• Datum: zaterdag 4 juni 2016
• Traject : Bad Wimpfen – Honhardt
• Afstand : 110 km
• Weer : afwisselend droog en regen, aangename temperatuur en weinig wind
• Parcours : obstakels langs de Kocher, pittige klimmetjes; Oedheim, Forchtenberg, Künzelsau, Braunsbach, Gründelhardt

Ik verlaat het klooster in Bad Wimpfen met een stevig citaat voor onderweg. Je bent natuurlijk niet voor niets in een oord van inkeer. Op de brochure tref ik een gedachte van Carl Jung:

Wer nach auszen schaut träumt
Wer nach innen blickt erwacht

Als eerste denk ik dan, ‘ik doe het liefst allebei’, maar dat zal Jung wel te goedkoop vinden. In elk geval kun je deze twee dingen niet gelijktijdig doen, zo lijkt me. Zeggen jullie het maar. Ik ga eerst fietsen.

Fietsen doe ik vandaag voor het grootste deel langs de Kocher. Dus weer de gemakken van een rivierdal? Ja en nee. Het ‘ja’ betreft natuurlijk het geringe hoogteverschil. Het fietspad, de Kocher-Radweg, loopt voor een deel over een vroegere spoorbaan. Dat betekent mooie rechte lijnen met bogen die de trein aankon, diepe insnijdingen in het landschap met steile wanden, af en toe ijzeren spoorbruggen en, heel ludiek, af en toe een stationnetje waar nog restanten staan, zoals een wagon waar je nu koffie kunt drinken (‘Bikers Bahnhof’).
Het ‘nee’ slaat op de obstakels. Gisteren sprak ik de fietsers uit Winschoten, die gewoon Reitsma hadden aangehouden. Nou ja, gewoon: ze moesten de fietsen af en toe over weg-obstakels tillen en konden daarna verder. Echte Bari-bikkels.
Dat betekent intussen wel dat ik het er ook op waag, ook al krijg ik onderweg waarschuwingen via borden of van tegemoetkomende fietsers. Niet zonder reden. Een aantal keren is het pad geblokkeerd door modder, stenen en takken. Dan haal ik de tassen van de fiets en til in porties mijn hele mikmak over de barrière. Soms moet ik mijn Santos door de hele zachte berm wurmen, waardoor de fiets onder de bagger komt. Als ik dan weer vervolg vliegen de kluiten me eerst om de oren, maar na wat plassen water is dat snel weer voorbij.
Onderweg zijn veel mensen in actie. De brandweer spuit stukken wegdek schoon, shovels schuiven puin en takken opzij en veel bewoners zijn in de weer met hogedrukspuiten. Ik zie volkstuinen die er een nieuwe laag, misschien wel vruchtbare, aarde bij hebben gekregen. Zoals ik eerder opmerkte: het onheil is vanaf de met regenwater verzadigde hellingen gekomen. Maar laat ik ook weer niet overdrijven: het grootste deel van het traject fiets ik gewoon door. Het is dus nogal plaatselijk. Hart van het rampgebied is Braunsbach. Je zou eens moeten googelen ‘hochwasser Braunsbach’. En vervolgens klikken op afbeeldingen. Hoezo, niet overdrijven. Wat je dan te zien krijgt laat ik hier onbeschreven. De beelden spreken, zoals zo vaak, voor zichzelf.
Het is heel begrijpelijk dat mij bij aankomst in Braunsbach verboden werd om door dit stadje te fietsen. Ik schaam me achteraf (had nog geen beelden gezien) dat ik veel moeite deed om er toch door te mogen. De brandweerman was onverbiddelijk, ook al schermde ik met een politeman die me had gezegd dat ik er wellicht lopend door zou kunnen. Aan mijn baggerfiets zag hij dat ik dat al meer had gedaan.
Maar nee, Feuerwehr gaat hier boven politie en ik moet terug via een veel hoger gelegen dorp. Aan de overkant van de rivier doe ik nog een poging via een voetpad, maar dat brengt me op een camping en ……..bij een engel. Een vriendelijke dame is er in de weer met een Kärchner en biedt aan om die eens even los te laten op mijn fiets. Ik neem het apparaat van haar over en 5 minuten later is mijn Travelmaster weer blinkend zwart! Ook de tassen krijgen een wasbeurt.
Opgeschoond de heuvels in. Mooie Alpentraining, zo houd ik me maar voor. Het mechaniek is wel wat meer gaan kraken, dus morgen maar eens wat wax op de ketting.
Ik tref twee Duitse fietsers die ik voor een poging Braunsbach kan behoeden. Ze zijn samen op weg naar Istanbul en één van de twee wil door naar Iran! Ik durf bijna niet te zeggen dat ik ‘maar’ naar Rome ga.
Via heuvelig gebied met klimmetjes en natuurlijk ook mooie afdalingen arriveer ik iets na zessen bij een Gasthof in Honhardt. De fiets gaat op stro in een paardenstal en een half uur later zit ik, temidden van een familiefeest plus live-muziek, achter de Cordon Bleu. En in mijn ooghoeken zie ik ook nog dat Duitsland voetballend wint van Hongarije. Oh ja, binnenkort EK- voetbal.
Het was een kleurrijke dag.

Braunsbach mocht ik niet in, dus een foto van internet. De andere foto toont een blokkade op het fietspad.