- Bericht 51 – Woensdag 2 september
- Traject: Chartres – Vendôme
- Afstand: 105 km.
- Weer: veel zon, weinig wind, tikje fris
Ik begin de dag met wat boodschappen doen bij een Intermarché. Brood, kaas, drinkyoghurt en fruit. Als ik het buiten de winkel op een bankje begin uit te stallen komt er een man bij zitten en begint het hele tafereel op een bekende act van Mr. Bean te lijken. Gelukkig heb ik geen levende visjes gekocht.
Dan op naar Vendôme.
Vandaag fiets ik opvallend veel rustige, landelijke weggetjes met weinig of soms ook geen autoverkeer. De route voert in het begin over een soort kalksteenplateau met grote akkers. Het graan is geoogst, maar mais staat nog te wachten. Het plateau is niet hoger dan 200 meter, dus de hoogteverschillen zijn gering.
Over de hand van de fietsmeester ben ik te optimistisch geweest, want de teller doet het soms, maar meestal niet. In één van de vele dorpen die ik passeer koop ik postzegels bij, jawel, een postkantoor! Als iemand me nu zou vragen of je in Nederland nog wel naar een echt postkantoor kunt, dan zou ik het antwoord schuldig moeten blijven. Ik ken er niet één. En dan te bedenken dat het er jaren geleden rijen dik stond en je een nummer moest trekken.
Blaffende honden achter hekken die een stukje meerennen zijn ook weer van de partij. En aan de horizon snijdt een TGV richting Bordeaux door het landschap. Als je maar lang genoeg door dit grote land fietst komt je vanzelf zo ongeveer alles tegen. Alleen weinig fietsenmakers. Bij een fotozaak koop ik daarom batterijtjes voor mijn teller. Misschien helpt dat. En ja waarachtig! Ik vervang de batterij in de sensor aan het frame en krijg weer volledig beeld en meting. ‘Ja, ze zijn handig, de jongens van Bosch’ zou Henk ongetwijfeld hebben opgemerkt.
Grote delen van de route gaan vandaag langs de Loir en dat levert veel mooie plaatjes op. Verder passeer ik o.a. Bonneval, een monumentaal vestingstadje en Chateaudun met een imponerend kasteel op een (destijds) onneembare lokatie.
Wat ik vorig jaar niet veel deed, maar nu wel is het meelezen van de gedetailleerde routebeschrijving. Vorig jaar reed ik bijna uitsluitend op de op de kaart ingetekende route, omdat het lezen van de kleine letters onder het fietsen lastig en soms ook wel gevaarlijk is. Toch doe ik het nu meer, want de kans op verkeerd rijden wordt er sterk door verminderd. Rijd ik dan nooit fout? Pijnlijke vraag voor mij als geograaf, maar ik moet bekennen dat het af en toe mis gaat. Vooral als je een onderdeel uit de beschrijving hebt gemist, bijvoorbeeld een afslag, dan is het vervolg al snel onvindbaar. Vandaag nog dacht ik dat op mijn manier wel te kunnen opvangen met een alternatief. Maar ik sloeg aan het dwalen in een bosrijk gebied en stond na 20 minuten weer op exact dezelfde plek. De les is dus: zodra je denkt fout te zitten moet je teruggaan naar de laatste plek waar je nog goed zat. Want het ligt maar zelden aan Clemens Sweerman, de auteur van de reisgids.
Tegen zessen kom ik aan in Vendôme, een vanouds bekende etappeplaats voor Santiagopelgrims. Bij het eerste hotel vang ik bot, maar succes heb ik bij hotel Capricorn tegenover het station. Na installatie eerst snel naar de Italiaan, want ik heb nog een druk avondprogramma. Ik ben er vroeg (19.15), maar toch net op tijd. Want kort nadat ik als eerste gast een tafel krijg loopt het restaurant in mum van tijd vol met zo’n 60 eters. Na afloop zie ik een uitbater van een Aziatisch restaurant werkloos voor zijn deur staan. Kebab en Turks/Grieks scoren wat beter, maar de Italiaan is de onbetwiste kampioen. Keiharde marktwerking, maar in dit geval ook naar mijn ‘smaak’.
Na aankomst in het hotel via Skype nog even naar een verjaardagsfeestje in Emmen. Hoezo loskomen…..
