijn fiets staat onder dak achter een omheining. Tijd voor asperges!