- Datum: Zondag 2 juni
- Traject: Bad Zwischenahn- Hemmoor
- Afstand: 140 km
- Weer: Een 10
Bij verzuurde grond krijg ik associaties met mosgroei en zakken kalk van het tuincentrum. En ik ben al geen echte tuinman. Maar hier, in dit veenachtige gebied ten westen van de Weser hebben ze ook een voordeel ontdekt: de rododendron gedijt uitstekend op zure grond. En dat blijkt! Bij tuincentra kun je kiezen uit honderden soorten en kleuren. Vrijwel ieder erf of tuin is voorzien van rodo’s. Ik was al voorbereid. Het meest zie je de bekende paars/blauwe variant. Is het bij ons in de veenkoloniën ook een favoriet? Ik hoor het graag eens van de kenners uit mijn vriendenkring. Zo niet, dan van harte aanbevolen.
Mijn appartement voorziet niet in een ontbijt, dus eerst maar water, een appel en een ‘Snelle Jelle’.
Het weer is opnieuw voortreffelijk, zodat de korte broek aan en het jasje uit kunnen. De Sonntags-ruhe is goed merkbaar, want bijna alles is dicht. Een eerste koffie laat heel lang op zich wachten, want de horeca-dichtheid is laag.
Ik fiets op rustige landwegen, maar ook vaak op asfaltpaden die parallel aan een weg lopen waar de auto’s rijden. Irritant zijn hier en daar stukjes gravelpad van een grof soort ‘stuitergrind’. Ook tref ik regelmatig van die venijnige wortelopwellingen in het asfalt. Het gebied is vlak en weilanden met koeien (die buiten lopen) overheersen. Zoiets als het gebied achter Erm richting Oosterhesselen.
Een markant punt is de passage van de Weser met de veerboot bij Brake, waar grote bedrijvigheid heerst. Zo zie ik grote hoeveelheden gestapelde rotorbladen van windmolens. De veerboot lost na aankomst eerst een groot aantal alternatieve kampeerders. Jongelui van het type ‘zuipkeet’ trekken met klassiek tractoren allerlei slaaphokken achter zich aan, waaronder ook caravans van het slag dat ik me herinner van caravanraces op Valkenswaard. Een ludiek gezicht.
Ten oosten van de Weser verandert het landschap geleidelijk van een veenlandschap in een zandlandschap. Net zoiets als wanneer je van Valthermond het Drents plateau bestijgt. De openheid neemt af, er zijn lichte glooiingen en mooie bolle essen en je ziet meer fraaie oude boerderijen met vakwerk en soms spreuken. Ook het grondgebruik verandert in veel meer akkerland, soms van een grootschaligheid die me aan Noord-Frankrijk doet denken.
Mijn pogingen om een bed te scoren verlopen moeizaam. Daardoor loopt mijn dagetappe ernstig uit de hand qua afstand. Want ik moet het steeds een dorpje verder zoeken. Ik krijg zelfs het aanbod van iemand om ‘umsonst’ bij hem een bed te mogen gebruiken. Maar dat lokt mij niet erg.
Uiteindelijk boek ik onderweg een kamer in Hemmoor. Na mijn aankomst bij dit alleen-maar-kamer-gebouw meldt zich een dame die mij toegang verschaft tot kamer 33 in een gebouw waar volgens mij verder niemand logeert. Ik ben ‘home-alone’.
