• Datum: Woensdag 30 mei
• Traject: Corre – Charmes
• Afstand: 80 km
• Weer: Zonnig en droog
• Parcours: Nergens vlak; je blijft schakelen; kleine, venijnige hoogteverschillen

A small world

Alleen reizen – ik schreef er voorgaande jaren ook al eens over – heeft uiteraard
voor- en nadelen. Een voordeel is bijvoorbeeld dat je eerder contact zoekt of
krijgt met anderen. Zo schoof ik gisteravond, etend, aan bij een Engels sprekend
gezelschap. Ze liggen hier met een zeewaardig motorjacht in het haventje van
Corre. De captain vaart zijn boot langs kusten en via binnenwateren van Lissabon
naar Helsinki, waar hij woont. Daar is ook zijn Finse echtgenote.
Hij vaart deels alleen, maar nodigt ook regelmatig meevarende gasten uit. Hij
is mijningenieur in een uranium-mijn in Zimbabwe, het vroegere Zuid-Rhodesië.
Zijn momenteel meereizende gasten hadden daar ook gewoond en gewerkt.
We wisselden allerlei belevenissen uit. Zo herinnerde ik mij uit mijn jeugd in Assen
de beroemde motorcoureur John Surtees uit Rhodesië. Als die op zijn jankende MV-
Augusta over de TT-baan scheurde, dan kon ik hem vanuit Graswijk al horen. In mijn
herinnering nu nog trouwens, want het geluid was uniek.
Toen de naam ‘Surtees’ viel, werd een vrouwelijke tafelgenoot helemaal enthousiast,
want….ja, John Surtees, die kende ze! Ze had hem een aantal jaren geleden zelfs
persoonlijk ontmoet. Zo zie je maar weer, de wereld is klein.
Intussen – al pratend – bleek de captain wel wat in mij te zien als bemanningslid.
Hij nodigde (‘I Am serious’) mij uit om vanuit Nederland of Noord-Duitsland met
hem mee te varen naar Helsinki. De fiets mocht ook wel mee aan boord, want
dan – zo fantaseerde hij – kon ik vanuit Finland mooi naar huis fietsen. Ik heb het
aanbod vriendelijk afgewezen, maar zo zie je maar welke kansen zich aandienen
als je alleen reist (en liefst de handen volledig vrij hebt).

Iets anders
Als ik de nuanceringen even mag weglaten, dan kun je stellen dat Zuid-Duitsland
het qua economische perspectieven wint van het Noorden (en Oosten). Hetzelfde
geldt voor Engeland. In Italië daarentegen blijft juist het Zuiden enorm achter: de
Mezzogiorno. In Frankrijk is het – ondanks de Noordelijke ligging van Parijs – ook
het Zuiden dat wint. De oorzaken zullen verschillen, maar ik denk dat een
aantrekkelijke leefomgeving (klimaat, landschap) zeker meespeelt. Vooral niet-
plaatsgebonden bedrijven, m.n. In de ICT-sector kiezen fraaie lokaties. In Antibes
zag ik bijvoorbeeld Sofia Antipolis. Dat is zo ongeveer de Silicon Valley van Frankrijk.
Niet voor niets kozen ze in de VS voor de omgeving van San Francisco (al gaat er
natuurlijk niets boven…..Erica, maar dat is voor ingewijden).
Ik merk, fietsend, ook aan allerlei dingen dat ik vanuit het welvarender en levendiger
Zuiden kom. Vooral op het platteland zie je veel meer verval en gebrek aan voor-
zieningen. Geldautomaten, winkeltjes, koffie-terrassen, Internetfaciliteiten, het is er
allemaal wel, maar het is toch vaak net even wat meer zoeken geblazen. In het dorp
van vannacht (Corre) kon ik geen ontbijt vinden, want de laatste boulangerie van
het dorp was dichtgeplakt en te koop. Nee, je moet als Nederlander wel een heel
erg doorgeschoten francofiel zijn om hier te willen wonen.

Dat alles neemt niet weg dat ik weer blijmoedig door de heuvels snor. Ook
Lohues zingt intussen dat hij ‘nooit weer weg wil uit Erica’.
Het heuvelt fraai, maar de hellinkjes zijn vaak venijnig. Echte ‘keutenbijters’.
Onderweg lees ik via de mail dat mijn fietsmaat, alias dr. Livingstone in Antibes
Is aangekomen. Uit zijn verslag maak ik op dat hij nogal wat regen heeft gehad.
En dat hoort natuurlijk niet zo. Klimaatverandering? Hoe dan ook, hij heeft – liggend – toch maar mooi gemiddeld 160 km. gehaald. Chapeau!

Nog steeds zie ik nauwelijks ‘tegenfietsers’ van mijn soort. Gisteren één, vandaag
twee. Geen files dus. Nou ja, ook dat heeft weer als voordeel dat ik gemakkelijk een
bed vind. Vandaag is dat vanwege dreigende wolken al na 80 km. in Charmes.