• Datum: dinsdag 31 mei 2016
• Traject : Jülich – Remagen
• Afstand : 105 km
• Weer : droog, licht bewolkt, beetje zon, 20 graden, weinig wind
• Parcours : licht heuvelend; via Düren, Zülpig, Euskirchen en Unkelbach

Het bekende pelgrims-adagium ‘geniet van het onderweg zijn en wees niet te gefixeerd op het doel’ moet ik me even weer inprenten. Zo in het begin van een lange tocht ben je al snel gericht op het maken van kilometers en op het halen van een voor de dag gesteld doel c.q. bestemming. Genieten van het onderweg zijn gaat gemakkelijker als de haalbaarheid van de gehele reis zich wat meer manifesteert. Maar goed, voorlopig geen geklaag, want tot nu toe zit ik op gemiddeld 100 km. per dag.

Het hotel was prettig geprijsd, maar niet een echte aanrader. Ik ontbijt al om 7 uur om de dag wat meer te kunnen plukken. Na het (prima) ontbijt bezoek ik eerst even kort de grote 16e eeuwse citadel die Jülich rijk is. Volgens mijn gidsje is deze en nog een andere nabij gelegen vesting voor de Britten aanleiding geweest om Jülich en het nabijgelegen Düren in november 1944 voor 97 procent te verwoesten! Dit verklaart de vele nieuwbouw in die twee steden.

Omdat ik gisteravond geen WiFi had, ga ik in Düren even naar Mac Donald’s, waar gegarandeerd snel internet gratis beschikbaar is. Even wat mailen, site bijwerken en wat berichten versturen.
Dat Düren is voor mij zo maar weer een tot dusver onbekende, maar verrassend grote stad met een uitgebreide winkelvoorzieningen. De stad heeft naam gemaakt met papierindustrie (zacht water).

Voorbij Düren pauzeer ik bij een uitkijkpunt, dat een spectaculaire aanblik biedt op een gigantische open bruinkoolwinning. Imposante verplaatsbare graafmachines schrapen systematisch aardlagen af, die voor een deel uit bruinkool bestaan. Het landschap levert een palet aan kleuren op.
Een al even imposante electriciteitscentrale laat zien waar de winning voor bedoeld is.
VIa panelen wordt de kritische bezoeker gerustgesteld. Het komt allemaal goed met dit uit milieu-oogpunt zeer omstreden project, zo is de teneur van de informatieborden.

Na Düren heb ik de Rur (Roer) verlaten en fiets ik door een rustig en uitgestrekt landbouwgebied: de Zülpicher Börde. Door z’n grote akkercomplexen en weidse horizonten met soms silo’s doet het me wat aan Noord-Frankrijk denken. De vele klaprozen langs de weg versterken die associatie. Op de achtergrond van de Börde zie ik de heuvels van de Eifel. Gelukkig blijft het nog even bij kijken.

Om half vijf arriveer ik na een mooie en lange afdaling bij de Rijn. Opnieuw een rivier die ik een flink aantal kilometers zal gaan volgen. Rivieren gaan deze reis een opvallende rol spelen. Ze hebben behalve voor zichzelf ook voor auto’s en fietsen begaanbare trajecten gecreëerd. Rond rivieren spelen zich dan ook talloze fietsvakanties af. Donau, Loire, Elbe en Rijn zijn bekende voorbeelden.

Om 5 uur rol ik Remagen binnen. Het is de plek waar de Amerikanen in WO-II een eerste Rijn overgang forceerden. Een gebeurtenis die later ook is verfilmd.
Ik leg aan bij een terras aan de Rijnkade waar ik ook wat eet, want ik kan pas om 7 uur terecht bij het pension dat ik onderweg heb gebeld. Daar schrijf ik buiten op een balkon temidden van bomen en een vogelconcert dit verslag, dat overigens pas een dag later zal verschijnen op de site, want…..het wiefie heeft geen WiFi.

Foto: ze rijden nog net niet op bruinkool : een Trabbi!