• Bericht 52 – Donderdag 3 september
• Traject : Vendôme – Tours
• Afstand: 80 km
• Weer : veel zon, weinig wind en prima temperatuur

Nog even over dat loskomen. Daar wordt door pelgrims en fietsers veel over geschreven. Ook vorig jaar heb ik er vast wel iets over opgemerkt.

Ik denk dat er twee categorieën zijn : mensen voor wie het loskomen echt een doel is en reizigers die er ongevraagd en minder ‘gezocht’ mee te maken krijgen. De eerstgenoemde groep betreft en betrof ook vroeger, denk ik, de echte pelgrims. Ze moeten vaak ergens ‘los’ van komen ( schuldgevoel bijv.), ze verwerken een verlies of ze nemen afstand van een werkzaam leven. Vaak zoeken ze onderweg ook naar manieren of rituelen om het loskomen inhoud te geven. Zo gooien ze veel bewuster dan ik dat vorig jaar deed als regel een meegebrachte en dus gedragen steen op de grote hoop bij Cruz de Ferro in Spanje. Dit als een symbool van bevrijding van een stuk (levens)ballast.

Ikzelf reken me meer tot de tweede groep. Het loskomen van thuis en vaste gedragspatronen overkomt je gewoon en stemt, al fietsend, ook regelmatig tot nadenken en bewustwording en weging. En er ontstaan intussen ook weer nieuwe patronen waar je aan ‘vast’ komt te zitten. Oud nieuws. ‘Je hoofd leegmaken’ is ook zo’n bekende, maar daarover straks meer.

Het landschap en het weer van gisteren zetten zich voort. Wel stuit ik vandaag een paar keer op een wegblokkade of een ‘Deviation’, soms onverwacht en soms netjes geregeld met borden.
‘Partageons la route’ stond er gisteren op de dagfoto. Vertaald: laten de de weg verdelen. De oproep doet z’n werk en soms doet de berm ook mee! Op een zeker moment rij ik op een bochtige weg met een doorgetrokken streep in het midden. Van achteren nadert een vrachtauto en de chauffeur denkt me met een ruime boog wel te kunnen inhalen. Elk een weghelft zeg maar. Maar de inschatting is fout, want te vroeg nadert er een tegenligger in de vorm van zo’n koddige typisch Franse Ami, in zijn tijd een Citroën in de categorie ‘medium’. De vrachtwagenchauffeur besluit kennelijk in een reflex om mij te beschermen, want hij blijft op de linker rijstrook en dwingt de tegenligger tot een soort noodstop, waarbij hij half in de berm tot stilstand komt. Als ik de bestuurder even later passeer kijkt hij me aan met een grimas, waaruit ik niet precies zijn stemming kan afleiden, maar….kwaad is hij niet. Gelukkig was de berm royaal en zacht en de auto was uitstekend geveerd. Partageons la route.
In Renault Chateau pauzeer ik op zo’n typisch Frans centrumpleintje: min of meer carré-vormig, monument in het midden, schaduwgevende platanen en beluifelde horeca en winkels: Boulangerie, Tabac, Farmacie, Pompes Funèbres etc. Alleen de Jeu de Boules-baan ontbreekt met de alpino-mannetjes. In het parkje spreekt een dametje me aan en na mijn doel vermeld te hebben spreekt ze: ‘Ah, faire vide la tête’. Ik bevestig het eerst maar even, maar bedenk even later om dat maar heel gedoseerd te doen, want met een leeg hoofd pelgrimeren is geen aanrader. Voordat je het weet ben je trouwens een leeghoofd en dat is ook niet bepaald een aanbeveling.
Langs een schooltje rijdend willen de kinderen mij door de hekken heen high fives ontfutselen, maar ik vind het te link vanaf de fiets. Bovendien is dat meer iets om in de aankomstplaats – vandaag Tours – te doen. Maar ja, daar zullen ze wel niet achter de hekken staan.

De Loire komt in beeld en daarmee ook diverse wijngaarden. Al voor 4 uur arriveer ik in Tours, eindbestemming van deel 1 van de St.Jacobsroute. Prachtige stad, mooi gelegen, allure. Ik neem intrek bij het vooraf gereserveerde Hotel Moderne, zeer goed gelegen in het centrum en verrassend prettig geprijsd: een kamer voor 40 Euro (Exclusief ontbijt).
TerzIjde:

Volgers van vorig jaar weten het wel: ik schrijf niet uitvoerig over de toeristische wetenswaardigheden. Die staan immers in reisgidsen of ze zijn via internet op te zoeken. Liever maak ik melding van persoonlijke belevenissen en ervaringen, ook al omdat dit eigenlijk primair mijn eigen dagboek is.

Verder kan het zinvol zijn om de knop ‘verversen’ te gebruiken als je het idee hebt dat mijn site stagneert. Tot morgen.