• Bericht 59 – Donderdag 10 september
• Traject : Cadillac – DAX
• Afstand : 150 km
• Weer : licht bewolkt, weinig wind, ruim 20 graden
• Parcours : Les Landes: vlak, bebost, eenzaam, saai, rechtlijnig.

Het is 6 uur als ik de deur van mijn cel afsluit, de waterkoker weer inlever en via de portier mijn pelgrimspaspoort terug krijg.

Ik vertrek vroeg, omdat ik in één etappe door Les Landes wil. Het is nog halfduister, dus ik haal mijn lampjes wit en rood voor de dag en breng ze aan op zinvolle plekken. Met 5, deels knipperende lampen verlaat ik als een soort rijdende kerstman dit leuke stadje. Voor nog meer veiligheid trek ik ook mijn felgele hesje aan met reflectie.

Al snel doemt de hiervoor genoemde streek op. Er borrelen wat zinnen voor een gedichtje:

Les Landes? Nee dat is Frankrijk niet

’t Is vlak, bebost en saai

geen leuke dorpjes in ’t verschiet

ach Frankrijk, kom bij zinnen

verkoop Les Landes aan de Finnen

die weten wel raad

met al die bomen hier

want voor je ’t in de gaten hebt

is al dit hout

veranderd in papier

Ik trap me er in een flink tempo doorheen. Dorpen onderweg nodigen niet uit tot langere pauzes.

De openheid valt me trouwens erg mee. Ik had meer het beeld van een dicht en donker woud voor ogen. Er groeien overheersend (aangeplante) naaldbomen, maar er zijn ook moerassige delen met o.a. heide en veel varens. De wegen zijn vaak rechtlijnig en lang, dus dat stimuleert niet erg. De bossen zijn voor productie en dat betekent dat er ook veel herbeplanting is. Ook worden steeds meer delen ingericht voor maïsteelt en gecombineerd daarmee zie ik enorme mobiele beregeningsinstallaties.

Onderweg duiken ook de eerste wandelpelgrims op. Ik moet er niet aan denken om zo’n 5 à 6 dagen door dit gebied te lopen. Maar ja, zoals eerder opgemerkt, ik ben ook geen ‘echte’.

Om 4 uur ben ik in Dax en via de VVV beland ik in een pelgrimsherberg, bestaande uit een huisje voor slapen plus keuken en verder een apart gebouwtje voor toilet en (prima!) douche. Daar komen even later ook twee andere, fietsende echtparen binnen. En dan meldt zich nog een vrijwilliger voor administratie en informatie. We hebben een gezellig treffen met een ontvangstwijntje en wisselen ervaringen uit. De overnachtingsprijs mag je zelf bepalen. Pierre weet niet wat hij hoort als ik hem vertel, dat ik in één ruk Les Landes ‘genomen’ heb. Nou ja, voor mij was het ook een uitschieter, maar door het vlakke landschap was het goed te doen. De stellen gaan samen in de buurt eten, maar ik kies er voor om Dax nog even te gaan verkennen en dit verslagje te maken op het terras van een Mac. Morgen naar de voet van de Pyreneeën: St.Pied de Port.

Foto: ik heb de familienaam flink eer aangedaan.